POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

23 oct 2018

CALCULADORA



(Imaxe procedente de internet)
Cada infidelidade cóntalla á súa muller con todo luxo de detalles. Ela simula enfado, pero non se aflixe; sabe que será tamén honesto coas outras e que pouco lle durarán. Cando volva rendido, aí estará facendo de paciente esposa para consolalo e… cobrarlle o favor.




Cada infidelidad se la cuenta a su mujer con todo lujo de detalles. Ella simula enfado, pero no se aflige; sabe que será igualmente honesto con las otras y que poco le durarán. Cuando vuelva rendido, ahí estará haciendo de paciente esposa para consolarlo y… cobrarle el favor.




26 may 2018

NON É CONTO / NO ES CUENTO


Rosa fai honor ao seu nome: non hai moza máis vizosa e admirada na aldea, aínda que dane cando pica coas súas palabras espidas.

Desde hai unhas semanas, non é a mesma, está pálida. A progresiva mingua de peso e o deterioro físico son evidentes. Os veciños especulan; os médicos non atopan xustificación razoable a tal decaemento. Seus pais, preocupados, aprémana con preguntas que ela non sabe responder. Só o avó intúe o que realmente sucede. Nunha sobremesa, ármase de valor e cóntao. A familia repróchalle que veña con lendas de vello en momentos tan delicados. Desgustado, xura que el poñerá remedio. 
Algo antes da medianoite, sae con sixilo da casa, disfrazado para que a neta non o recoñeza. Nun cruzamento de camiños, espéraa. Non tarda en percibir sons de campaíña, rezos fúnebres e cheiro a cera queimada: a Santa Compaña acércase. Á fronte desta comitiva de ánimas, Rosa fai de Estadea portando unha gran cruz e un caldeiro de auga bendita, que el lle arrebata con decisión.

A moza mellora con rapidez. Por fortuna, non lembra absolutamente nada das súas peregrinacións nocturnas. O avó vaise apagando pouco a pouco. 

                                        (Imaxe procedente de internet)

Rosa hace honor a su nombre: no hay moza más lozana y admirada en la aldea, aunque dañe cuando pincha con sus palabras desnudas.

Desde hace unas semanas, no es la misma, está pálida. La progresiva merma de peso y el deterioro físico son evidentes. Los vecinos especulan; los médicos no encuentran justificación razonable a tal decaimiento. Sus padres, preocupados, la atosigan con preguntas que ella no sabe responder. Solo el abuelo intuye lo que verdaderamente sucede. En una sobremesa, se arma de valor y lo cuenta. La familia le reprocha que venga con leyendas de viejo en momentos tan delicados. Disgustado, jura que él pondrá remedio. 

Algo antes de medianoche, sale sigiloso de la casa, disfrazado para que la nieta no lo reconozca. En un cruce de caminos, la espera. No tarda en percibir tañidos de campanilla, rezos fúnebres y olor a cera quemada: la Santa Compaña se acerca. Al frente de esta comitiva de ánimas, Rosa hace de Estadea portando una gran cruz y un cubo de agua bendita, que él le arrebata con decisión.


19 may 2018

ASOMBRADO


Resignárase á súa presenza, a calquera hora do día ou da noite, con luz ou sen ela. Soportaba dignamente o  alcume de  Malasombra. Os nenos do barrio xogaban a pisarlla, mesmo con chuvia. Sempre o seguía unha  caterva de raparigos que competían por uns centímetros de sombra andante. Isto chegou a angustialo, tanto que restrinxiu as saídas. Se era imprescindible ausentarse da casa, facíao polo garaxe e no coche. Cando algún asunto o obrigaba a pisar a rúa, corría como un galgo para non ser alcanzado. 

Hoxe ocorre algo insólito. Na súa fuxida desesperada, cargando angurias e paraugas, vira a cabeza para ver a que distancia veñen os seus perseguidores; estráñase de que ninguén o siga. Minora o paso e continúa camiñando, sen esquecer a cautela. De súpeto, descobre que a súa sombra perenne desapareceu. Respira aliviado. 

Pouco lle dura a alegría. Pola embocadura dunha rúa, avanza cara a el a silueta negra e  hipnótica dunha nena, cos pés apuntando en dirección contraria á marcha. Parece un adhesivo na parede, feita de dúas pezas pegadas pola cintura; cada metade, con orientación oposta. Ó tentar fuxir, un  tropel de rapaces inmobilízao.




(Imaxe procedente de internet)

Se había resignado a su presencia, a cualquier hora del día o de la noche, con luz o sin ella. Soportaba dignamente el mote de Malasombra. Los niños del barrio jugaban a pisoteársela, incluso con lluvia. Siempre lo seguía una caterva de muchachos que competían por unos centímetros de sombra andante. Esto llegó a agobiarlo, tanto que restringió las salidas. Si era imprescindible ausentarse de casa, lo hacía por el garaje y en coche. Cuando algún asunto lo obligaba a pisar la calle, corría como un galgo para no ser alcanzado. 

Hoy ocurre algo insólito. En su fuga desesperada, cargando angustia y paraguas, gira la cabeza para ver a qué distancia vienen sus perseguidores; se extraña de que nadie lo siga. Aminora el paso y continúa caminando sin bajar la guardia. De repente, descubre que su sombra perenne ha desaparecido. Respira aliviado. 

Poco le dura la alegría. Por una bocacalle, avanza hacia él la silueta negra e hipnótica de una niña, cuyos pies apuntan en dirección contraria a la marcha. Parece una pegatina en la pared, hecha de dos piezas pegadas por la cintura; cada mitad, con orientación opuesta. Al intentar huir, un tropel de chavales lo inmoviliza.

                                                                                                              Texto creado para ENTC

23 mar 2018

LEALDADE EQUINA / LEALTAD EQUINA



Severino alardeaba de ser o único veciño motorizado: posuía cabalo. Tanto confiaba nel que ata podía cabalgar durmido.   

Unha noite negra, ante un obstáculo imprevisto, o animal caeu malferido. Severino espertou no chan.   

Sempre repetía que o corcel amortecera o impacto do seu dono coa propia vida.






(Imaxe procedente de internet)




Severino alardeaba de ser el único vecino motorizado: poseía caballo. Tanto confiaba en él que hasta podía cabalgar dormido.

Una noche negra, ante un obstáculo imprevisto, el animal cayó malherido. Severino despertó en el suelo. 

Siempre repetía que el corcel había amortiguado el impacto de su dueño con la propia vida. 

8 mar 2018

PORTA/ PUERTA


(Imaxe procedente de internet)
    
         Porta pechada. 
                  Nalgures haberá
                             outras abertas. 


 

              

   Puerta cerrada.
   En algún sitio habrá
   otras abiertas.






4 mar 2018

A CAPRICHO



Corren os parvuliños cara os seus familiares cunha lámina na man. A miña filla non aparece. Entro preocupada. Chora nun recuncho da aula. A profesora explícame que non quere levar o seu cadro para a casa porque non lle permitiu enzoufalo de vermello, coma sempre. A pintura é fermosa: unha árbore entre casiñas fumarentas baixo o ceo estrelado. Marcho coa cativa e o seu portafolios no colo. Cando chegamos ó piso, saco o debuxo para eloxialo diante do pai. Ambos os dous quedamos atónitos: da boca de morcegos, paxaros horrendos e gatos, caen pingas encarnadas; as chemineas son agora cruces ornando nichos grises, e a árbore, unha enorme man ensanguentada; enriba dela, aínda gotexa unha soga pendurada da lúa chea. A miña nena sorrí. 





(Imaxe editada dunha procedente de internet)

Corren los parvulitos hacia sus familiares con una lámina en la mano. Mi hija no aparece. Entro preocupada. Llora en un rincón del aula. La profesora me explica que no quiere llevar su cuadro a casa porque no le ha permitido embadurnarlo de rojo, como siempre. La pintura es hermosa: un árbol entre casitas humeantes bajo el cielo estrellado. Marcho con la pequeña y su portafolios en brazos. Cuando llegamos al piso, saco el dibujo para alabarlo ante su padre. Ambos quedamos atónitos: de la boca de murciélagos, pajarracos y gatos, caen gotas encarnadas; las chimeneas son ahora cruces ornando nichos grises, y el árbol, una enorme mano ensangrentada; sobre ella, todavía gotea una soga pendida de la luna llena. Mi niña sonríe. 


7 ene 2018

AS MALAS LINGUAS / LAS MALAS LENGUAS


Boteime ao monte en busca dos salvaxes que andaban na boca da xente. Polo visto, roubaban, atacaban… Dixomedíxomes. Era un nada máis e só me violou.

(Imaxe procedente de internet)




Me eché al monte en busca de los salvajes que andaban en boca de todos. Por lo visto, robaban, atacaban… Habladurías. Era uno nada más y solo me violó.