POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 oct 2014

OUTRA MÁIS / OTRA MÁS


(Imaxe baixada de internet)




Despois de superada a dura batalla do divorcio, respirou, convencida de que a guerra rematara. Pero aínda faltaba engrosar as estadísticas.







Después de superada la dura batalla del divorcio, respiró, convencida de que la guerra había concluido. Pero todavía faltaba engrosar las estadísticas.


Creado para ENTC


19 oct 2014

MAL DE OUTONO / MAL DE OTOÑO



As amigas sempre teñen algunha tarefa que non pode esperar. O marido é unha persoa moi ocupada. O medo impídelle saír soa. A satisfacción do vicio non compensa tanta ansiedade, tanto síndrome de abstinencia reprimido. Cada ano promete que é o derradeiro, pero chega o outono e a febre volve; vese de novo mendigando comprensión e adeptos. E cada mañá de domingo sen pisar monte, sen cheirar a fungo, suponlle rozar a depresión e disimular as bágoas.




Las amigas siempre tienen algún quehacer inaplazable. Su marido es una persona muy ocupada. El miedo le impide salir sola. La satisfacción del vicio no compensa tanta ansiedad, tanto síndrome de abstinencia reprimido. Cada año se promete que  es el último, pero llega otoño y la fiebre vuelve;  se ve de nuevo mendigando comprensión y adeptos. Y cada mañana de domingo sin pisar el monte, sin oler a hongo, le supone rozar la depresión y disimular las lágrimas. 


14 oct 2014

ENXAULADO / ENJAULADO


                            (Imaxe baixada de internet)

Nunha gaiola dourada
pendurada dunha fiestra,
un paxariño cantaba
amolando a miña sesta.

Erguinme de moi mal xenio.
Cara a el fun coma un bicho.
O que eu levaba no peito
non se chamaba cariño.

Berreille por me cantar
e respondeume cantando:
-Eu canto por non chorar.
E ti, ¿por que estás berrando?






En una jaula dorada
colgada de una ventana
un pajarito cantaba
fastidiando mi descanso

Me levanté enfadado.
Hacia él fui como un bicho.
Lo que llevaba en el pecho
no se llamaba cariño.

Le grité porque cantaba
y me respondió cantando:
-Yo canto por no llorar.
Y tú, ¿por qué estás gritando?


5 oct 2014

NENAS DE ONTE / NIÑAS DE AYER


Miña irmá máis eu refuxiámonos debaixo do hórreo mentres a chuvia, inoportuna, borraba a nosa mariola. Uns minutos antes, chegaramos da escola, e aproveitamos para xogar porque non había ninguén na casa. Tenteamos a porta e comprobamos que non estaba pechada, pero fixemos que non nos decatabamos. Cando volveron os nosos pais da leira, recibimos unha boa berra. Mellor iso ca ter que fregar o vertedeiro acugulado de cacharros, coma tódolos días; ou conxelar as mans apañando verdura para os animais.                                            
                                                             


                                     
                                                      
                                    
Mi hermana y yo nos refugiamos debajo del hórreo mientras la lluvia, inoportuna, borraba nuestra rayuela. Hacía un rato que habíamos llegado de la escuela, y aprovechamos para jugar porque no había nadie en casa. Tanteamos la puerta y comprobamos que no estaba cerrada con llave, pero no nos dimos por enteradas. Cuando regresaron nuestros padres del agro, recibimos una buena bronca. Mejor eso que tener que lavar los cacharros acumulados en el fregadero, como todos los días; o congelar las manos recogiendo berzas para los animales.