POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 may 2015

PRAIA PRIVADA / PLAYA PRIVADA


Enzoufo a pel de crema. Estendo a toalla sobre a area mollada. Tómbome boca abaixo, ata que noto húmida a barriga. Vírome. Lembro, revivo, soño.... Miro o reloxo de parede. Recollo axiña a area do chan para mañá, antes de que chegue a asistenta. 

(Imaxe baixada de internet)

Embadurno la piel de crema. Extiendo la toalla sobre la arena mojada. Me tumbo boca abajo, hasta que noto húmeda la barriga. Me doy la vuelta. Recuerdo, revivo, sueño…. Miro el reloj de pared. Recojo rápidamente la arena del suelo para mañana, antes de que llegue la asistenta. 


24 may 2015

PRETEXTO


(Imaxe baixada de internet)


Dende que a avoa quedou viúva, funde media pensión en cuncas de chocolate, agradecendo ás visitas a súa compaña. Eu non vou nunca, son máis de café...





Desde que la abuela se quedó viuda, funde media pensión en tazas de chocolate, agradeciendo a las visitas su compañía. Yo no voy nunca, soy más de café…



18 may 2015

COMPLICIDADE / COMPLICIDAD




(Imaxe baixada de internet)
E as azuis, as do avó, as últimas que lle compraran, desapareceron sen deixar rastro. Menos mal que, casualmente, esquecérame de baixar o lixo e puidemos recuperar as outras, as súas preferidas. Mamá, furiosa, castigou ó can. Eu sabía que o animal era inocente. Para recompensalo, regaleille a miña merenda.

Meses despois, cando faleceu o avó, apareceron, misteriosamente, as condenadas pantuflas azuis aos pés do ataúde. A familia empezou a berrar dicindo que fora un milagre e que o vello era un santo. Con disimulo, chisqueille un ollo. Seguro que el estaría morto de risa.




Y las azules, las del abuelo, las últimas que le habían comprado, desaparecieron sin dejar rastro. Menos mal que, casualmente, me había olvidado de bajar la basura y pudimos recuperar las otras, sus preferidas. Mamá, furiosa, castigó al perro. Yo sabía que el animal era inocente. Para recompensarlo, le regalé mi merienda.

Meses después, cuando falleció el abuelo, aparecieron, misteriosamente, las dichosas pantuflas azules a los pies del ataúd. Mi familia empezó a gritar diciendo que había sido un milagro y que el viejo era un santo. Con disimulo, le guiñé un ojo. Seguro que él estaría muerto de risa.

                                                                                                                                    Creado  para REC                                                                                                                                                                    


16 may 2015

FELIZ




Restos de plumas
e cabeza de rato.
O gato brinca.



Restos de plumas,
cabeza de ratón.
Retoza el gato.




11 may 2015

ECOLOXÍA DOMÉSTICA / ECOLOGÍA DOMÉSTICA


(Imaxe baixada de internet)


Xa non podiamos contar con el. Non valía para levarnos ó colexio ou ó parque coma antes. Cando se empeñaba en contarnos unha historia, sempre repetía o mesmo conto. O avó era vello. Pero meus pais,  que son moi bos, non quixeron tiralo e depositárono nun colector xeriátrico para que o reciclen.





Ya no podíamos contar con él. No valía para llevarnos al colegio o al parque como antes. Cuando se empeñaba en contarnos una historia, siempre repetía el mismo cuento. El abuelo era viejo. Pero mis padres, que son muy buenos, no quisieron tirarlo y lo han depositado en un contenedor geriátrico para que lo reciclen.
                                                                                                                                                                                                                                                             Creado  para REC                                                                      
                                                                                                                                                                    

4 may 2015

PROBLEMAS CONXELADOS / PROBLEMAS CONGELADOS




(Imaxe baixada de internet)
O incómodo cadáver do mediador familiar foi providencial. Inmediatamente, desapareceron todas as nosas diferenzas conxugais e recuperamos a complicidade esquecida. Axiña acordamos baleirar o conxelador e instalalo alí, mentres urdiamos un plan perfecto para desfacernos del sen levantar sospeitas.

O asunto alongouse. Cada noite, trasladabámolo dende o seu frío sarcófago ata unha manta colocada no centro do salón; entón, debatiamos serenamente o rumbo a seguir. Pero acabamos acostumándonos tanto á súa presenza conciliadora, que agora xa nos dá medo perdelo de vista e decidimos que se quede na casa. O problema é que teremos que mercar outro conxelador para os alimentos...





El incómodo cadáver del mediador familiar fue providencial. Inmediatamente, desaparecieron todas nuestras diferencias conyugales y recuperamos la complicidad olvidada. Enseguida acordamos vaciar el arcón congelador e instalarlo allí, mientras urdíamos un plan perfecto para deshacernos de él sin levantar sospechas.

El asunto se alargó. Cada noche, lo trasladábamos desde su frío sarcófago hasta una manta colocada en el centro del salón; entonces, debatíamos serenamente el rumbo a seguir. Pero  acabamos acostumbrándonos tanto a su presencia conciliadora, que ahora nos da miedo perderlo de vista y hemos decidido que se quede en casa. El problema es que tendremos que comprar otro congelador para los alimentos…

                                                                                                                                Creado  para REC  

TERAPIA DE CHOQUE


LA CALIDAD DEL SILENCIO.  Litografía , de Manolo fuster

O incómodo cadáver do mediador familiar recibiunos espatarrado na cadeira do despacho. A vista e o olfacto deron sinais de alarma. Asustados, correron cara á porta que, para a súa desgraza, acababa de pechar por fóra a señorita que os conducira ata alí. Buscaron inutilmente as ventás. O motivo da visita xa era o de menos, só urxía saír.

Unha hora máis tarde, regresou a moza. Sorriu ao velos tan aflixidos e abrazados: ela saloucaba; el non conseguía calmala. Antes de que fuxisen, entregoulles os móbiles requisados e a factura. Despois, desenchufou o ambientador fétido e retocou o boneco putrefacto.





El incómodo cadáver del mediador familiar los recibió repanchingado  en el sillón del despacho. La vista y el olfato dieron señales de alarma. Asustados, corrieron hacia la puerta que, para su desgracia, acababa de cerrar con llave la señorita que los había conducido hasta allí. Buscaron inútilmente las ventanas. El motivo de la visita ya era lo de menos, solo urgía salir.

Una hora después, regresó la chica. Sonrió al verlos tan afligidos y abrazados: ella sollozaba; él no conseguía calmarla. Antes de que huyeran, les hizo entrega de los móviles requisados y la factura. Luego, desenchufó el ambientador fétido y retocó el muñeco putrefacto.

                                                                                                                                 Creado  para REC 



2 may 2015

PUTA LISTA



(Imaxe baixada de internet)
Xa estaba farta de inventar respostas. Con toda a dignidade que non tiña, botou ao chan a manta que os axentes lle proporcionaran para cubrir a súa impudicia, preguntou polo cuarto de baño e saíu contoneándose. Esa noite máis dun uniforme caería ós seus pés, estaba segura.






Ya estaba harta de inventar respuestas. Con toda la dignidad que no tenía, arrojó al suelo la manta que los agentes le habían proporcionado para cubrir su impudicia, preguntó por el inodoro y salió contoneándose. Esa noche más de un uniforme caería a sus pies, estaba segura.