POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

14 jul 2017

XUSTIZA ANIMAL / JUSTICIA ANIMAL


Aínda que ben podería ser hoxe, ocorreu hai máis de corenta anos. Un home solteirón pediu consello ó seu único amigo: dubidaba entre casar ou comprar unha lavadora. Salvo a gargallada que imaxino botaría o outro, descoñezo a resposta. Sei que morreu solteiro e na súa cama; mais  non foi de morte natural.      
                                                                                                                                                                                 
Compartía casa con diversos animais domésticos. Só as galiñas, polos seus ovos fermosos, recibían boa vida. Ós gatos non lles facilitaba alimento ningún para que ratas e ratos non o comesen a el. Un can esfameado e de malas pulgas custodiaba a fachada da vivenda, amarrado cunha cadea móbil que se desprazaba ao longo do cable de aceiro disposto para tal efecto. Presumía de non usar chave. A pesar de que a todo o mundo lle encantaría meter os fociños no seu fogar, ninguén ousaba achegarse.
                                                                                                                     
Unha noite sen lúa, dous veciños, novos e folgados, decidiron gastarlle unha broma. Resultoulles máis doado do previsto neutralizar e soltar o can ofrecéndolle larpeiradas. Despois de abrir a porta, dispararon un berro aterrecedor e fuxiron; sen decatarse de que o animal, libre ante a entrada franqueada, entrou ó cuarto do seu amo rápido e feroz.




                                  (Imaxe procedente de internet)
Aunque bien podría ser hoy, ocurrió hace más de cuarenta años. Un hombre solterón pidió consejo a su único amigo: dudaba entre casarse o comprar una lavadora. Salvo la carcajada que imagino echaría el otro, desconozco la respuesta. Sé que murió soltero y en su cama; mas  no fue de muerte natural.

Compartía casa con diversos animales domésticos. Solo las gallinas, por sus huevos hermosos, recibían buena vida. A los gatos no les facilitaba alimento alguno para que ratas y ratones no lo comieran a él. Un perro famélico y de malas pulgas custodiaba la fachada de la vivienda, amarrado con una cadena deslizante a lo largo del cable de acero dispuesto al efecto. Presumía de no usar llave. A pesar de que a todo el mundo le encantaría meter la nariz en su hogar, nadie osaba acercarse.

Una noche sin luna, dos vecinos, jóvenes y ociosos, decidieron gastarle una broma. Les resultó más fácil de lo previsto neutralizar y soltar al can ofreciéndole comida golosa. Después de abrir la puerta, dispararon un grito espeluznante y huyeron; sin percatarse de que el animal, libre ante la entrada franqueada, entró al dormitorio de su amo raudo y feroz.

(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).