POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 ago 2014

RIBADEO


(Foto sacada por Begoña, coma tódolos agostos)


Un ano máis.
Bote e vela vermella
co mar xogando.





Un año más.
Bote y vela encarnada
con el mar juegan.




27 ago 2014

SOBREDOSE / SOBREDOSIS


EL LABERINTO de Edgardo Giménez
(baixado de internet)


Marchou sen decatarse de que, ó fin, encontrara a saída.







Se fue sin darse cuenta de que, al fin, había encontrado la salida.




Creado para ENTC


21 ago 2014

. . . . . . . METAMORFOSE FRUSTRADA . . . . . METAMORFOSIS FRUSTRADA

(Imaxe baixada de internet)




Primeiro apareceu o amargor na boca, insoportable. Os especialistas e as probas médicas máis sofisticadas non deron co mal. Ó pouco tempo, chegou a caída do cabelo e, no seu lugar, brotaron saramagos. Coas primeiras flores amarelas da cabeza, o corpo foise ensumindo, ata converterse nunha manchea de raíces enmarañadas que buscaban terra. E atopárona, pero despois da autopsia. 






Primero apareció el amargor en la boca, insoportable. Los especialistas y las pruebas médicas más sofisticadas no descubrieron la causa. Al poco tiempo, llegó la caída del cabello y, en su lugar, brotaron jaramagos. Con las primeras flores amarillas de la cabeza, el cuerpo se fue consumiendo, hasta convertirse en un manojo de raíces enmarañadas que buscaban tierra. Y la encontraron, pero después de la autopsia.



19 ago 2014

A FERIDA QUE SOLUCIONOU UN PROBLEMA . . . . . . . . . . . LA HERIDA QUE SOLUCIONÓ UN PROBLEMA




                     (Imaxe baixada de internet)
Lucía, a filla primoxénita dos Barreiro, era unha rapaza loura de ollos verdes. As trenzas, sempre moi ben peiteadas, chegábanlle ao medio do lombo. Non pesaría máis de trinta quilos. Era esvelta coma unha xirafa e máis áxil ca unha lebre. Por estreita que fose a roupa que lle mercase súa nai, sempre lle quedaba frouxa. Pero a ela gustáballe así porque se sentía cómoda, dicía.

Parecía feliz. En cambio, seus pais estaban moi preocupados porque Lucía tiña un problema: xogaba de  máis e comía de menos. Só lle gustaban as froitas acedas e zumentas. Se tiñan carabuña, nin as probaba. De peixe ou carne só tomaba o arrecendo; e iso desde lonxe, porque na cociña nin entraba. Corría pola fraga detrás dos paxaros horas e horas sen cansarse.

Un día, choutando pola eira, caeu e mancouse nun xeonllo. A ferida era pequena pero os pais aproveitaron para levala ao médico que xa había moito tempo que non ía. O doutor mandoulle que se deitara na padiola e a pobre rapaza botouse a chorar desconsolada, non pola ferida, senón  porque non podería xogar por uns días, seguro. Pero cando viu a tremenda xiringa que tiña o médico na man, esqueceuse da ferida e deu un brinco que case remata no chan.

Non te asustes, pero hai que poñerche unha inxección. Se cadra había algún ferro enferruxado por alí e pódese producir unha infección.

¡Non! ¡Inxeccións, non! ¡Prefiro morrer!

¿Como dis iso, nena? −asustouse súa nai.

Ben, pode haber outra solución − comentou o doutor chiscándolles un ollo aos pais−. Pero non che vai gustar nada.

¡ O que sexa!

¿Estás segura do que dis?

Si. Calquera cousa menos pincharme.
Entón, don Florencio púxose diante do ordenador e, cun sorriso moi sospeitoso,  comezou a escribir a receita. Cando rematou, empezou a ler:

Almorzo: leite con pan e unha froita. Xantar: dous pratos de comida, un deles con peixe ou carne, e de postre, iogur. Merenda...

Vale, vale... Non siga que xa entendín.

Cando chegaron á casa, empezaron o tratamento. Era a hora da merenda e súa nai preparoulle un bo bocadillo de pan con manteiga. Por riba, houbo un pexego fresquiño que a avoa lle trouxera da  horta. O señor Manuel e a señora Rosa non daban creto: a súa filla sentada e ¡comendo! A pequena ferida valera a pena... Xa di o refrán: non hai mal que por ben non veña.



Lucía, la hija primogénita de los Barreiro, era una niña rubia de ojos verdes. Las trenzas, siempre muy bien peinadas, le llegaban al medio de la espalda. No pesaría más de treinta kilos. Era esbelta como una jirafa y más ágil que una liebre. Por estrecha que fuera la ropa que le comprara su madre, siempre le quedaba floja. Pero a ella le gustaba así porque se sentía cómoda, decía.

Parecía feliz. En cambio, sus padres estaban muy preocupados porque Lucía tenía un problema: jugaba de más y comía de menos. Sólo le gustaban las frutas ácidas y con zumo. Si tenían hueso, ni las probaba. De pescado o carne sólo tomaba el aroma; y eso desde lejos, porque en la cocina ni entraba. Corría por el bosque detrás de los pájaros horas y horas sin cansarse.

Un día, saltando en la era, cayó y se lastimó en una rodilla. La herida era pequeña pero los padres aprovecharon para llevarla al médico que ya hacía mucho tiempo que no iba. El doctor le mandó que se acostara en la camilla y la pobre niña se echó a llorar desconsolada, no por la herida, sino porque no podría jugar por unos días, seguro. Pero cuando vio la tremenda jeringuilla que tenía el médico en la mano, se olvidó de la herida y dio tal salto que casi acaba en el suelo.

No te asustes, pero hay que ponerte una inyección. A lo mejor había algún hierro oxidado por allí y se puede producir una infección.

¡No! ¡Inyecciones, no! ¡Prefiero morir!

¿Cómo dices eso, nena? - se asustó su madre.

Bueno, puede haber otra solución – comentó el doctor guiñándoles un ojo a los padre-. Pero no te va a gustar nada.

¡Lo que sea!

¿Estás segura de lo que dices?

Sí. Cualquier cosa menos pincharme.

Entonces, D. Florencio se puso delante del ordenador y, con una sonrisa muy sospechosa, comenzó a escribir la receta. Cuando acabó empezó a leer:
             (Imaxe baixada de internet)

Desayuno: leche con pan y una fruta. Almuerzo: dos platos de comida, uno de ellos de pescado o carne, y de postre, yogur. Merienda...

Vale, vale... No siga que ya he entendido.

Cuando llegaron a casa, empezaron el tratamiento. Era la hora de la merienda y su madre le preparó un buen bocadillo de pan con mantequilla. Por encima hubo un melocotón fresquito que la abuela le había traído de la huerta. El Sr. Manuel y la Sra. Rosa no lo podían creer: su hija sentada y ¡comiendo! La pequeña herida había valido la pena. Ya dice el refrán: no hay mal que por bien no venga.

12 ago 2014

ALEIVOSÍA / ALEVOSÍA



(Imaxe baixada de internet)

A araña fía
sutil trampa mortal.
Despois agarda.




La araña hilvana
          fina trampa mortal.
                    Después espera.





8 ago 2014

CAMIÑO DA SOMBRA / CAMINO DE LA SOMBRA


(Imaxe baixada de internet)
Nin os portazos a deshora, nin as cisternas escandalosas, nin os pelos rancios por todas partes, nin o ambientador pestilente, nin os insectos das gretas… farán que me sinta unha rata neste motel de merda. Estou aquí porque me peta e porque son moi xeneroso. A miña muller repetía sempre que precisaba paz, tranquilidade. Así que a deixei soa gozando da nosa luxosa vivenda todo o tempo que aguante. Ata que os veciños detecten o fedor.




Ni los portazos a deshora, ni las cisternas escandalosas, ni los pelos rancios por doquier, ni el ambientador pestilente, ni los insectos de las grietas… harán que me sienta una rata en este motel de mierda. Estoy aquí por voluntad propia y porque soy muy generoso. Mi mujer me repetía siempre que necesitaba paz, tranquilidad. Así que la he dejado sola disfrutando de nuestra lujosa vivienda todo el tiempo que aguante. Hasta que los vecinos detecten el hedor. 


Relato creado para a páxina ENTC

4 ago 2014

DE CORAZÓN



Busqueite na néboa e estabas no claro,
había silencio e chegaches a berros.
Enchiches de luz
un oco profundo,
soubeches atarme
con fíos de seda,
dos que nunca rompen
aínda que queiras.
Pero se rachasen
polo uso intenso,
nunca deixarían
 as marcas da pena.



           (Imaxe baixada de internet)



Te busqué en la niebla y eras del claro,
había silencio y llegaste a gritos.
Llenaste de luz
un hueco profundo,
supiste amarrarme
con hilos de seda,
de los que no rompen
por mucho que quieras.
Pero si quebraran
por el uso intenso,
nunca dejarían
marcas de la pena.





3 ago 2014

CONSOLO / CONSUELO




(Imaxe baixada de internet)
Alégrate. Peor sería que non sentises dor.







Alégrate. Peor sería que no sintieras dolor.