POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 nov 2015

¡MACHOTE!


Este cárcere, estes ferros ou os muros máis inexpugnables non poderán xamais encerrar a miña vergonza, que cada noite de insomnio atravesa as paredes da cela e voa indómita ó pasado para torturarme coa imaxe reiterativa do teu sangue, dos teus berros, da miña fuxida... E á volta, un cólico de humillación retórceme no catre ó imaxinar os teus honores; e aperto con furia os puños que, covardes, non puideron quitarche a vida.




(Imaxe procedente de internet)
Esta cárcel, estos hierros o los muros más inexpugnables no podrán jamás encerrar mi vergüenza, que cada noche de insomnio atraviesa las paredes de la celda y vuela indómita al pasado para torturarme con la imagen reiterativa de tu sangre, de tus gritos, de mi huida... Y a la vuelta, un cólico de humillación me retuerce en el catre al imaginar tus honores; y aprieto con furia los puños que, cobardes, no pudieron quitarte la vida.



                                               Creado para ENTC

21 nov 2015

¡LEME! / ¡LÉEME!



Non quero ser un libro 
(imaxe procedente de internet)

aberto eternamente 
pola primeira páxina 
esperando que me leas 
os beizos, os pensamentos, 
que te acendan as palabras, 
que interpretes os silencios. 
Se non che gusta o argumento, 
pechareime para sempre. 





No quiero ser un libro 
abierto eternamente 
por la primera página 
esperando que me leas 
los labios, los pensamientos, 
que te enciendan las palabras, 
que interpretes los silencios. 
Si no entiendes mi argumento, 
me cerraré para siempre. 



Seleccionado no concurso LIBRIPEDIA


20 nov 2015

DISTANCIA INSUPERABLE


(Imaxe procedente de internet)



Hai anos que non te vexo. Podías facer un esforzo e pasar pola casa. Esta maldita artrose impídeme achegarme ata o cemiterio.






Hace años que no te veo. Podías hacer un esfuerzo y pasar por casa. Esta maldita artrosis me impide acercarme hasta el cementerio.







19 nov 2015

CUESTIÓN DE PRIORIDADES


—Como tardou tanto en vir, señora?

—Tiña que limpar. ¡Non vexa como puxen a casa! Se a deixo secar, despois é imposi...?

A anestesia impediulle seguir falando e o doutor comezou a extraerlle o garfo cravado no ventre. 


(Imaxe procedente de internet)

—¿Cómo ha tardado tanto en venir, señora?

—Tenía que limpiar. ¡No vea como puse la casa! Si la dejo secar, luego es imposi…

La anestesia le impidió seguir hablando y el doctor comenzó a extraerle el tenedor clavado en el vientre. 




17 nov 2015

SALVADOS POLA XIMNASIA / SALVADOS POR LA GIMNASIA








Vólvenos deixar debaixo das súas camas despois de camiñar con eles polo bosque durante boa parte da noite. Non atoparon a David, pero si a súa casiña de tellado vermello con pintas brancas. Outro día seguirano intentando. Menos mal que mañá toca Educación Física e non terán que levar os zapatos, así mamá non os verá todos cheos de lama.






Vuelven a dejarlos debajo de sus camas después de haber caminado con ellos por el bosque durante buena parte de la noche. No han encontrado a David, pero sí su casita de tejado rojo con pintas blancas. Otro día lo seguirán intentando. Menos mal que mañana toca Educación Física y no tendrán que llevar los zapatos, así mamá no los verá todos manchados de barro. 

                                                                                                                                                       Creado  para REC

15 nov 2015

UVAS ÓS COGOMELOS / UVAS A LAS SETAS


A forza de proporcionarlles pequenas doses, convertín a dúas amigas en adictas ó monte. O seguinte foi crear un club micolóxico de tres compoñentes, con estatutos, equipo directivo e grupo de Whatsapp incluídos. A tempada resultou xenerosa: novos enclaves, experimentos culinarios, molladuras gloriosas e cestos de risas. Non esqueceremos o autorretrato da última 
saída do ano, coas copas de cava, as uvas e o mantel sobre a follaxe, unha ocorrente sorpresa da tesoureira. Entre bromas, chegou a noite; antes de que o medo nos pillase, fuximos, esquecendo no bosque a recolección de toda unha tarde.




A fuerza de proporcionarles pequeñas dosis, convertí a dos amigas en adictas al monte. Lo siguiente fue crear un club micológico de tres componentes, con estatutos, equipo directivo y grupo de Whatsapp incluidos. La temporada resultó generosa: nuevos setales, experimentos culinarios, mojaduras gloriosas y cestos de risas. No olvidaremos el autorretrato de la última salida del año, con las copas de cava, las uvas y el mantel sobre la hojarasca, una ocurrente sorpresa de la tesorera. Entre bromas, llegó la noche; antes de que el miedo nos pillara, escapamos, olvidando en el bosque la recolección de toda una tarde.




10 nov 2015

MICRORRELATISTA INDECISO


Hai tempo que debería estar morto. De feito, xa ten todo disposto; ata repartiu invitacións para o funeral. Sen data, iso si. Só unha cousa lle impide facelo: decidirse por un dos dous epitafios que redactou. Non sabe se gravar na súa lápida de deseño “Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso” ou “Vivín como puiden; morrín como quixen”. A súa muller, que o adora e non soporta velo sufrir dándolle voltas á cabeza, aconséllalle que poña os dous e que se vaia tranquilo. Pero el non o acepta, di que son demasiadas palabras. Por riba, se o condenado dilema o mantén vivo máis do desexado, terá que reconsiderar o final do segundo texto…

(Imaxe procedente de internet)
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Hace tiempo que debería haber muerto. De hecho, ya tiene todo dispuesto; incluso ha repartido invitaciones para el funeral. Sin fecha, eso sí. Sólo un detalle le impide hacerlo: decidirse por uno de los dos epitafios que ha redactado. No sabe si grabar en su lápida de diseño “Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso” o  “Viví como pude; morí como quise”. Su mujer, que lo adora y no soporta verlo sufrir dándole vueltas a la cabeza, le aconseja que ponga los dos y que se vaya tranquilo. Pero él no lo acepta, dice que son demasiadas palabras. Encima, si el dichoso dilema lo mantiene vivo más de lo deseado, tendrá que reconsiderar el final del segundo texto…


Mencionado en ENTC


2 nov 2015

DEPENDENCIA


(Imaxe baixada de internet)



Volven ser invisibles as pegadas do teu desdén. Cada vez teño máis práctica camuflando a miña dor. Xa me podes disparar de novo con indiferenza ou desprezo, como queiras; o importante é que sexas feliz. ¿Ata cando te poderei enganar?





Vuelven a ser invisibles las huellas de tu desdén. Cada vez tengo más práctica camuflando mi desdicha. Ya puedes dispararme de nuevo con indiferencia o desprecio, como gustes; lo importante es que seas feliz.  ¿Hasta cuándo podré engañarte?
                                                                                                                                               

                                                                                                                                 Creado  para REC