POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 feb 2017

SOÑAR TEN OS SEUS RISCOS / SOÑAR TIENE SUS RIESGOS


Cada noite, camiña ingrávida a uns centímetros do  chan. Podería elevarse canto quixese, pero danlle pavor as alturas; como máximo, realiza pequenas piruetas que axiña abandona para renovar a súa marcha, case a rentes da terra. Se algunha mañá, ó abrir os ollos, non lembra o paseo nocturno, tenta volver durmir. De non conseguilo, xa sabe que o día se lle fará eterno agardando a hora de deitarse. Nada lle proporciona pracer semellante. Tanto que, ultimamente, fantasía coa idea de levitar a vontade, sen a intervención de Morfeo; aínda que nunca fixo a proba. Ata hoxe.

Finxe estar indisposta para quedar soa na casa. Aparta os mobles que pode, baixa as persianas e concéntrase. Despois dun tempo indefinido, empeza a elevarse. Non tarda en comprobar, horrorizada, como se despraza veloz cara arriba, completamente ríxida. Nin o teito a detén. Pouco despois, ve o tellado da súa vivenda alá abaixo, cada vez máis pequeno. Primeiro sente un frío atroz; despois, calor estelar insoportable.

Cando os familiares regresan ó mediodía, atópana sen sentido no medio do salón, coa pel e o cabelo chamuscados. Do seu puño dereito, sobresae un estraño obxecto que parece unha antena verde.




                            (Imaxe procedente de internet)
Cada noche, camina ingrávida a unos centímetros del  suelo. Podría elevarse cuanto quisiera, pero le dan pavor las alturas; como máximo, realiza pequeñas piruetas que enseguida abandona para reanudar su marcha, casi a ras de tierra. Si alguna mañana, al abrir los ojos, no recuerda el paseo nocturno, intenta volver a dormir. De no conseguirlo, ya sabe que el día se le hará eterno esperando la hora de acostarse. Nada ni nadie le proporciona placer semejante. Tanto que, últimamente, fantasea con la idea de levitar a voluntad, sin la intervención de Morfeo; aunque nunca ha hecho la prueba. Hasta hoy.

Finge estar indispuesta para quedarse sola en casa. Aparta los muebles que puede, baja las persianas y se concentra. Después de un tiempo indefinido, empieza a elevarse. No tarda en comprobar, horrorizada, como se desplaza veloz hacia arriba, completamente rígida. Ni el techo la detiene. Poco después, ve el tejado de su vivienda allá abajo, cada vez más pequeño. Primero siente un frío atroz; después, calor estelar insoportable.

Cuando los familiares regresan al mediodía, la encuentran desmayada en medio del salón, con piel y cabello chamuscados. De su puño derecho, sobresale un extraño objeto que parece una antena verde.

                                                                                        Creado para ENTC

No hay comentarios: