POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

15 jun 2016

INVERNO ETERNO / INVIERNO ETERNO


As mañás, se non chove, son perfectas para deambular polos meus recunchos favoritos da cidade e facer algunha compra superflua. Ás veces sóbrame tempo e achégome ó picadeiro, onde me esperan os rinchos emocionados de Narda porque sabe que galoparemos xuntas ladeira abaixo. As tardes invernais fanse curtas, sobre todo cando saio cos amigos para charlar ou tomar un café. O peor vén despois: a noite ábreme os ollos e péchame a imaxinación; a escuridade apodérase da alma e confundo o meu corpo insensible coa cama á que me atou para sempre aquela maldita moto.


(Imaxe procedente de internet)


Las mañanas, si no llueve, son perfectas para deambular por mis rincones favoritos de la ciudad y hacer alguna compra superflua. A veces me sobra tiempo y me acerco al picadero, donde me esperan los relinchos emocionados de Narda porque sabe que galoparemos juntas ladera abajo. Las tardes invernales se hacen cortas, sobre todo cuando salgo con los amigos para charlar o tomar un café. Lo peor viene después: la noche me abre los ojos y me cierra la imaginación; la oscuridad se apodera del alma y confundo mi cuerpo insensible con la cama a la que me ató de por vida aquella maldita moto.


                                                                                                                Creado  para REC          


7 jun 2016

EFEMÉRIDES


(Imaxe procedente de internet)
Aquel día do verán de 1945, un seis de agosto infernal, o seu marido andaba no agro. Era época de faena intensa e xornaleiros. Ela quedara soa na casa, entre pucheiros. Á volta, os traballadores atoparían unha merecida recompensa no prato.

Pero eu encargueime de desbaratar os plans. Cando a pobre muller se deu conta das miñas intencións, berrou desde a ventá pedindo axuda. Ninguén a oíu.

Os homes regresaron á noitiña, atopando a mesa baleira e á miña nai exhausta; eu reclamaba teta co cordón colgando.




Aquel día de verano de 1945, un seis de agosto infernal, su marido laboraba en el campo. Era época de faena intensa y jornaleros. Ella había quedado sola en casa, entre cacerolas. A la vuelta, los trabajadores encontrarían una merecida recompensa en el plato.

Pero yo me encargué de desbaratar los planes. Cuando la pobre mujer se dio cuenta de mis intenciones, gritó desde la ventana pidiendo ayuda. Nadie la oyó. 

Los hombres regresaron al anochecer, hallando la mesa vacía y a mi madre exhausta; yo reclamaba teta con el cordón colgando.

                                                                                                                                          Creado  para REC

6 jun 2016

TARDE, PERO MAL


Medrou dando patadas ás pedras, que facían as veces do balón anhelado. Ata que casou, non tivo o seu primeiro xoguete en propiedade.
(Imaxe procedente de internet)




Creció dando patadas a la piedras, que hacían las veces del balón anhelado. Hasta que se casó, no tuvo su primer juguete en propiedad.




1 jun 2016

ILUSIÓN


Desde a beira, ondeando un pano de papel, despediu o barco que se afastaba donoso, animado pola brisa. A bordo ían as mesmas fermosas palabras de sempre dirixidas ó seu amor secreto do outro lado da ría. Xusto antes de que o mar engulise o veleiro, froito de toda unha tarde de papiroflexia con man trémula, a noitiña piadosa, cubriuno de sombras.



(Imaxe procedente de internet)
Desde la orilla, ondeando un pañuelo de papel, despidió al barco que, animado por la brisa, se alejaba donoso. A bordo iban las mismas hermosas palabras de siempre dirigidas a su amor secreto del otro lado de la ría. Justo antes de que el mar engullera el velero, fruto de toda una tarde de papiroflexia con mano trémula, el anochecer, piadoso, lo cubrió de sombras.