POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 jul 2013

HOMENAXE ÓS ANOS / HOMENAJE A LOS AÑOS


¿Que hai que facer
para chegar a vello?
¡Vivir, vivir…!

(Imaxe baixada de internet)
A vida pasa
a fume de carozo
¡Sopra e que arda! 

Sumando anos,
experiencias e risas
xa es millonario.

 Da túa vida
imos sacar proveito
os que aprendemos.

Por cada cana,
unha lección de vida.
Grazas. De nada.




¿Qué hay que hacer
para llegar a viejo?
¡Vivir, vivir...!

La vida pasa
rápida como el rayo.
Sopla y que arda. 
(Imaxe baixada de internet)

Sumando años
experiencias y risas
ya eres rico. 

De tu vivir
sacaremos provecho
los que aprendemos


Por cada cana,
una lección de vida.
Gracias. De nada.


(FEITOS POR ENCARGA DE BEGOÑA PARA UNHA VISITA QUE REALIZOU COS ALUMNOS A UN CENTRO DE MAIORES.)


24 jul 2013

EN MALA ÉPOCA







Odio o meu estúpido costume de conservar toda clase de cogomelos comestibles: desecados, ó “vacío”, no conxelador… ¿Para que me serven agora? ¿Por que ninguén me recomendou gardar un dos mortais? ¡Tiña que aparecer precisamente neste tórrido verán, non podía agardar un par de meses… ¡Maldita metástase!







Odio mi estúpida costumbre de conservar toda clase de setas comestibles: desecadas, al vacío, en el congelador… ¿Para qué me sirven ahora? ¿Por qué nadie me ha recomendado nunca guardar una mortal? ¡Tenía que aparecer precisamente en este tórrido verano, no podía esperar un par de meses…! ¡Maldita metástasis!

Seleccionado e publicado no  "Tercer Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE"

21 jul 2013

AUTODEPRESIÓN


¡Falade dunha vez!
¡Berrade as dúas!
¡Pelexade!
A ver cal gaña,
a ver quen cala,
a ver que pasa…
Non vos aguanto xuntas.
Unha sobra.
¡Afogádesme!
          Unha chora para facer sufrir.
          A outra chora porque fai sufrir.
          Unha ama,
(Imaxe baixada de internet)

          a outra odia.
          Unha é paz,
          a outra, loita.
          Unha son eu,
          a outra, tamén.
          ¡Matareivos!
          Pero unha quere
          e a outra, non.
                    Se falo, arrepíntome.
                    Se calo, afogo.
                    Se afogo, morro.
                    Se morro, revivo.
                    Se vivo, toleo.
                    Se toleo, son feliz.
                    Se son feliz, non o merezo.
                    Se non o merezo, sufro.
                              A tristura apóucame,
                              sendo o meu pulo a un tempo.
                              A tristura son eu,
                              pero Eu quere ser leda.
                              A ledicia asaña en min
                              e sempre vou na súa busca,
                              camiñando cara á tristura,
                              teimando na contradición,
                              cavilando no cavilado,
                              enguedellando nas ideas,
                              mergullando no inconsciente,
                              dramaticamente lúcida,
                              tremendamente esperta,
                              hipócritamente vítima…
                                        ¡Acabade xa!
                                        Para seguir con vida,
                                        a unha hai que enterrar.
                                        Peor ca morrer de veras
                                        é morrer así: viva.
¡Hablad de una vez!
¡Gritad las dos!
¡Pelead!
A ver cuál gana,
a ver quién calla,
a ver qué pasa...
No os aguanto juntas.
Una sobra.
¡Me asfixiáis!
Una llora para hacer sufrir.
La otra llora porque hace sufrir.
Una ama,
la otra odia.
Una es paz,
la otra, lucha.
Una soy yo,
la otra, también.
¡Os mataré!
Pero una quiere
y la otra, no.
Si hablo, me arrepiento.
Si callo, me ahogo.
Si me ahogo, muero.
Si muero, revivo.
Si vivo, enloquezco.
Si enloquezco, soy feliz.
Si soy feliz, no lo merezco.
Si no lo merezco, sufro.
La tristeza me aniquila,
siendo mi aliento a un tiempo.
La tristeza soy yo,
pero Yo quiere ser alegre.
La alegría huye de mí
y siempre voy en su búsqueda
caminando hacia la tristeza,
insistiendo en la contradicción,
cavilando en lo cavilado,
enredando las ideas,
buceando en el inconsciente,
dramáticamente lúcida,
tremendamente despierta,
hipócritamente víctima...
¡Acabad ya!
Para seguir con vida,
a una hay que enterrar.
Peor que morir de veras
es morir así: viva.