POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 oct 2015

FAME / HAMBRE


(Imaxe procedente de internet)





Non lle molestan os camións que cruzan a ponte sobre a súa cabeza, a corrente do río, ese can imbécil que non para de ladrar á lúa, o asubío do tren cruzando a estrada sen barreira... O ruído que lle impide durmir é o das súas tripas.









No le molestan los camiones que cruzan el puente sobre su cabeza, la corriente del río, ese perro imbécil que no para de ladrar a la luna, el pitido del tren cruzando la carretera sin barrera... El ruido que le impide dormir es el de sus tripas. 



19 oct 2015

A MANCHA / LA MANCHA


Un señor con levita que se parece a Pushkin visítame cada noite. Miña nai di que o vexo en soños, froito da obsesión que me entrou últimamente pola poesía romántica. O seu noivo rise burlón. Pero estou segura de que se enganan e voullo demostrar. Levo varios días agachando a pastilla que me dan para durmir. Aguanto esperta ata que o oio entrar; entón, prendo a luz e desaparece ó instante. Hoxe vai caer na trampa: o pegamento extraforte que botarei no chan impediralle fuxir. ¡Non quero nin imaxinar o cabreo de mamá cando vexa o parqué manchado!
(Imaxe baixada de internet)










Un señor con levita que se parece a Pushkin me visita cada noche. Mi madre dice que lo veo en sueños, fruto de la obsesión que me ha entrado últimamente por la poesía romántica. Su novio se ríe burlón. Pero estoy segura de que se equivocan y se lo voy a demostrar. Llevo varios días escondiendo la pastilla que me dan para dormir. Aguanto despierta hasta que lo oigo entrar; entonces, enciendo la luz y desaparece al instante. Hoy va a caer en la trampa: el  pegamento extrafuerte que echaré en el suelo le impedirá huir. ¡No quiero ni imaginar el enfado de mamá cuando vea el parqué manchado!

                                                                                                                                                                  Creado  para REC

17 oct 2015

VIVO


(Imaxe baixada de internet)



Espertei cunha forte dor nos puños. Esta vez decidín quedar inmóbil. Non oía choros. Xa marcharan todos do cemiterio.





Me desperté con un fuerte dolor en los puños. Esta vez decidí quedarme inmóvil. No oía  llantos. Ya se habían marchado todos del cementerio. 



12 oct 2015

DOUTRO PLANETA / DE OTRO PLANETA


(Imaxe baixada de internet)



A rutina diúrna é levadía: unha man estendida á porta da igrexa, sesta nun banco, visitas ao colector do supermercado... Mesmo soporta que o ignoren. A noite, en cambio, é moi dura. Non pola incomodidade dos cartóns ou a friaxe da madrugada, senón pola morriña infinita que lle producen as estrelas. O salitre das bágoas vai estragando os seus circuítos.







La rutina diurna es llevadera: una mano extendida a la puerta de la iglesia, siesta en un banco, visitas al contenedor del supermercado… Incluso soporta que lo ignoren. La noche, en cambio, es durísima. No por la incomodidad de los cartones o el relente de la madrugada, sino por la nostalgia infinita que le producen las estrellas. El salitre de las lágrimas destroza sus circuitos.

                                      
                            Seleccionado para o libro Inspiraciones Nocturnas II (DIVERSIDAD LITERARIA)


5 oct 2015

REINCIDENTE, PERO POUCO / REINCIDENTE, PERO POCO


(Imaxe baixada de internet)

O condenado ollo da pechadura mirábame arrogante, encirrando as miñas malas intencións. Empuñei con forza a copia da chave que ocultaba na miña man coa vil pretensión de cravarlla ata o fondo da pupila baleira. Achegueime amodo, seguro de que esta vez si podería facelo. Pero ó primeiro rozamento metálico, de novo o tremor de pernas, as suores inoportunas de sempre e a chaviña rodando polo chan, debaixo do escritorio. Recollina axiña e saín dando tombos do cuarto da miña irmá. Un día máis sen poder ler o seu diario.





El puñetero ojo de la cerradura me miraba arrogante, azuzando mis ideas malintencionadas. Empuñé con fuerza la copia de la llave que ocultaba en mi mano con la vil pretensión de clavársela hasta el fondo de la pupila vacía. Me acerqué sigiloso, seguro de que esta vez sí podría hacerlo. Pero al primer roce metálico, de nuevo el temblor de piernas, los sudores inoportunos de siempre y el llavín rodando por el suelo, debajo del escritorio. Lo recogí con premura y salí a trompicones del cuarto de mi hermana. Un día más sin poder leer su diario.


                                                                                                                                                       Creado  para REC


4 oct 2015

A RECOMPENSA / LA RECOMPENSA


Nunca aprendín a montar en bicicleta. Non sei se non quixen ou non puiden. Medio século despois, aínda lembro aquela da miña infancia con dúas rodiñas ós lados, a que o avó lle regalara ó seu único neto varón. As irmás do afortunado nin podiamos tocala.

Pouco durou na casa. Que o noso neno se matase tentando rescatala foi un desgraciado accidente. Só o veciño, algo maior ca min, eivado e pobre, sabía como a condenada bici chegara ó fondo do precipicio.

Pasados varios anos, agradecinlle a súa complicidade casando con el.

(Imaxe baixada de internet)





Nunca aprendí a montar en bicicleta. No sé si no quise o no pude. Medio siglo después, todavía recuerdo aquella de mi infancia con dos ruedines, la que el abuelo había regalado a su único nieto varón. Las hermanas del afortunado ni podíamos tocarla.

Poco duró en casa. Que nuestro niño se despeñara intentando rescatarla fue un desgraciado accidente. Sólo el vecino, algo mayor que yo, pobre y contrahecho, sabía cómo la dichosa bici llegó al fondo del precipicio.

Pasados los años, le agradecí su complicidad casándome con él. 


                                             Creado para ENTC