POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 feb 2016

DE ARRIBA ABAIXO / DE ARRIBA ABAJO


(Imaxe procedente de internet)

Buscou na internet a información e materiais necesarios para facer a súa propia casa. Empezouna polo tellado e levoulle toda a vida alcanzar os cimentos. Entón, decatouse de que chegara a hora de retellar. Pero xa non tivo forzas para subir.





Buscó en Internet la información y materiales necesarios para hacer su propia casa. La empezó por el tejado y le llevó toda la vida alcanzar los cimientos. Entonces, se dio cuenta de que había llegado la hora de retejar. Pero ya no tuvo fuerzas para subir.


23 feb 2016

TÁPAME



(Imaxe procedente de internet)

Si, fun eu. Non quixeches ver o berro desesperado dos meus ollos sen brillo nin o medo crónico ás túas ausencias. Moitas veces, camuflaches a miña tristeza con caprichos desmedidos; outras, acusáchesme inxustamente de filla estraña e introvertida. Por iso te desprezo, case tanto como os seus contactos lascivos dos que non soubeches protexerme. Acepto que lle regales bágoas e sepultura ao teu querido esposo  ̶ xa non me obrigarás a chamalo papá ̶ cunha condición: que sexas a miña encubridora, a coartada precisa. Só así poderemos chegar a perdoarnos.





Sí, he sido yo. No quisiste ver el grito desesperado de mis ojos sin brillo ni el miedo crónico a  tus ausencias. Muchas veces, camuflaste mi tristeza con caprichos desmedidos; otras, me tildaste injustamente de hija extraña e introvertida. Por eso te desprecio, casi tanto como sus contactos lascivos de los que no supiste protegerme. Acepto que le regales lágrimas y sepultura a tu querido esposo   ̶ ya no me obligarás a llamarlo papá ̶  con una condición: que seas mi encubridora, la coartada precisa. Sólo así podremos llegar a perdonarnos.

                                                                                                 
                                                                                             Creado para la 3ª ronda de LA COPA de ENTC

22 feb 2016

PARTIDA ATRASADA / PARTIDA RETRASADA



Cada vez que lle falaba do último sobre rexeitado, a moza conseguía tranquilizalo con suposicións peregrinas que el parecía crer. Todos volvían coa mesma cantilena estampada: destinatario descoñecido. Así levaban varios meses; empeñouse en contactar con cada un dos seus amigos e compañeiros de xogos. Aseguraba o pobre ter algo importante que comunicarlles, e que non emprendería a viaxe ata logralo. Ela mesma escribía ó ditado as cartas do seu avó nonaxenario. Despois, inventaba os enderezos antes de botalas ó correo.


(Imaxe procedente de internet)

Cada vez que le hablaba del último sobre rechazado, la joven conseguía tranquilizarlo con suposiciones peregrinas que él parecía creerse. Todos volvían con la misma cantinela estampada: destinatario desconocido. Así llevaban varios meses; se había empeñado en contactar con cada uno de sus amigos y compañeros de juegos. Aseguraba el pobre tener algo importante que comunicarles, y que no emprendería el viaje hasta lograrlo. Ella misma escribía al dictado las cartas de su abuelo nonagenario. Luego, inventaba las direcciones antes de echarlas al correo.

                                                                                                                                          Creado  para REC

21 feb 2016

SUICIDA CRÓNICO


(Imaxe procedente de internet)

Probou a morte e fíxose adicto.






Probó la muerte y se hizo adicto.





14 feb 2016

EN BUCLE


Era dos poucos detectives honrados que quedaban na cidade. Era. Ata que tamén sucumbiu ante a suculenta contraoferta da muller espiada. O seu marido ía contratando un a un, sen éxito, coa intención de pescudar en que investía os cartos a súa esposa. Ela recompensábaos de dous en dous: ó primeiro, para saber a quen encargara o seu consorte que a seguise; unha vez informada, pecháballe a boca ó segundo cun sobre máis ca xeneroso.


(Imaxe procedente de internet)










Era de los pocos detectives honrados que quedaban en la ciudad. Era. Hasta que también sucumbió ante la suculenta contraoferta de la mujer espiada. Su marido los iba contratando uno a uno, sin éxito, con la intención de averiguar en qué invertía el dinero su esposa. Ella los recompensaba de dos en dos: al primero, para saber a quién había encargado su consorte que la siguiera; una vez informada, le callaba la boca al segundo con un sobre más que generoso. 
                                                                                                                                          
                                                                                                                         Creado  para REC



8 feb 2016

INTERESES CRUZADOS



(Imaxe procedente de internet)
Vivir coma unha marquesa cos bens gananciais foi o meu obxectivo vital. Sempre desprecei proposicións amorosas que me apartasen do camiño a seguir, marcado polo meu pai pouco antes de morrer, sendo apenas unha adolescente. A miña nai abandonárame anos atrás, cegada polos ouropeis dun sedutor. 

Xa murcha e asumindo o fracaso, caeu do ceo un anxo octoxenario. Só aceptei matrimonio cando tiven a seguridade do testamento favorable. Pronto deixei o meu traballo para coidalo e facer que o seu percorrido final fose o máis plácido e lixeiro posible. 

Acabo de ler as súas últimas vontades. Deixou todo o seu xeneroso patrimonio a unha institución benéfica. Un santo.





Vivir a lo grande de los bienes gananciales fue mi objetivo vital. Siempre desprecié proposiciones amorosas que me apartaran del camino a seguir, marcado por mi padre en su lecho de muerte siendo apenas una adolescente. Mi madre me había abandonado antes, deslumbrada por los oropeles de un embaucador.

Ya marchita y asumiendo el fracaso, cayó del cielo un ángel octogenario. Sólo acepté matrimonio cuando tuve la seguridad del testamento favorable. Pronto dejé mi trabajo para cuidarlo y hacer que su recorrido final fuera lo más plácido y ligero posible.

Acabo de leer sus últimas voluntades. Dejó todo su generoso patrimonio a una institución benéfica. Un santo.
                                                                                                                                      
                                                                                                                                    Creado  para REC

7 feb 2016

PÁNFILO


El custodia un pequeno monte de cogomelos preto de casa, para que non lle arrinquen o pouco que aínda queda. Ela busca outros novos, acompañada dun experto. Regresan esgotados, cos cestos acugulados de frustración finxida. Prometen seguir intentándoo.


                                                           

Él custodia un pequeño setal cerca de casa, para que no le arranquen lo poco que aún queda. Ella busca otros nuevos, acompañada de un experto. Regresan agotados, con los cestos repletos de frustración fingida. Prometen seguir intentándolo.



2 feb 2016

A VIDA CIRCULA SEN MARCHA ATRÁS / LA VIDA CIRCULA SIN MARCHA ATRÁS


(Imaxe procedente de internet)



Subir de novo á habitación do seu fillo, espertalo outra vez con bicos e cóxegas como a el lle gusta, levalo no colo á ducha, prometerlle un premio se acaba axiña o almorzo, colocarlle a mochila ás costas, acompañalo ata o autobús agarrado da man, aínda que proteste... Berra desesperada. As veciñas tentan consolala. Aínda se oe a sirena da ambulancia.





Subir de nuevo a la habitación de su hijo, despertarlo otra vez con besos y cosquillas como a él le gusta, llevarlo en brazos a la ducha, prometerle un premio si acaba pronto el desayuno, colocarle la mochila a la espalda, acompañarlo hasta el autobús agarrado de la mano, aunque proteste… Grita desesperada. Las vecinas intentan consolarla. Todavía se oye la sirena de la ambulancia.


                                                                                                                                                                          Creado  para REC

1 feb 2016

EDITIÑO 11


Perséguesme descarada
porfiona irrefutable
repugnante impertinente
aburrida pertinaz.
Esaxeras.
Chégame coa dor.




Me persigues descarada
porfiada irrefutable
fastidiosa impertinente
aburrida pertinaz.
Exageras.
Me llegan los dolores.