POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

24 ene 2016

MISERIAS


Cando meu pai regresou da emigración, portaba un sorriso postizo e dúas maletas vellas. Nunha, medio baleira, un vestido de segunda man que mamá rexeitou e bagatelas para os meus irmáns pequenos; a outra, máis pesada, foi directamente ó faiado, precintada con orde contundente: prohibido tocala. 

Ó pouco tempo, soubemos que tamén traía a morte nas tripas. Despois de enterralo, miña nai colleu a valixa secreta e pediume que a acompañase. Sobre a terra da sepultura aínda fresca, esparexemos o seu contido: area amazocada, recordo espurio de amor estranxeiro. Ó  fin, a miña nai puido chorar.






(Imaxe procedente de internet)
Cuando mi padre regresó de la emigración, portaba una sonrisa postiza y dos maletas viejas. En una, medio vacía, un vestido de segunda mano que mamá rechazó y baratijas para mis hermanos menores; la otra, más pesada, fue directamente al desván, precintada con orden tajante: prohibido tocarla. 

Al poco tiempo, supimos que también traía la muerte en las tripas. Después de enterrarlo, mi madre cogió la valija secreta y me pidió que la acompañara. Sobre la tierra de la sepultura todavía fresca, esparcimos su contenido: arena apelmazada, recuerdo espurio de amor extranjero. Al fin, mi madre pudo llorar.


                                                                   Creado para LA COPA de ENTC, primera ronda

21 ene 2016

EMPÍRICA


(Imaxe procedente de internet)


El convencéraa de que os mellores eran os Diesel. Xa se afixera a eles e ás súas poucas revolucións. Ata que viu os Calvin Klein do seu veciño novo no tendal. Non tivo máis remedio que comprobar persoalmente se a marca de calzóns imprimía carácter.





Él la había convencido de que los mejores eran los Diesel. Ya estaba acostumbrada a ellos y a sus pocas revoluciones. Hasta que vio los Calvin Klein de su vecino nuevo en el tendal. No tuvo más remedio que comprobar personalmente si la marca de calzoncillos imprimía carácter.


20 ene 2016

A VERTIXE DO PODER / EL VÉRTIGO DEL PODER


(Imaxe procedente de internet)



Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba. E a postura impediralles volver mirar cara abaixo. As cervicais, claro.







Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. Y la postura les impedirá volver a mirar hacia abajo. Las cervicales, claro.

                                                                                                                                                                                          Creado  para REC


19 ene 2016

FALTOULLE LUME / LE FALTÓ FUEGO


(Imaxe procedente de internet)




Primeiro quixo voar, pero seus pais cortáronlle as ás. Apareceu el, e reptou detrás das súas promesas. Cando descubriu que eran falsas, viu con claridade que o seu destino era ser un peixe. E tirouse ao mar.








Primero quiso volar, pero sus padres le cortaron las alas. Apareció él, y reptó detrás de sus promesas. Cuando descubrió que eran falsas, vio con claridad que su destino era ser un pez. Y se arrojó al mar.


18 ene 2016

ANXOS CAÍDOS / ÁNGELES CAÍDOS

        

(Imaxe procedente de internet)
Pero nunca, sen saber ben por que, deixarán de mirar cara arriba.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  


Pero nunca, sin saber bien por qué, dejarán de mirar hacia arriba. 

                                                                                                                              
                                                                                                                                        Creado  para REC


16 ene 2016

ALUCINADO








Era mozo de cidade, pero desde o curso de micoloxía que lle recomendou un amigo, adora o campo, os paseos polo monte, o canto dos paxaros… A súa estación favorita é o outono: o colchón de follaxe, a amanita muscaria, os dous sen roupa…








Era chico de ciudad, pero desde el curso de micología que le recomendó un amigo, adora el campo, los paseos por el monte, el canto de los pájaros… Su estación favorita es el otoño: el colchón de hojarasca, la amanita muscaria, los dos sin ropa…


11 ene 2016

A REVOLTA / LA REVUELTA


¿Por que diantres os seus donos os abandonaron nese inhóspito lugar? ¿Que farán agora sen a súa protección? ¿De que xeito conseguirán subsistir? ¿Como poderán regresar á casa? ¿Por que se deixaron guiar ata ese bosque tan afastado? Só eles, agora ausentes, saberían responder. O xogo parecía divertido e confiáronse coma sempre, sen sospeitar o máis mínimo que todo era unha trampa premeditada dos seus móbiles e tabletas: leváronos ata alí para deixalos tirados. Deambulan sen rumbo, en silencio, chocando uns cos outros; intentan, inútilmente, controlar os movementos espasmódicos dos seus polgares inactivos. O fin está cerca. Apagaranse ignorando se os aparatos se vingaron ou foi unha simple rebelión. 


(Imaxe procedente de internet)
¿Por qué demonios sus dueños los han abandonado en ese inhóspito lugar? ¿Qué harán ahora sin su protección? ¿De qué manera conseguirán subsistir? ¿Cómo podrán regresar á casa? ¿Por qué se dejaron guiar hasta ese bosque tan lejano? Sólo ellos, ahora ausentes, sabrían responder. El juego parecía divertido y se confiaron como siempre, sin sospechar lo más mínimo que todo era una trampa premeditada de sus móviles y tabletas: los llevaron hasta allí para dejarlos tirados. Deambulan sin rumbo, en silencio, chocando unos con otros; intentan, inútilmente, controlar los movimientos espasmódicos de sus pulgares inactivos. El fin está cerca. Se apagarán ignorando si los artilugios se vengaron o fue una simple rebelión.

                                                                                                                                                                                     Creado  para REC

10 ene 2016

… NON MOLESTEN / …NO MOLESTEN


A avoa está rara. Xa non invita a comer ós seus fillos e netos tódolos domingos, nin os visita diariamente. Tampouco espera ós pequenos á saída da escola con bicos sonoros e lambetas ás agachadas. Agora son eles os que teñen que chamala por teléfono.

Mamá, ¿que tal estás?
          
—Moi ben, cariño.
                                                             
Estráñalle que non se queixe coma sempre.
   
¿Tes a radio posta? Oio unha canción de fondo...
                    
—¡Non ho! É Sinatra na ducha. Está pasando uns días comigo. Maaaii güeeeei —tararea arremedando a voz —.

—¿¡Pero que dis?!

Colga e contacta inmediatamente cos seus irmáns a través do grupo de whatsapp: a súa nai desvaría, teñen que facer algo. Os móbiles arden; moitas mensaxes solápanse; o diálogo a catro mans, imposible. Ó fin, a irmá maior logra poñer orde co emoticono axeitado, e convócaos a unha reunión urxente na casa materna. 
                
Segundo van chegando, sorpréndelles atopar a vivenda pechada. Cada un comproba que a súa copia da chave non funciona. Míranse desconcertados. Na porta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hoteleira parece burlarse: POR FAVOR...



         La abuela está rara. Ya no invita a comer a sus hijos y nietos todos los domingos, ni los visita diariamente. Tampoco espera a los pequeños a la salida del colegio con besos sonoros y golosinas a escondidas. Ahora son ellos los que tienen que llamarla por teléfono.               –¿Mamá, qué tal estás?
      –Muy bien, cariño.
      Le extraña que no se queje como siempre.
      –¿Tienes la radio puesta? Oigo una canción de fondo…
      –¡Qué va! Es Sinatra en la ducha. Está pasando unos días conmigo. Maaaii güeeeei  –tararea remedando la voz–.
      –¡¿Pero qué dices?!
    Cuelga y contacta inmediatamente con sus hermanos a través del grupo de whatsapp: su madre desvaría, tienen que hacer algo. Los móviles arden; muchos mensajes se solapan; el diálogo a cuatro manos, imposible. Al fin, la hermana mayor logra poner orden con el emoticono adecuado, y los convoca a una reunión urgente en la casa materna.
      Según van llegando, les sorprende encontrar la vivienda cerrada a cal y canto. Cada uno comprueba que su copia de la llave no funciona. Se miran desconcertados. En la puerta, pegado con esparadrapo, un típico cartel de habitación hotelera parece burlarse: POR FAVOR, …


(Este relato está publicado no libro titulado “AHÍ ESTÁN… las puertas de Boal” “EI TÁN… as portas de Boal”).

9 ene 2016

O DEMO ANDA SOLTO / EL DEMONIO ANDA SUELTO


            
Ateille o rabo ós cornos mentres durmía. O espertar foi diabólico.



Le até el rabo a los cuernos mientras dormía. El despertar fue diabólico.





(Imaxe procedente de internet)



                                                    
Soñei que Lucifer me ofrecía traballo. Espertei en Alemania.



Soñé que Lucifer me ofrecía trabajo. Desperté en Alemania.

6 ene 2016

OCA / HUECA


(Imaxe procedente de internet)


A morte repentina de dona Elvira sorprendeu a todo o mundo: ninguén sabía que estivese enferma, non presentaba síntomas de violencia e o seu carácter optimista descartaba o suicidio. Pero a perplexidade medrou cando o forense, desencaixado, dixo que dentro do seu corpo só había un baleiro inmenso.





La muerte repentina de doña Elvira sorprendió a todo el mundo: nadie sabía que estuviese enferma, no presentaba síntomas de violencia y su carácter optimista descartaba el suicidio. Pero la perplejidad creció cuando el forense, desencajado, dijo que dentro de su cuerpo sólo había un vacío inmenso.


5 ene 2016

MALAS INFLUENCIAS


(Imaxe procedente de internet)

En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, xa era o de menos. Se cadra aquel microcopio de Reis foi o principio da súa perdición. As cousas complicáronse cando se lle meteu na cabeza a teima de investigar. Non deberon consentirllo, ¿pero como ían imaxinar as consecuencias que tería? Agora non valen de nada as lamentacións, deben centrarse en recuperala antes de que sexa demasiado tarde. Desde que lle deron o premio ese, o Nobel ou como se chame, non para na casa dous días seguidos, a saber con que compañías andará...





En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, ya era lo de menos. Quizás aquel microcopio de Reyes fuera el principio de su perdición. Las cosas se complicaron cuando se le metió en la cabeza la manía de investigar. No debieron consentírselo, ¿pero cómo iban a imaginar las consecuencias que tendría? Ahora no valen de nada las lamentaciones, deben centrarse en recuperarla antes de que sea demasiado tarde. Desde que le dieron el premio ese, el Nobel o como se llame, no para en casa dos días seguidos, a saber con qué compañías andará...


                                                                                                                                                                                          Creado  para REC

4 ene 2016

SECUELAS


En que momento da educación da súa nena empezaran a enganarse, era o escollo máis importante das discusións diarias. Alcanzaban o consenso nos temas máis dispares: vacacións, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero xamais se poñerían de acordo en tal asunto. El, que a orixe de tódolos males estivo na cesárea programada para que o bebé non sufrise; ela, na obsesión do seu esposo polas audiciones de música clásica durante o embarazo. O único seguro é que a súa filla saíu arrítmica e tatuouse ata as pestanas. Aínda que iso non é o peor: ¡quere irse da casa antes de cumprir os trinta!








(Imaxe procedente de internet)



En qué momento de la educación de su niña habían empezado a equivocarse, era el escollo más importante de las discusiones diarias. Alcanzaban el consenso en los temas más dispares: vacaciones, lugar de celebración navideña, modelo de coche…; pero jamás se pondrían de acuerdo en tal asunto. Él, que el origen de todos los males estuvo en la cesárea programada para que el bebé no sufriera; ella, en la obsesión de su esposo por las audiciones de música clásica durante el embarazo. Lo único seguro es que su hija salió arrítmica y se tatuó hasta las pestañas. Aunque eso no es lo peor: ¡se quiere ir de casa antes de cumplir los treinta! 
                                                                                                                                                                                                                          
 Creado  para REC