POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 jul 2014

HAI BÁGOAS E BÁGOAS / HAY LÁGRIMAS Y LÁGRIMAS


A cara do cativo, sentado no chan, era un poema de bágoas e mocos. Algúns transeúntes intentaban consolalo, pero non atendía a ninguén. De súpeto, deixou de saloucar e comezou a sacarlle brillo a un zapato coas mangas esfiañadas do xersei; unhas pingas caídas desde o nariz molláranllo. A irmá maior, preocupada, permanecía ó seu carón, e aproveitou a pausa para preguntarlle unha vez máis polo motivo de tan repentino desgusto. Ó fin confesoulle entre suspiros que, ó camiñar, sen querer, manchara por debaixo os seus primeiros zapatiños novos. A rapaza mirou as súas chanclas rompidas e, en silencio, empezou a chorar tamén.



(Imaxe baixada de internet)
La cara del pequeño, sentado en el suelo, era un poema de lágrimas y mocos. Algunos transeúntes intentaban consolarlo, pero no atendía a nadie. De repente, dejó de sollozar y comenzó a sacarle brillo a un zapato con las mangas deshilachadas del jersey; unas gotas caídas desde la nariz se lo habían mojado. La hermana mayor, preocupada, permanecía a su lado, y aprovechó la pausa para preguntarle una vez más por el motivo de tan repentino disgusto. Al fin le confesó entre suspiros que, al caminar, sin querer, había manchado por debajo sus primeros zapatitos nuevos. La niña miró sus chanclas rotas y, en silencio, empezó a llorar también.



25 jul 2014

ACCIDENTE




Chora o gatiño.
Súa nai na cuneta
xa non o sente.







Llora el gatito.
La madre en la cuneta
ya no lo siente.





16 jul 2014

¡TIERRA, TRÁGAME!


¡Cacho tropa vén aí! Os de onte berraban e corrían máis; tanto, que a piques estiveron de pisarme. Ó fin, non me descubriron e pasaron de largo. Pero os de hoxe son máis perigosos, veñen armados e escudriñan todo.
-¡Aquí, aquí! Atopei un cantarelo.
¡Hala! Xa cazaron ó meu irmán pequeno. Nin tempo tivo o pobre de lucir as súas esporas.
-Pois seguro que hai máis. Colle este pau e busca entre a follaxe.
Vaia, creo que chegou a miña hora. ¿Pero que fai ese tolo apuntándome cunha navalla? ¡¡Ai!!



¡Menuda tropa viene ahí! Los de ayer gritaban y corrían más; tanto, que a punto estuvieron de pisarme. Al final, no me descubrieron y pasaron de largo. Pero los de hoy son más peligrosos, vienen armados y escudriñan todo.
-¡Aquí, aquí! He encontrado un cantharellus.
¡Hala! Ya han cazado a mi hermana pequeña. Ni tiempo ha tenido la pobre de lucir sus esporas.
-Pues seguro que hay más. Coge este palo y busca entre la hojarasca.
Vaya, creo que ha llegado mi hora ¿Pero que hace ese loco apuntándome con una navaja? ¡¡Ay!!

Seleccionado e publicado no libro do Cuarto Certamen de MICRO MICO RELATOS San Jorge

13 jul 2014

EDITIÑO 9


(Imaxe baixada de internet)


Marcho cun destino incerto
desexado e temido,
cara á meta merecida
sen retorno.
Deixo atrás a maleta.






Marcho con destino incierto
deseado y temido,
a una meta merecida
sin retorno.
Dejo atrás la maleta.

1 jul 2014

O PASO DO TEMPO / EL PASO DEL TIEMPO


Entre as engurras
o cativo que fuches
segue escondido.

Deixa que xogue
encerellando o tempo
ata que queira.
Non se perdeu
aquel rapaz que fuches
coa madureza.

Has de atopalo
xogando ás agachadas
detrás do tempo.

(Imaxe baixada de internet)

En las arrugas
el muchacho que fuiste
sigue escondido.

Deja que juegue
enmarañando el tiempo
hasta que quiera.
No se ha perdido
aquel niño que fuiste
al madurar.

Lo encontrarás
jugando al escondite
detrás del tiempo.