POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 dic 2014

BONECAS DE CIDADE / MUÑECAS DE CIUDAD


(Imaxe baixada de internet)



Quixera ser coma ela: mansión con xardín, traxes de deseño… Pero terá que conformarse con roubar a Ken e metelo na súa cama.





Quisiera ser como ella: mansión ajardinada, trajes de diseño… Pero tendrá que conformarse con robar a Ken y meterlo en su cama.

Para ENTCONCURSO "CIUDAD MÍNIMA



SEGREDO DE FAMILIA / SECRETO DE FAMILIA


(Imaxe baixada de internet)

Estaba de aniversario e levou os colegas de merenda á fraga. O luar permitiu que a festa se alongase más do debido. Cerca da media noite, o anfitrión desapareceu. De alí a pouco, ouveou o lobo. Os amigos, asustados, fuxiron sen agardar por el. Foron avisar ós pais, e non entenderon a resposta:  
 -Xa volverá cando abra o día…                                                                                                           




Estaba de cumpleaños y llevó a los colegas de merienda al bosque. La luz de la Luna permitió que la fiesta se prolongara más de lo debido. Cerca de media noche, el anfitrión desapareció. Al poco rato, aulló el lobo. Los amigos, asustados, huyeron sin esperar por él. Fueron a avisar a los padres, y no comprendieron la respuesta:
-Ya volverá cuando despunte el día...


18 dic 2014

INDICIOS


(Imaxe baixada de internet)

Ten unha voz suave; en cambio, as súas palabras son ásperas. Destilan dor, preocupación, medo... Esta rapaza di moito máis do que conta. Teremos que escoitala unha e outra vez ata que descubramos a intención de cada unha das súas frases. Detrás desa indiscutible intelixencia, poida que se agoche unha gran xenerosidade: ela presentía o seu final e quixo favorecer o noso traballo regalándonos estas gravacións. 





Tiene una voz suave; en cambio, sus palabras son ásperas. Destilan dolor, preocupación, miedo... Esta chica  dice mucho más de lo que cuenta. Tendremos que escucharla una y otra vez hasta que descubramos la intención de cada una de sus frases. Detrás de esa indiscutible inteligencia, puede que se esconda una gran generosidad: ella presentía su final y quiso favorecer nuestro trabajo regalándonos estas grabaciones. 



14 dic 2014

MEDIDAS DE PROTECCIÓN


(Imaxe baixada de internet)


Unha muralla ata o ceo impedía acceder á cidade. Para saír, había un pasadizo que comunicaba co inferno.





Una muralla hasta el cielo impedía acceder a la ciudad. Para salir, había un pasadizo que comunicaba con el infierno.


Para ENTCONCURSO "CIUDAD MÍNIMA



10 dic 2014

TITANICFOBIA


(Imaxe baixada de internet)
Non volveu subir a un barco; nin sequera a unha lancha de pedais. En realidade, nunca máis foi capaz de achegarse ó mar. Ata se borrou da piscina municipal. Incluso está pensando en cambiar a bañeira por unha ducha. Todo por culpa da última película que viu, a do famoso transatlántico que ía a pique. Non pisará outra sala de cine na súa vida, aínda que proxecten un filme rodado no deserto almeriense; quen sabe, igual aparece un oasis cunha charca. Ademais non pode borrar da mente aquel camarote, casualmente co mesmo número cá súa casa. E o peor é que, desde que esborranchou o 115 da fachada converténdoo en 776, non lle chegan as cartas do banco. ¡Coa ilusión que lle facían…!




No volvió a subir a un barco; ni siquiera a una lancha de pedales. En realidad, nunca más fue capaz de acercarse al mar. Hasta se borró de la piscina municipal. Incluso está pensando en cambiar la bañera por una ducha. Todo por culpa de la última película que vio, la del famoso transatlántico que se iba a pique. No pisará otra sala de cine en su vida, aunque proyecten un filme rodado en el desierto almeriense; quién sabe, igual aparece un oasis con una charca.  Además no puede borrar de la mente aquel camarote, casualmente con el mismo número que su casa. Y lo peor es que, desde que pintarrajeó el 115 de la fachada convirtiéndolo en 776, no le llegan las cartas del banco. ¡Con la ilusión que le hacían…!

Creado para ENTC

30 nov 2014

FLOR DE AUGA BRAVA

recitado
Flor de auga brava
con blondas de espuma móbil
que esculpe a praia e salouca
rompendo en bicos de area.

                      Para que siga parindo
                      o océano salvaxe
                      continuas flores de auga,
                      de música, azul e sal.

                                        E eu, estatua de nube,
                                        levitando na distancia,
                                        colgada do horizonte
                                        por fíos de contemplación.

                                                           Quen fora pétalo azul,
                                                           sal nesa boca,
                                                           area mol, a túa música,
                                                           flor de auga brava.


(Imaxe baixada de internet)

                              Flor de agua brava
                              con blondas de espuma móvil
                              que esculpe la playa y gime
                              rompiendo en besos de arena.

                                         Para que siga pariendo
                                el océano salvaje
                                            continuas flores de agua,
                                       de música, azul y sal.

                                                  Y yo, estatua de nube,  
                                                  levitando en la distancia,  
                                                  colgada del horizonte
                                                  por hilos de contemplación.  

                         Quién fuera pétalo azul,
                         sal en tu boca,
                         arena mojada, tu música,
                         flor de agua brava. 


20 nov 2014

EN CIUDAD LEAL



Imaxe baixada de internet



Era o mellor. Ninguén mentía coma el. Pero un día enganouse e cumpriu unha promesa electoral. Avergoñado, dimitiu.







Era el mejor. Nadie mentía como él. Pero un día se equivocó y  cumplió una promesa electoral. Abochornado, dimitió.

                                                                                                          Para ENTCONCURSO "CIUDAD MÍNIMA"                                                                                                          

10 nov 2014

REMAKE


Absortos e aterrorizados polas secuencias impactantes da película, non só se esquecen das súas propias vidas, senón de todo o que os rodea; a gran pantalla atrápaos cuspindo tensión e horror a cachón, sen tregua. Alguén desfruta especialmente da circunstancia visitando fila por fila, asento por asento, sen présa, con recochineo e risa burlona que os presentes confunden co son do filme. Sabe que ten dúas horas longas para levar a cabo o seu plan e emprégaas en buscar a mellor opción. Escudriña a todos sen miramentos, gozando por adiantado con pequenos ensaios, bromas de mal gusto só perceptibles polas vítimas elixidas ó chou. Algunhas, dominadas polo pánico, vense obrigadas a abandonar o cine. Debe escoller a definitiva antes de que a sala quede baleira. Ten varios candidatos perfectos. Ó fin, decídese por unha rapaza que leva media hora cos ollos pechados morta de medo e de noxo. Non sabe a pobre que lle quedan poucos minutos para ser ela a protagonista. O Maligno excítase imaxinando as barbaridades que fará estoutra no seu nome.

(Imaxe baixada de internet)

Absortos y aterrorizados por las secuencias impactantes de la película, no sólo se olvidan totalmente de sus propias vidas, sino de todo lo que les rodea; la gran pantalla los atrapa escupiendo tensión y horror a borbotones, sin tregua. Alguien disfruta especialmente de la coyuntura visitando fila por fila, asiento por asiento, sin prisa, con regodeo y risa burlona que los presentes confunden con el sonido del filme. Sabe que tiene dos horas largas para llevar a cabo su plan y las emplea en buscar la mejor opción. Escudriña a todos sin miramientos, gozando por adelantado con pequeños ensayos, bromas de mal gusto sólo perceptibles por las víctimas elegidas al azar. Algunas, presas del pánico, se ven obligadas a abandonar el cine. Debe escoger la definitiva antes de que la sala quede vacía. Tiene varios candidatos perfectos. Al final, se decide por una chica que lleva media hora con los ojos cerrados muerta de miedo y de asco. No sabe la pobre que le quedan pocos minutos para ser ella la protagonista. El Maligno se excita imaginando las barbaridades que hará esta otra en su nombre.


Relato mencionado en ENTC

8 nov 2014

ATA QUE EUROPA SE DECATE / HASTA QUE EUROPA SE ENTERE

(Imaxe baixada de internet)



Acabouse o paro: polo día colocan as rúas e pola noite retíranas.






Se acabó el paro: por el día colocan las calles y por la noche las retiran.




Para ENTCONCURSO "CIUDAD MÍNIMA"



27 oct 2014

OUTRA MÁIS / OTRA MÁS


(Imaxe baixada de internet)




Despois de superada a dura batalla do divorcio, respirou, convencida de que a guerra rematara. Pero aínda faltaba engrosar as estadísticas.







Después de superada la dura batalla del divorcio, respiró, convencida de que la guerra había concluido. Pero todavía faltaba engrosar las estadísticas.


Creado para ENTC


19 oct 2014

MAL DE OUTONO / MAL DE OTOÑO



As amigas sempre teñen algunha tarefa que non pode esperar. O marido é unha persoa moi ocupada. O medo impídelle saír soa. A satisfacción do vicio non compensa tanta ansiedade, tanto síndrome de abstinencia reprimido. Cada ano promete que é o derradeiro, pero chega o outono e a febre volve; vese de novo mendigando comprensión e adeptos. E cada mañá de domingo sen pisar monte, sen cheirar a fungo, suponlle rozar a depresión e disimular as bágoas.




Las amigas siempre tienen algún quehacer inaplazable. Su marido es una persona muy ocupada. El miedo le impide salir sola. La satisfacción del vicio no compensa tanta ansiedad, tanto síndrome de abstinencia reprimido. Cada año se promete que  es el último, pero llega otoño y la fiebre vuelve;  se ve de nuevo mendigando comprensión y adeptos. Y cada mañana de domingo sin pisar el monte, sin oler a hongo, le supone rozar la depresión y disimular las lágrimas. 


14 oct 2014

ENXAULADO / ENJAULADO


                            (Imaxe baixada de internet)

Nunha gaiola dourada
pendurada dunha fiestra,
un paxariño cantaba
amolando a miña sesta.

Erguinme de moi mal xenio.
Cara a el fun coma un bicho.
O que eu levaba no peito
non se chamaba cariño.

Berreille por me cantar
e respondeume cantando:
-Eu canto por non chorar.
E ti, ¿por que estás berrando?






En una jaula dorada
colgada de una ventana
un pajarito cantaba
fastidiando mi descanso

Me levanté enfadado.
Hacia él fui como un bicho.
Lo que llevaba en el pecho
no se llamaba cariño.

Le grité porque cantaba
y me respondió cantando:
-Yo canto por no llorar.
Y tú, ¿por qué estás gritando?


5 oct 2014

NENAS DE ONTE / NIÑAS DE AYER


Miña irmá máis eu refuxiámonos debaixo do hórreo mentres a chuvia, inoportuna, borraba a nosa mariola. Uns minutos antes, chegaramos da escola, e aproveitamos para xogar porque non había ninguén na casa. Tenteamos a porta e comprobamos que non estaba pechada, pero fixemos que non nos decatabamos. Cando volveron os nosos pais da leira, recibimos unha boa berra. Mellor iso ca ter que fregar o vertedeiro acugulado de cacharros, coma tódolos días; ou conxelar as mans apañando verdura para os animais.                                            
                                                             


                                     
                                                      
                                    
Mi hermana y yo nos refugiamos debajo del hórreo mientras la lluvia, inoportuna, borraba nuestra rayuela. Hacía un rato que habíamos llegado de la escuela, y aprovechamos para jugar porque no había nadie en casa. Tanteamos la puerta y comprobamos que no estaba cerrada con llave, pero no nos dimos por enteradas. Cuando regresaron nuestros padres del agro, recibimos una buena bronca. Mejor eso que tener que lavar los cacharros acumulados en el fregadero, como todos los días; o congelar las manos recogiendo berzas para los animales.



28 sept 2014

FLORES MURCHAS / FLORES POCHAS


Deberías airearte un pouco, levas demasiados días encerrado. Xa sabes que se pasas moito tempo inactivo, as articulacións reséntenseche. ¿Lembras o que che custou volver a camiñar despois da operación? ¡Que te vas acordar!, ultimamente a memoria… ¿Sabías que a nena está empeñada en levarme ó médico? A min quen me preocupa é ela; está rarísima, di que acabará en Alemaña coma tododiós. ¿Ti escóitasme? Ás veces teño a sensación de estar falando soa. Será mellor que me vaia; faise tarde e o vixiante quere pechar. Que descanses ben. Mañá tráioche crisantemos frescos.

 (Imaxe baixada de internet)














Deberías airearte un poco, llevas demasiados días encerrado. Ya sabes que si pasas mucho tiempo inactivo, las articulaciones se te resienten. ¿Recuerdas lo que te costó volver a caminar después de la operación? ¡Qué te vas a acordar!, últimamente la memoria… ¿Sabías que la niña está empeñada en llevarme al médico? A mí quien me preocupa es ella; está rarísima, dice que acabará en Alemania como todo Dios. ¿Tú me escuchas? A veces tengo la sensación de estar hablando sola. Será mejor que me vaya; se hace tarde y el guardián quiere cerrar. Que descanses bien. Mañana te traigo crisantemos frescos.


Creado para REC



21 sept 2014

MAR


Xigante azul
preñado de auga fértil
que sabe a sal.
Auga con sal,
ondas, algas e espuma:
baño de peixes.
Gigante azul
preñado de agua fértil
que sabe a sal.
Agua con sal,
olas, algas y espuma:
baño de peces.


15 sept 2014

INVESTIGACIÓN


(Imaxe baixada de internet)

Cabelo curto medio cuberto por unha especie de gorra; bigote mesto; nariz torto; beizos de forma estraña; chaqueta e pantalón negros, tan amplos que ocultan mans e pés... Advírtenlle que esqueceu os ollos e a nena dá por rematado o debuxo facendo axiña dous buratos coa punta do lapis en calquera lugar da cara. A psicóloga e o forense intercambian unha triste mirada.




Cabello corto medio cubierto por una especie de gorra; bigote espeso; nariz torcida; labios de forma extraña; chaqueta y pantalón negros, tan amplios que ocultan manos y pies... Le advierten que ha olvidado los ojos y la niña da por acabado el dibujo haciendo rápidamente dos agujeros con la punta del lápiz en cualquier lugar de la cara. La psicóloga y el forense intercambian una triste mirada.



7 sept 2014

A PREZO DE OURO / A PRECIO DE ORO


Unha compañeira do traballo, sabedora da súa afección micolóxica, invítaa á súa finca onde, segundo ela, hai cogomelos dabondo. Coma unha tola, bótase á estrada na procura da terra prometida. Efectivamente, hai moitas; aínda que a maioría, inservibles. De súpeto, aparece un can enorme con moi malas intencións; o dono, menos mal, consegue retelo a tempo. Asustada, regresa inmediatamente co cesto case baleiro, pensando en esquecer a experiencia o antes posible. Ás dúas semanas, a notificación dunha avultada multa de tráfico lémbralle aquela viaxe. ¿A como lle sairía o gramo de fungo?




Una compañera de trabajo, sabedora de su afición micológica, la invita a su finca donde, según ella, hay setas en cantidad. Como una loca, se echa a la carretera en busca de la tierra prometida. Efectivamente, hay muchas; aunque la mayoría, inservibles. De repente, aparece un enorme perro con muy malas intenciones, cuyo dueño, menos mal, consigue retenerlo a tiempo. Asustada, regresa inmediatamente con el cesto casi vacío, pensando en olvidar la experiencia cuanto antes. A las dos semanas, la notificación de una abultada multa de tráfico le recuerda aquel viaje. ¿A como le habrá salido el gramo de hongo?




4 sept 2014

EN PLANETAS DIFERENTES



(Ilustración de Juan LuIs López para ENTC)
A sua nova esposa pediulle a Lúa. Compracente, foina buscar e amarroulla ó pulso con fío de aceiro. Ela rompeu a atadura cos dentes e desapareceu. Para sempre.



Su joven esposa le pidió la Luna. Complaciente, subió a buscarla y se la amarró a la muñeca con hilo de acero. Ella rompió la atadura con los dientes y desapareció. Para siempre.

                                        Creado para ENTC


30 ago 2014

RIBADEO


(Foto sacada por Begoña, coma tódolos agostos)


Un ano máis.
Bote e vela vermella
co mar xogando.





Un año más.
Bote y vela encarnada
con el mar juegan.




27 ago 2014

SOBREDOSE / SOBREDOSIS


EL LABERINTO de Edgardo Giménez
(baixado de internet)


Marchou sen decatarse de que, ó fin, encontrara a saída.







Se fue sin darse cuenta de que, al fin, había encontrado la salida.




Creado para ENTC


21 ago 2014

. . . . . . . METAMORFOSE FRUSTRADA . . . . . METAMORFOSIS FRUSTRADA

(Imaxe baixada de internet)




Primeiro apareceu o amargor na boca, insoportable. Os especialistas e as probas médicas máis sofisticadas non deron co mal. Ó pouco tempo, chegou a caída do cabelo e, no seu lugar, brotaron saramagos. Coas primeiras flores amarelas da cabeza, o corpo foise ensumindo, ata converterse nunha manchea de raíces enmarañadas que buscaban terra. E atopárona, pero despois da autopsia. 






Primero apareció el amargor en la boca, insoportable. Los especialistas y las pruebas médicas más sofisticadas no descubrieron la causa. Al poco tiempo, llegó la caída del cabello y, en su lugar, brotaron jaramagos. Con las primeras flores amarillas de la cabeza, el cuerpo se fue consumiendo, hasta convertirse en un manojo de raíces enmarañadas que buscaban tierra. Y la encontraron, pero después de la autopsia.



19 ago 2014

A FERIDA QUE SOLUCIONOU UN PROBLEMA . . . . . . . . . . . LA HERIDA QUE SOLUCIONÓ UN PROBLEMA




                     (Imaxe baixada de internet)
Lucía, a filla primoxénita dos Barreiro, era unha rapaza loura de ollos verdes. As trenzas, sempre moi ben peiteadas, chegábanlle ao medio do lombo. Non pesaría máis de trinta quilos. Era esvelta coma unha xirafa e máis áxil ca unha lebre. Por estreita que fose a roupa que lle mercase súa nai, sempre lle quedaba frouxa. Pero a ela gustáballe así porque se sentía cómoda, dicía.

Parecía feliz. En cambio, seus pais estaban moi preocupados porque Lucía tiña un problema: xogaba de  máis e comía de menos. Só lle gustaban as froitas acedas e zumentas. Se tiñan carabuña, nin as probaba. De peixe ou carne só tomaba o arrecendo; e iso desde lonxe, porque na cociña nin entraba. Corría pola fraga detrás dos paxaros horas e horas sen cansarse.

Un día, choutando pola eira, caeu e mancouse nun xeonllo. A ferida era pequena pero os pais aproveitaron para levala ao médico que xa había moito tempo que non ía. O doutor mandoulle que se deitara na padiola e a pobre rapaza botouse a chorar desconsolada, non pola ferida, senón  porque non podería xogar por uns días, seguro. Pero cando viu a tremenda xiringa que tiña o médico na man, esqueceuse da ferida e deu un brinco que case remata no chan.

Non te asustes, pero hai que poñerche unha inxección. Se cadra había algún ferro enferruxado por alí e pódese producir unha infección.

¡Non! ¡Inxeccións, non! ¡Prefiro morrer!

¿Como dis iso, nena? −asustouse súa nai.

Ben, pode haber outra solución − comentou o doutor chiscándolles un ollo aos pais−. Pero non che vai gustar nada.

¡ O que sexa!

¿Estás segura do que dis?

Si. Calquera cousa menos pincharme.
Entón, don Florencio púxose diante do ordenador e, cun sorriso moi sospeitoso,  comezou a escribir a receita. Cando rematou, empezou a ler:

Almorzo: leite con pan e unha froita. Xantar: dous pratos de comida, un deles con peixe ou carne, e de postre, iogur. Merenda...

Vale, vale... Non siga que xa entendín.

Cando chegaron á casa, empezaron o tratamento. Era a hora da merenda e súa nai preparoulle un bo bocadillo de pan con manteiga. Por riba, houbo un pexego fresquiño que a avoa lle trouxera da  horta. O señor Manuel e a señora Rosa non daban creto: a súa filla sentada e ¡comendo! A pequena ferida valera a pena... Xa di o refrán: non hai mal que por ben non veña.



Lucía, la hija primogénita de los Barreiro, era una niña rubia de ojos verdes. Las trenzas, siempre muy bien peinadas, le llegaban al medio de la espalda. No pesaría más de treinta kilos. Era esbelta como una jirafa y más ágil que una liebre. Por estrecha que fuera la ropa que le comprara su madre, siempre le quedaba floja. Pero a ella le gustaba así porque se sentía cómoda, decía.

Parecía feliz. En cambio, sus padres estaban muy preocupados porque Lucía tenía un problema: jugaba de más y comía de menos. Sólo le gustaban las frutas ácidas y con zumo. Si tenían hueso, ni las probaba. De pescado o carne sólo tomaba el aroma; y eso desde lejos, porque en la cocina ni entraba. Corría por el bosque detrás de los pájaros horas y horas sin cansarse.

Un día, saltando en la era, cayó y se lastimó en una rodilla. La herida era pequeña pero los padres aprovecharon para llevarla al médico que ya hacía mucho tiempo que no iba. El doctor le mandó que se acostara en la camilla y la pobre niña se echó a llorar desconsolada, no por la herida, sino porque no podría jugar por unos días, seguro. Pero cuando vio la tremenda jeringuilla que tenía el médico en la mano, se olvidó de la herida y dio tal salto que casi acaba en el suelo.

No te asustes, pero hay que ponerte una inyección. A lo mejor había algún hierro oxidado por allí y se puede producir una infección.

¡No! ¡Inyecciones, no! ¡Prefiero morir!

¿Cómo dices eso, nena? - se asustó su madre.

Bueno, puede haber otra solución – comentó el doctor guiñándoles un ojo a los padre-. Pero no te va a gustar nada.

¡Lo que sea!

¿Estás segura de lo que dices?

Sí. Cualquier cosa menos pincharme.

Entonces, D. Florencio se puso delante del ordenador y, con una sonrisa muy sospechosa, comenzó a escribir la receta. Cuando acabó empezó a leer:
             (Imaxe baixada de internet)

Desayuno: leche con pan y una fruta. Almuerzo: dos platos de comida, uno de ellos de pescado o carne, y de postre, yogur. Merienda...

Vale, vale... No siga que ya he entendido.

Cuando llegaron a casa, empezaron el tratamiento. Era la hora de la merienda y su madre le preparó un buen bocadillo de pan con mantequilla. Por encima hubo un melocotón fresquito que la abuela le había traído de la huerta. El Sr. Manuel y la Sra. Rosa no lo podían creer: su hija sentada y ¡comiendo! La pequeña herida había valido la pena. Ya dice el refrán: no hay mal que por bien no venga.

12 ago 2014

ALEIVOSÍA / ALEVOSÍA



(Imaxe baixada de internet)

A araña fía
sutil trampa mortal.
Despois agarda.




La araña hilvana
          fina trampa mortal.
                    Después espera.





8 ago 2014

CAMIÑO DA SOMBRA / CAMINO DE LA SOMBRA


(Imaxe baixada de internet)
Nin os portazos a deshora, nin as cisternas escandalosas, nin os pelos rancios por todas partes, nin o ambientador pestilente, nin os insectos das gretas… farán que me sinta unha rata neste motel de merda. Estou aquí porque me peta e porque son moi xeneroso. A miña muller repetía sempre que precisaba paz, tranquilidade. Así que a deixei soa gozando da nosa luxosa vivenda todo o tempo que aguante. Ata que os veciños detecten o fedor.




Ni los portazos a deshora, ni las cisternas escandalosas, ni los pelos rancios por doquier, ni el ambientador pestilente, ni los insectos de las grietas… harán que me sienta una rata en este motel de mierda. Estoy aquí por voluntad propia y porque soy muy generoso. Mi mujer me repetía siempre que necesitaba paz, tranquilidad. Así que la he dejado sola disfrutando de nuestra lujosa vivienda todo el tiempo que aguante. Hasta que los vecinos detecten el hedor. 


Relato creado para a páxina ENTC

4 ago 2014

DE CORAZÓN



Busqueite na néboa e estabas no claro,
había silencio e chegaches a berros.
Enchiches de luz
un oco profundo,
soubeches atarme
con fíos de seda,
dos que nunca rompen
aínda que queiras.
Pero se rachasen
polo uso intenso,
nunca deixarían
 as marcas da pena.



           (Imaxe baixada de internet)



Te busqué en la niebla y eras del claro,
había silencio y llegaste a gritos.
Llenaste de luz
un hueco profundo,
supiste amarrarme
con hilos de seda,
de los que no rompen
por mucho que quieras.
Pero si quebraran
por el uso intenso,
nunca dejarían
marcas de la pena.