POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 mar 2013

ESPELLO / ESPEJO



(Imaxe baixada de interne


¡Maldito espello!
Espabila a memoria,
debuxa o tempo.



¡Maldito espejo!
Despierta la memoria,
dibuja el tiempo.


24 mar 2013

RECUPERANDO MEMORIA



              (Imaxe baixada de internet)


Tivera un accidente de coche e quedara amnésico. Era como se aterrase noutro planeta: non recoñecía lugares, obxectos…, nin sequera as persoas da familia. Tiña medo, sentíase totalmente perdido. A recuperación foi moi lenta. Houbo que empezar de cero, coma se volvese á clase de parvuliños, que el non lembraba tampouco, claro. (Que pena esquecer iso, non?, co ben que se pasa en Infantil, sen exames nin nada, todo o día a xogar… ) Sigamos. As palabras máis sinxelas eran absolutas descoñecidas para el, e non digamos escribilas, nin sabía coller o lapis.

Desde o principio da terapia, van case dous anos e agora xa está moito mellor. De tódolos xeitos, ten que preguntar seguido polo significado de palabras novas. Xa non se atopa nun planeta estraño; agora é como se estivese noutro país aprendendo unha lingua nova. Claro que el tampouco sabe o que é estar noutro país nin aprender outra lingua, ¡bastante ten o pobre co galego e con non perderse polas rúas da súa vila!

Onte, na televisión, escoitou como falaban do Monarca ao mesmo tempo que amosaban imaxes de D. Xoán Carlos. Non entendía. O seu fillo pequeno explicoulle que o Monarca era o Rei, e quedou tranquilo, porque esa palabra xa a tiña controlada. Hoxe, a muller, antes de saír para o traballo, díxolle que pola tarde irían á Coruña ver as cabalgatas dos reis, porque mañá é o seis de xaneiro. Non entendeu moi ben a importancia desta data, e non quixo enredala con preguntas, porque a ela facíaselle tarde. Pero non importa, ¡non cabe en si de felicidade! Nin se acordou de almorzar; leva varias horas entre o baño e o cuarto poñéndose guapo. Baixou toda a roupa do armario e ciscouna enriba da cama. Non se dá decidido. Terá que axudarlle Carme cando volva. ¡Está emocionado porque vai ver  a D. Xoán Carlos e Dna. Sofía en persoa...! Pobre.




Había tenido un accidente de coche y quedó amnésico. Era como si aterrizara en otro planeta: no reconocía lugares, objetos..., si siquiera a las personas de la familia. Tenía miedo, se sentía totalmente perdido. La recuperación fue muy lenta. Hubo que empezar de cero, como si volviera a clase de parvulitos, que él no recordaba tampoco, claro. (Qué pena olvidar eso, ¿no?, con lo bien que se pasa en Infantil, sin exámenes nin nada, todo el día jugando... ) Sigamos. Las palabras más sencillas eran absolutas desconocidas para él, y no digamos escribirlas, ni sabía coger el lápiz.

 (Imaxe baixada de internet)
Desde el comienzo de la terapia, van case dos años e ahora ya está mucho mejor. De todas formas, tiene que preguntar seguido el significado de palabras nuevas. Ya no se encuentra en un planeta extraño; ahora es como si estuviera en otro país aprendiendo una lengua nueva. Claro que él tampoco sabe lo que es estar en otro país ni aprender otra lengua, ¡bastante tiene el pobre con el gallego y con no perderse por las calles de su pueblo.

Ayer, en la televisión, escuchó como hablaban del Monarca al mismo tiempo que mostraban imágenes de D. Juan Carlos. No comprendía. Su hijo pequeño le explicó que el Monarca era el Rey, y se quedó tranquilo, porque esa palabra ya la tenía controlada. Hoy, su mujer, antes de salir para el trabajo, le dijo que por la tarde irían a Coruña a ver las cabalgatas de los reyes, porque mañana es el seis de enero. No entendió muy bien la importancia de esta fecha, y no quiso entretenerla con preguntas, porque a ella se le hacía tarde. Pero no importa, ¡no cabe en sí de felicidad! Ni se ha acordado de desayunar; lleva varias horas entre el baño y el dormitorio poniéndose guapo. Bajó toda la ropa del armario y la ha esparcido encima de la cama. No es capaz de decidirse. Tendrá que ayudarle Carmen cuando vuelva. ¡Está emocionado porque va a ver a D. Juan Carlos y a Dña. Sofía en persona! Pobre.

(Monólogo para  A FESTRA DA PALABRA)

15 mar 2013

DEMENCIAL


(Imaxe baixada de internet)


-Antes de que chegue teu pai, tes que rematar os deberes e recoller os xoguetes. Xa sabes que cando volve á casa, vén moi canso e anóxase con facilidade. ¿Que hora é ? Hoxe parece que tarda. Vaille arrefriar a cea. ¿Onde está túa nai? Dille que o chame, a ver que lle pasou. ¿Ti escóitasme, nena?

-¡Si, avoa! Tódolos días igual... Papá foise para sempre hai vinte anos. ¿Como cho teño que explicar?




- Antes de que llegue tu padre, tienes que acabar los deberes y recoger los juguetes. Ya sabes que cuando vuelve a casa, viene muy cansado y se enfada con facilidad. ¿Qué hora es? Hoy parece que tarda. Se le va a enfriar la cena. ¿Dónde está tu madre? Dile que lo llame, a ver que le ha pasado. ¿Tú me escuchas, nena?

- ¡Si, abuela! Todos los días igual... Papá se fue para siempre hace veinte años. ¿Cómo te lo tengo que explicar?


9 mar 2013

CONTRATEMPO FINAL / CONTRATIEMPO FINAL



(Imaxe baixada de internet)
“Pois terá que agardar, como todo dios”, respondéronlle sen miramentos cando foi solicitar con urxencia un nicho no cemiterio municipal. Non quedaba ningún dispoñible e, aínda que a lista de espera era longa, non estaban previstas novas construcións, por culpa da crise, claro. ¡Que desastre! Levaba varios meses organizando o acto con todo detalle: xa tiña traxe, caixa, día e hora. Pero deixara o tema da tumba para o final mentres sopesaba varias posibilidades. E agora que sabe exactamente o que quere, póñenlle atrancos. ¡Como non o deixen suicidar ó seu gusto, morre!



“Pues tendrá que esperar, como todo dios”, le respondieron tajantemente cuando fue a solicitar con urgencia un nicho en el cementerio municipal. No quedaba ninguno disponible y, aunque la lista de espera era larga, no estaban previstas nuevas construcciones, por culpa de la crisis, claro. ¡Qué desastre! Llevaba varios meses organizando el acto con todo detalle: ya tenía traje, caja, día y hora. Pero había dejado el tema de la tumba para el final mientras sopesaba varias posibilidades. Y ahora que sabe exactamente lo que quiere,  le ponen atrancos. ¡Como no lo dejen suicidar a su gusto, se muere!


3 mar 2013

¿GALICIA?


Noiva do mar.
Berce de Rosalía.
Terra das meigas.


(Imaxe baixada de internet)

De tanto amor,
bicos de sal con ondas,
naceron rías.




   Azul e verde.
   Aloumiños de fala.
   Morriña e chuvia.



Novia del mar.
Cuna de Rosalía.
Tierra de brujas.

De tanto amor,
besos de sal con olas,
nacieron rías.

Azul y verde.
Arrumacos del habla.
Nostalgia y lluvia.