POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

23 mar 2018

LEALDADE EQUINA / LEALTAD EQUINA



Severino alardeaba de ser o único veciño motorizado: posuía cabalo. Tanto confiaba nel que ata podía cabalgar durmido.   

Unha noite negra, ante un obstáculo imprevisto, o animal caeu malferido. Severino espertou no chan.   

Sempre repetía que o corcel amortecera o impacto do seu dono coa propia vida.






(Imaxe procedente de internet)




Severino alardeaba de ser el único vecino motorizado: poseía caballo. Tanto confiaba en él que hasta podía cabalgar dormido.

Una noche negra, ante un obstáculo imprevisto, el animal cayó malherido. Severino despertó en el suelo. 

Siempre repetía que el corcel había amortiguado el impacto de su dueño con la propia vida. 

8 mar 2018

PORTA/ PUERTA


(Imaxe procedente de internet)
    
         Porta pechada. 
                  Nalgures haberá
                             outras abertas. 


 

              

   Puerta cerrada.
   En algún sitio habrá
   otras abiertas.






4 mar 2018

A CAPRICHO



Corren os parvuliños cara os seus familiares cunha lámina na man. A miña filla non aparece. Entro preocupada. Chora nun recuncho da aula. A profesora explícame que non quere levar o seu cadro para a casa porque non lle permitiu enzoufalo de vermello, coma sempre. A pintura é fermosa: unha árbore entre casiñas fumarentas baixo o ceo estrelado. Marcho coa cativa e o seu portafolios no colo. Cando chegamos ó piso, saco o debuxo para eloxialo diante do pai. Ambos os dous quedamos atónitos: da boca de morcegos, paxaros horrendos e gatos, caen pingas encarnadas; as chemineas son agora cruces ornando nichos grises, e a árbore, unha enorme man ensanguentada; enriba dela, aínda gotexa unha soga pendurada da lúa chea. A miña nena sorrí. 





(Imaxe editada dunha procedente de internet)

Corren los parvulitos hacia sus familiares con una lámina en la mano. Mi hija no aparece. Entro preocupada. Llora en un rincón del aula. La profesora me explica que no quiere llevar su cuadro a casa porque no le ha permitido embadurnarlo de rojo, como siempre. La pintura es hermosa: un árbol entre casitas humeantes bajo el cielo estrellado. Marcho con la pequeña y su portafolios en brazos. Cuando llegamos al piso, saco el dibujo para alabarlo ante su padre. Ambos quedamos atónitos: de la boca de murciélagos, pajarracos y gatos, caen gotas encarnadas; las chimeneas son ahora cruces ornando nichos grises, y el árbol, una enorme mano ensangrentada; sobre ella, todavía gotea una soga pendida de la luna llena. Mi niña sonríe.