POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

18 ago 2017

INÉDITO PARA SEMPRE/ INÉDITO DE POR VIDA



Un fedor insoportable inunda a casa. Os seus personaxes, cadáveres desde hai tempo, descompóñense nos caixóns. Definitivamente, terá que desistir.

(Imaxe procedente de internet)




Un hedor insoportable inunda la casa. Sus personajes, cadáveres desde hace tiempo, se descomponen en los cajones. Definitivamente, tendrá que desistir.



                                                                         
                                                     Seleccionado en ENTC para ser publicado no próximo libro.

14 jul 2017

XUSTIZA ANIMAL / JUSTICIA ANIMAL


Aínda que ben podería ser hoxe, ocorreu hai máis de corenta anos. Un home solteirón pediu consello ó seu único amigo: dubidaba entre casar ou comprar unha lavadora. Salvo a gargallada que imaxino botaría o outro, descoñezo a resposta. Sei que morreu solteiro e na súa cama; mais  non foi de morte natural.      
                                                                                                                                                                                 
Compartía casa con diversos animais domésticos. Só as galiñas, polos seus ovos fermosos, recibían boa vida. Ós gatos non lles facilitaba alimento ningún para que ratas e ratos non o comesen a el. Un can esfameado e de malas pulgas custodiaba a fachada da vivenda, amarrado cunha cadea móbil que se desprazaba ao longo do cable de aceiro disposto para tal efecto. Presumía de non usar chave. A pesar de que a todo o mundo lle encantaría meter os fociños no seu fogar, ninguén ousaba achegarse.
                                                                                                                     
Unha noite sen lúa, dous veciños, novos e folgados, decidiron gastarlle unha broma. Resultoulles máis doado do previsto neutralizar e soltar o can ofrecéndolle larpeiradas. Despois de abrir a porta, dispararon un berro aterrecedor e fuxiron; sen decatarse de que o animal, libre ante a entrada franqueada, entrou ó cuarto do seu amo rápido e feroz.




                                  (Imaxe procedente de internet)
Aunque bien podría ser hoy, ocurrió hace más de cuarenta años. Un hombre solterón pidió consejo a su único amigo: dudaba entre casarse o comprar una lavadora. Salvo la carcajada que imagino echaría el otro, desconozco la respuesta. Sé que murió soltero y en su cama; mas  no fue de muerte natural.

Compartía casa con diversos animales domésticos. Solo las gallinas, por sus huevos hermosos, recibían buena vida. A los gatos no les facilitaba alimento alguno para que ratas y ratones no lo comieran a él. Un perro famélico y de malas pulgas custodiaba la fachada de la vivienda, amarrado con una cadena deslizante a lo largo del cable de acero dispuesto al efecto. Presumía de no usar llave. A pesar de que a todo el mundo le encantaría meter la nariz en su hogar, nadie osaba acercarse.

Una noche sin luna, dos vecinos, jóvenes y ociosos, decidieron gastarle una broma. Les resultó más fácil de lo previsto neutralizar y soltar al can ofreciéndole comida golosa. Después de abrir la puerta, dispararon un grito espeluznante y huyeron; sin percatarse de que el animal, libre ante la entrada franqueada, entró al dormitorio de su amo raudo y feroz.

(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).

21 jun 2017

ORDE DE AFASTAMENTO / ORDEN DE ALEJAMIENTO


(Imaxe procedente de internet)




Soa e dorida, nunha lúgubre estancia de luz escasa, un vulto sanguinolento escorrega entre as súas pernas. Asustada, non sabe que facer con el e devórao. Este soño absurdo tortúraa noite tras noite desde o día do xuízo. Hoxe non ocorrerá. Hai un par de horas, cando regresaba á casa coa súa filla da man, viuno acazapado detrás dun coche demasiado cerca do portal. A pequena dorme; ela velaraa sen quitar ollo da porta, atrancada con ferrollos e mobles. Barrunta que vai botar de menos o outro pesadelo.  







Sola y dolorida, en lúgubre estancia de luz escasa, un bulto sanguinolento se desliza entre sus piernas. Asustada, no sabe qué hacer con él y lo devora. Este sueño absurdo la tortura noche tras noche desde el día del juicio. Hoy no ocurrirá. Hace un par de horas, cuando regresaba a casa con su hija de la mano, lo ha visto agazapado detrás de un coche demasiado cerca del portal. La pequeña duerme; ella la velará sin quitar ojo a la puerta, atrancada con cerrojos y muebles. Presiente que va a echar de menos la otra pesadilla.  



13 abr 2017

TROPEZÓN CON FLOCOS / TRASPIÉ CON FLECOS


(Imaxe procedente de internet)
Recollíchesme no chan e crucei a rúa colgada do teu brazo recio. Unha pegada indeleble de perfume varonil agarrouse á miña pel sen estrear. Axiña comprendín que, por culpa daquel maldito chanzo, non só perdera o equilibrio, senón a paz. Nin un día pasa sen que repita o mesmo traxecto coa ansia de buscarte. En máis dunha ocasión, recoñecín o teu recendo; pero ó tentar achegarme, o meu can guía roña e tira da correa, afastándonos. Antes de volverme tola, debo escoller entre acatar a seguridade do seu instinto ou cumprirlle o gusto ó meu.





Me recogiste en el suelo y crucé la calle colgada de tu brazo fornido. Una huella indeleble de perfume varonil se agarró a mi piel sin estrenar. Enseguida comprendí que, por culpa de aquel maldito escalón, no solo había perdido el equilibrio, sino la paz. Ni un día pasa sin que repita el mismo trayecto con el ansia de buscarte. En más de una ocasión, he reconocido tu fragancia; pero al intentar acercarme, mi perro lazarillo gruñe y tira de la correa, alejándonos. Antes de volverme loca, debo eligir entre acatar la seguridad de su instinto o cumplirle el gusto al mío.


                                                       Creado para  II PREMIODE MICRORRELATO IASA ASCENSORES


9 abr 2017

SEN CAPA / SIN CAPA


Un diluvio de buratos de ozono asolagou a Terra inhóspita. O sol derretía os esqueletos flotantes.

(Imaxe procedente de internet)



Un diluvio de agujeros de ozono inundó la Tierra inhóspita. El sol derretía los esqueletos flotantes.







18 feb 2017

SOÑAR TEN OS SEUS RISCOS / SOÑAR TIENE SUS RIESGOS


Cada noite, camiña ingrávida a uns centímetros do  chan. Podería elevarse canto quixese, pero danlle pavor as alturas; como máximo, realiza pequenas piruetas que axiña abandona para renovar a súa marcha, case a rentes da terra. Se algunha mañá, ó abrir os ollos, non lembra o paseo nocturno, tenta volver durmir. De non conseguilo, xa sabe que o día se lle fará eterno agardando a hora de deitarse. Nada lle proporciona pracer semellante. Tanto que, ultimamente, fantasía coa idea de levitar a vontade, sen a intervención de Morfeo; aínda que nunca fixo a proba. Ata hoxe.

Finxe estar indisposta para quedar soa na casa. Aparta os mobles que pode, baixa as persianas e concéntrase. Despois dun tempo indefinido, empeza a elevarse. Non tarda en comprobar, horrorizada, como se despraza veloz cara arriba, completamente ríxida. Nin o teito a detén. Pouco despois, ve o tellado da súa vivenda alá abaixo, cada vez máis pequeno. Primeiro sente un frío atroz; despois, calor estelar insoportable.

Cando os familiares regresan ó mediodía, atópana sen sentido no medio do salón, coa pel e o cabelo chamuscados. Do seu puño dereito, sobresae un estraño obxecto que parece unha antena verde.




                            (Imaxe procedente de internet)
Cada noche, camina ingrávida a unos centímetros del  suelo. Podría elevarse cuanto quisiera, pero le dan pavor las alturas; como máximo, realiza pequeñas piruetas que enseguida abandona para reanudar su marcha, casi a ras de tierra. Si alguna mañana, al abrir los ojos, no recuerda el paseo nocturno, intenta volver a dormir. De no conseguirlo, ya sabe que el día se le hará eterno esperando la hora de acostarse. Nada ni nadie le proporciona placer semejante. Tanto que, últimamente, fantasea con la idea de levitar a voluntad, sin la intervención de Morfeo; aunque nunca ha hecho la prueba. Hasta hoy.

Finge estar indispuesta para quedarse sola en casa. Aparta los muebles que puede, baja las persianas y se concentra. Después de un tiempo indefinido, empieza a elevarse. No tarda en comprobar, horrorizada, como se desplaza veloz hacia arriba, completamente rígida. Ni el techo la detiene. Poco después, ve el tejado de su vivienda allá abajo, cada vez más pequeño. Primero siente un frío atroz; después, calor estelar insoportable.

Cuando los familiares regresan al mediodía, la encuentran desmayada en medio del salón, con piel y cabello chamuscados. De su puño derecho, sobresale un extraño objeto que parece una antena verde.

                                                                                        Creado para ENTC

8 feb 2017

DESPROPORCIÓNS / DESPROPORCIONES


Estudei arreo para non perder a beca. Fun a número un da miña promoción co único propósito  de saciar o seu orgullo. Grazas ó brillante expediente académico, conseguín un traballo como investigadora. No estranxeiro, claro. A crise serviume de coartada. A cambio, tiven que aceptar unha condición: a miña nai emigraría comigo. Rebeleime; fixen referencia ós dereitos que me outorgaban a maioría de idade e a independencia económica; finxín a maior das pateaduras… Nada. Meu pai, coma sempre, inflexible. ¡¡Ben!!

Ela, que nunca saíra de casa, consentiu sen dar chío para que eu, a súa nena, non andase soa polo mundo adiante. Síntome satisfeita de tan importante obxectivo cumprido: romper as ataduras invisibles que lle impedían respirar lonxe dun marido absorbente. Pero fáltame o máis difícil. Achégase decembro e non atopo o momento nin a forma de dicirlle que non estamos en Alaska. Temo a súa reacción cando se decate de que en Marte non hai turrón.
 
      (Imaxe procedente de internet)
 Estudié a destajo para no perder la beca. Fui la número uno de mi promoción con el único propósito  de saciar su orgullo. Gracias al brillante expediente académico, conseguí un trabajo como investigadora. En el extranjero, claro. La crisis me sirvió de coartada. A cambio, tuve que aceptar una condición: mi madre emigraría conmigo. Me rebelé; hice referencia a los derechos que me otorgaban la mayoría de edad y la independencia económica; fingí el mayor de los pataleos… Nada. Mi padre, como siempre, inflexible. ¡¡Bien!!

Ella, que nunca había salido de casa, consintió sin rechistar para que yo, su niña, no anduviera sola por el mundo adelante. Me siento satisfecha de tan importante objetivo cumplido: romper las ataduras invisibles que le impedían respirar lejos de un marido absorbente. Pero me falta lo más difícil. Se acerca diciembre y no encuentro el momento ni la forma de decirle que no estamos en Alaska. Temo su reacción cuando se entere de que en Marte no hay turrón.

                                                                                        Creado para ENTC

6 feb 2017

COMO CHO CONTO / COMO TE LO CUENTO


Unha tardiña bretemosa, a miña cuñada máis eu dispoñiámosnos a deixar o monte e os cogomelos para outro día máis favorable. Non podiamos imaxinar que nos faltaba por vivir a anécdota da xornada: un susto tremebundo. Diante dos nosos fociños, no lugar expedito polo que accederamos minutos antes, unha gadaña vella e enferruxada interrompía o paso. Cando nos demos recuperado do acoro e despois de maxinar sen éxito cal sería a causa real de tal achado, decidimos recolocala axeitadamente e sacarlle unha foto como proba que xustificase a nosa historia incrible.





Un atardecer brumoso, mi cuñada y yo nos disponíamos a dejar el bosque y las setas para otro día más favorable. No podíamos imaginar que nos faltaba por vivir la anécdota de la jornada: un susto morrocotudo. Delante de nuestras narices, en el lugar expedito por el que habíamos accedido minutos antes, una guadaña vieja y oxidada interrumpía el paso. Cuando nos dimos recuperado del sofoco y después de discurrir sin éxito cuál sería la causa real de tal hallazgo, decidimos reubicarla convenientemente y sacarle una foto como prueba que justificara nuestra historia increíble.


4 feb 2017

INTERIORIDADES

  
Coñéceo todo o mundo polo mozo do arradio, como el chama ao aparello que sempre leva consigo. Ninguén na aldea o oíu funcionar xamais, pero non se despega do condenado traste nin para ir á misa. É moi devoto. Ás veces entra na igrexa acompañado da súa escangallada compañeira e tarda horas en saír.

Apareceu hai uns meses, exhausto e farrapento, pedindo pan na primeira vivenda que atopou. Tanta compaixón infundía, que os donos non dubidaron en prestarlle axuda sen receo algún. Despois de proporcionarlle roupa e alimento, acomodárono no alpendre. Permaneceu inmóbil no catre, abrazado ó seu tesouro, máis de vinte e catro horas. Cando espertou, o primeiro que fixo foi preguntar polo párroco. O cura parecía esperalo. Desde entón, vive na casa reitoral.

Hoxe cruceime con el na ribeira. Saloucaba. Estrañado ó velo sen a radio, ousei preguntarlle por ela. Suspirando aínda, conduciume cara ó río. Cando puido, falou.

­—Por fin, cumprín os últimos desexos de miña nai: buscar a meu pai, mantela eternamente unida ó seu vello transistor e enviar as cinzas ó mar que nunca vimos. A corrente prometeu axudarme.



(Imaxe procedente de internet)
Todo el mundo lo conoce por el chico del arradio, como él llama al aparato que siempre lleva consigo. Nadie en el pueblo lo oyó funcionar jamás, pero no se despega del dichoso trasto ni para ir a misa. Es muy devoto. A veces entra en la iglesia acompañado de su destartalada compañera y tarda horas en salir.

Apareció hace unos meses, exhausto y harapiento, pidiendo pan en la primera vivienda que encontró. Tanta compasión infundía, que los dueños no dudaron en prestarle ayuda sin recelo alguno. Después de proporcionarle ropa y alimento, lo acomodaron en el almacén de aperos. Permaneció inmóvil en el camastro, abrazado a su tesoro, más de veinticuatro horas. Cuando despertó, lo primero que hizo fue preguntar por el párroco. El cura parecía esperarlo. Desde entonces, vive en la casa rectoral.

Hoy me crucé con él en la ribera. Sollozaba. Extrañado al verlo sin la radio, osé preguntarle por ella. Suspirando aún, me condujo hacia el río. Cuando pudo, habló.

—Por fin, he cumplido los últimos deseos de mi madre: buscar  a mi padre, mantenerla eternamente unida a su viejo transistor y enviar las cenizas al mar que nunca vimos. La corriente prometió ayudarme.

                                                                                              Creado para ENTC



11 ene 2017

AMIZADE INCONDICIONAL / AMISTAD INCONDICIONAL


El estaba de viaxe e eu, como tantas veces, soa e desinflada sobando no sofá. Ruxiu o teléfono; por non aguantar a cantarela, acabei descolgándoo. Deseguida recoñecín a voz da miña parella co seu ton especial das noites potentes. Intentei negarme, ¡que aniversario nin que gaitas! Pero ao final, preguiceira, accedín a seguir o seu xogo. Pouco a pouco, a temperatura e o ánimo eleváronse. Aínda que me custou despoxarme dalgunha peza de roupa sen soltar o aparato, conseguino. Espida, todo resultou máis doado, arranxábame perfectamente cunha soa man. Cando xa a cousa era inminente e a respiración entrecortada, o condenado di que está á porta. Non contaba que viñese ata dous días despois. Tirei o móbil e fun abrir a escape. ¡Sorpresa!: alí agardaba o seu mellor amigo para facerme o favor que el lle pedira. Mentres decidía se morrer ou matalo, deixeime compracer.



                  
Él estaba de viaje y yo, como tantas veces, sola y desinflada planchando sofá. Rugió el teléfono; por no aguantar el soniquete, acabé descolgándolo. Enseguida reconocí la voz de mi pareja con su tono especial de las noches potentes. Intenté negarme, ¡qué aniversario ni qué gaitas! Pero al final, perezosa, accedí a seguir su juego. Poco a poco, la temperatura y el ánimo se elevaron. Aunque me costó despojarme de alguna prenda sin soltar el aparato, lo conseguí. Desnuda, todo resultó más fácil, me arreglaba perfectamente con una sola mano. Cuando ya la cosa era inminente y la respiración entrecortada, el muy puñetero dice que está a la puerta. No lo esperaba hasta dos días después. Tiré el móvil y corrí a abrirle. ¡Sorpresa!: allí aguardaba su mejor amigo para hacerme el favor que él le había pedido. Mientras decidía si morir o matarlo, me dejé complacer.


Seleccionado para ser publicado no libro DESEO ERES TÚ (Kelonia Editorial)