POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 dic 2013

A PERFECCIÓN NON EXISTE / LA PERFECCIÓN NO EXISTE



O ano que remata foi perfecto. Namorouse, atopou traballo, conseguiu unha boa hipoteca, cambiou de coche… Pero ten unha preocupación que lle quita o sono: non sabe que pedir para o próximo.


(Imaxe baixada de internet)



El año que termina ha sido perfecto. Se enamoró, encontró trabajo, consiguió una buena hipoteca, cambió de coche… Pero una preocupación le quita el sueño: no sabe que pedir para el próximo.





28 dic 2013

DESAFIUZADO / DESAHUCIADO



(Imaxe baixada de internet)



Cando non lle queden uñas, ¿que comerá?






Cuando no le queden uñas, ¿qué comerá?




21 dic 2013

SUCEDÁNEO



(Imaxe baixada de internet)






Entre moitas latas, había unha que brillaba de máis.

Marca: Nadal
Contido: sucedáneo de felicidade
Ingredientes: ledicia artificial, agasallos e edulcorante
Caducidade: artículo perecedoiro, consumo inmediato







Entre muchas latas, había una que brillaba de más.

Marca: Navidad
Contenido: sucedáneo de felicidad
Ingredientes: alegría artificial, regalos y edulcorante
Caducidad: artículo perecedero, consumo inmediato




20 dic 2013

A NOITE ¿BOA? / LA NOCHE ¿BUENA?



Este ano dará que falar: vai substituír o clásico pavo por menú sorpresa. Cos últimos cantharellus tubaeformis recollidos con tanto mimo, langostinos dos caros e fabas extra, aplicará unha sofisticada receita que días antes xa practicou con éxito. Ós seus fillos vailles encantar, seguro.

Á noitiña, encérrase soa na cociña. Os demais agardan ansiosos. Ás dez, por fin, empezan a cear. Menos mal que hai sopa bastante e a piña está no seu punto, porque o prato  estrela non hai quen o trague. ¿Qué fallaría? ¡Quere morrer!





Este año dará el campanazo: va a sustituir el clásico pavo por menú sorpresa. Con los últimos cantharellus tubaeformis recolectados con tanto mimo, langostinos de los caros y habichuelas extra, aplicará una sofisticada receta que días antes ya practicó con éxito. A sus hijos les va a encantar, seguro.

Al anochecer, se encierra ella sola en la cocina. Los demás esperan ansiosos. A las diez, por fin, empiezan a cenar. Menos mal que hay sopa bastante y que la piña está en su punto, porque el plato estrella no hay quien lo trague. ¿Qué habrá fallado? ¡Se quiere morir! 



14 dic 2013

NADAL SEN REMEDIO / NAVIDAD SIN REMEDIO


(Imaxe baixada de internet)

Sempre de noite
igual dentro ca fóra.
Chegou o Nadal.








Siempre de noche
igual dentro que fuera.
Es Navidad.


9 dic 2013

DE SOÑO A PESADELO/ DE SUEÑO A PESADILLA


 (Imaxe baixada de internet)
“Durmiu soñando que el tamén podía voar” e espertou entre as pólas dunha árbore. Alí leva tres días coas súas noites sen atreverse a baixar, porque non  ve as ás por ningún lado e non está seguro de saber agatuñar coma antes. Loita con tódalas súas forzas contra a fame e o cansazo. Se puidese, polo menos, botar unha cabezadiña tranquilo…, pero ten medo a soñar de novo. Esperaba que alguén o rescatase, aínda que empeza a dubidalo, porque xa quedou sen voz de tanto miañar...


“Se durmió soñando que él también podía volar” y se despertó entre las ramas de un árbol. Allí lleva tres días con sus noches sin atreverse a bajar, porque no se ve las alas por ningún lado y no está seguro de saber trepar como antes. Lucha con todas sus fuerzas contra el hambre y el cansancio. Si pudiera, al menos, echar una cabezadita tranquilo…, pero tiene miedo a soñar de nuevo. Esperaba que alguien lo rescatara, aunque empieza a dudarlo, porque ya se ha quedado sin voz de tanto maullar...
Feito para RELATOS EN CADENA, de Cadena Ser



5 dic 2013

BILLETE DE IDA


Como fai sempre que sae de viaxe, revisa a casa enteira unha e mil veces ata asegurarse de que a deixa en perfecta orde. Esta vez esmérase aínda máis, porque a ocasión ben o merece. Nunca antes viaxara acompañado, pero chegou o momento. Desde hai uns meses, aínda que ninguén o sabe, comparte con ela os días e as noites, mesmo a ten presente nos seus soños. Levan algunhas semanas organizándoo todo; non vaia ser que calquera pequeno fallo desbarate os plans, co difícil que foi consensuar data, lugar e maneira. Volve dar outro repaso á lista por se falta algún detalle: a roupa, a neveira, o gas, as plantas, as mensaxes de despedida... Resúltalle estraño non preparar a maleta e ten que reprimir o impulso. Xa está próxima a hora da partida. Decidido e emocionado, diríxese ó seu cuarto onde ela o agarda impaciente sobre a cama acabada de facer, dentro dunha pistola cargada.

(Imaxe baixada de internet)

Como hace siempre que sale de viaje, revisa la casa entera una y mil veces hasta asegurarse de que la deja en perfecto orden. Esta vez se esmera especialmente, porque la ocasión lo merece. Nunca antes había viajado acompañado, pero ha llegado el momento. Desde hace unos meses, aunque nadie lo sabe, comparte con ella los días y las noches, incluso la tiene presente en sus sueños. Llevan algunas semanas organizándolo todo; no vaya a ser que cualquier pequeño fallo desbarate los planes, con lo difícil que ha sido consensuar fecha, lugar y manera. Vuelve a dar otro repaso a la lista por si falta algún detalle: la ropa, la nevera, el gas, las plantas, los mensajes de despedida... Le resulta extraño no hacer la maleta y tiene que reprimir el impulso. Ya está próxima la hora de partida. Decidido y emocionado, se dirige a su dormitorio donde ella lo espera impaciente sobre la cama recién hecha, dentro de una pistola cargada.

Creado para  ESTA NOCHE TE CUENTO

23 nov 2013

APADRIÑADA / APADRINADA


Mujer Sentada (de Pedro Azabache Bustamante)


Arrincárona da miseria para facela a súa escrava.






La arrancaron de la miseria para hacerla su esclava.





16 nov 2013

MARA MARIÑA, MEIGA MEIGUIÑA

                                                   recitado

                              (Imaxe baixada de internet)
Nunha vila mariñeira
desta fermosa Galicia,
vivía unha nena meiga
feliz coa súa familia.

Non era nena calquera.
Mara, que así lle chamaban,
tiña un pequeno problema
pero non se decatara.

¿Sabedes que cousa era?
¿Querédelo ver axiña?
Pois esta nena pavera
soñaba só espertiña.

Soñaba o que lle conviña,
sempre con cousiñas boas:
con lambetadas, amigas,
festas e con roupa nova.

O malo éravos na escola
que sempre en vez de estudar,
parola que te parola
mentres estaba a soñar.

A mestra non daba creto,
que nunca tal cousa vira:
¡soñar cos ollos abertos
e con voz alta, por riba...!

Pois así todos os días:
nos soños, era paxaro,
no zoo, cos monos ría,
convertíase nun sapo...

-¡Xa está ben! (dixo mamá).
Ó médico hai que ir.
Esta nena está moi mal,
non sabe chorar, e ri.

Mirouna e remirouna
o señor doutor, moi serio,
e despois dixo con sorna:
-¡Xa atopei o remedio!

Ten que ir mañá ben cedo,
aínda ben non abra o día,
pola praia de paseo
cunha ortiga na barriga.

-Pero mañá haille escola
(dixo a nai moi sorprendida)
-Ten que ser así, señora,
para sandar a meniña.

Así foi. Así se fixo.
O remedio era barato...
E indo xa de camiño,
¿sabedes que viu nun charco?

Unha gaivota morrendo
porque voar non podía.
¡O chapapote noxento
íalle quitar a vida!

Xa non fixo falta ortiga
nin tampouco pasear,
a negrura que ela vira
si que a podía curar.

¿E curou Mara? Pois si.
Xa só polas noites soña.
E tamén deixou de rir,
  (Imaxe baixada de internet)
e, por veces, ata chora.

¡Pero quen dixo chorar!
Isto é un conto, xa ves,
e podes imaxinar
que todo pasa ó revés.

E como Mara Mariña,
é unha meiga meiguiña,
pode tornar en ledicia
a tristura de Galicia.




* Texto creado naquel ano fatal con fins didácticos, para ser narrado no escenario. Nunca pensei subilo aquí, pero... Non o traduzo porque non creo que sexa necesario, o mundo enteiro sabe de que vai.


10 nov 2013

ESA SEÑORA DE NEGRO



Enreda a morte burlona
confundindo sentimentos.
Os tempos alteran a orde
cronolóxica.
Remexendo no pasado
vivo futuro en presente.



(Imaxe baixada de internet)




Enreda la muerte burlona
confundiendo sentimientos.
Los tiempos alteran el orden
cronológico.
Revolviendo en el pasado
vivo futuro en presente.







1 nov 2013

ATARDECER EN GALICIA


Solpor fantástico:
sobre fondo vermello
grises viaxeiros.





Cielo fantástico:
sobre fondo escarlata
grises viajeros.



27 oct 2013

NAS ALTURAS / EN LAS ALTURAS


“Atravesaran a capa de nubes e un sol radiante bañaba todo o interior do avión”. Milagrosamente, a súa anguria de viaxeira principiante esfumouse e, en vez de voar, parecíalle que se deslizaban paseniño sobre un infinito e mol chan de algodón. O marido, afeito á rutina das viaxes frecuentes, indiferente, botáballe unha ollada no asento contiguo a un xornal estranxeiro. Procurando molestar o menos posible,  arrimouse a el e deixou que a nova sensación de placidez  a envolvese. Sen decatarse,  pegoulle o sono. Cando espertou, non había nada nin ninguén coñecido arredor.  A carón dela estaba Deus, acariñándoa.


(Imaxe baixada de internet)


“Habían atravesado la capa de nubes y un sol radiante bañaba todo el interior del avión”. Milagrosamente, su angustia de viajera primeriza se esfumó y, en vez de volar, le parecía que se deslizaban suavemente sobre un infinito y mullido suelo de algodón. El marido, acostumbrado a la rutina de los viajes frecuentes, indiferente, ojeaba en el asiento contiguo un periódico extranjero. Procurando molestar lo menos posible, se acurrucó contra él y dejó que la nueva sensación de placidez la envolviera. Sin darse cuenta, se quedó dormida. Cuando despertó, no había nada ni nadie conocido junto a ella. A su lado estaba Dios, acariciándola.
                                                                                               
                                                                                                         Feito para RELATOS EN CADENA, de Cadena Ser                                                           

14 oct 2013

SIBARITAS



(Imaxe baixada de internet)


As moscas cambiaron de merda, prefiren a corrupción.






Las moscas cambiaron de mierda, prefieren la corrupción.










10 oct 2013

CUÑADAS


Son as dúas caras dunha moeda, pero comparten presuntos afectos dun home e paixón desmedida por botarse ó monte no outono, sempre por separado e ás agachadas. El, gran sibarita, é o máis beneficiado desta tolemia transitoria: o mesmo se volve cabaleiro degustanto tricholomas equestres cociñadas por súa irmá, que se converte no césar do imperio da súa casa devorando a exquisita amanita caesarea preparada pola muller. Iso si, ten o saudable costume de que o primeiro bocado sexa sempre para a anfitrioa do momento. ¡Canto cine viu e que pouco entende de toxicidade micolóxica!




(Imaxe baixada de internet)
Son las dos caras de una moneda, pero comparten presuntos afectos de un hombre y pasión desmedida por echarse al monte en otoño, siempre por separado y a hurtadillas. Él, gran sibarita, es el más beneficiado de esta locura transitoria: lo mismo se vuelve caballero degustando tricholomas equestres cocinadas por su hermana, que se convierte en el césar del imperio de su casa devorando las exquisitas oronjas preparadas por su mujer. Eso sí, tiene la sana costumbre de que el primer bocado sea siempre para la anfitriona de turno. ¡Cuánto cine vio y que poco entiende de toxicidad micológica!



Seleccionado e publicado no  libro "Tercer Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE"

7 oct 2013

MAL PRONÓSTICO



(Imaxe baixada de internet)
Non lembra que debe tomar as pastillas para a memoria.





No recuerda que debe tomar las pastillas para a memoria.




30 sept 2013

CANTIGA

   (Imaxe baixada de internet)




Quen tivera intelixencia
para facer unha cantiga
desde o meu punto de vista,
sen palabras rimbombantes,
con ideas transparentes.
A cantiga falaría
dos meniños das escolas;
non son nenos
que son rodas;
non son nenos,
son espellos
do que queremos.
E sería tan sinxela
que, sen ser intelixente,
a xente comprendería
a cantiga que eu faría
se tivese intelixencia.
Quen tivera intelixencia
para facer unha cantiga
desde outro punto de vista,
con palabras rimbombantes,
sen ideas transparentes.
A cantiga falaría
de disléxicos, dislálicos,
de nenos inadaptados,
discalcúlicos, disgráficos,
de mestres desesperados,
de escolas masificadas,
de roladas.
E sería complicada,
tan só a xente informada
entendería a cantiga
que eu faría
se tivese intelixencia.
Quen tivera intelixencia
para facerse intelixente.

Quen tivera intelixencia
para facer intelixentes.



Quién tuviera inteligencia
(Imaxe baixada de internet)
para hacer una canción
desde mi punto de vista,
sin palabras rimbombantes,
con ideas transparentes.

Esa canción hablaría
de los niños de la escuela;
no son niños
que son ruedas;
no son niños,
son espejos
de lo que queremos.
Y sería tan sencilla
que, sin ser inteligente,
la gente comprendería
la canción que yo haría
si tuviera inteligencia.

Quién tuviera inteligencia
para hacer una canción
desde otro punto de vista,
con palabras rimbombantes,
sin ideas transparentes.
Esa canción hablaría
de disléxicos, dislálicos,
de niños inadaptados,
discalcúlicos, disgráficos,
maestros desesperados,
   (Imaxe baixada de internet)
escuelas masificadas,
de manadas.

Y sería complicada,
sólo la gente informada
entendería la canción
que yo haría
si tuviera inteligencia.

Quién tuviera inteligencia
para hacerse inteligente.

Quién tuviera inteligencia
para hacer inteligentes.


15 sept 2013

CONDENADA SEN XUÍZO / CONDENADA SIN JUICIO


           -¡Coidado, xa está aquí!
          As malas linguas correron a voz e axiña a localidade enteira estaba previda. Ela, nova na zona, solitaria e inofensiva, non tiña idea da axitación que provocaba. Aínda que a súa presenza infundía temor, todo o mundo lle quería ver a cara. Non tardaron en chegar os primeiros insultos e as vexacións máis humillantes, que soportou con estoica resignación. Pero non puido resistir as agresións físicas: unha patada brutal deixouna totalmente desfeita. ¡Pobre! ¡Que culpa tería ela de parecerse tanto á Phalloides do outono anterior…!


(Imaxe baixada de internet)


             -¡Cuidado, ya está aquí!
           Las malas lenguas corrieron la voz y en pocas horas el pueblo entero estaba prevenido. Ella, nueva en la zona, solitaria e inofensiva, era ajena al revuelo que provocaba. Aunque su presencia infundía temor, todo el mundo quería verle la cara. No tardaron en llegar los primeros insultos y las vejaciones más humillantes, que soportó con estoica resignación. Pero no pudo resistir las agresiones físicas: una patada brutal la dejó totalmente destrozada. ¡Pobre! ¡Qué culpa tendría ella de parecerse tanto a la Phalloides del otoño anterior…!


Seleccionado e publicado no  "Tercer Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE"

5 sept 2013

ORBALLO / LLOVIZNA


(Imaxe baixada de internet)




Un día máis
orballa paseniño
no chan mollado.
A terra vai engulindo
submisa, resignada.







Un día más
llovizna despacito
sobre mojado.
La tierra va tragando
sumisa, resignada.


20 ago 2013

10 ago 2013

DE FÁBULA


                                (Imaxe baixada de internet)
Uxía era unha nena que non sabía medrar. Si, aínda que sexa difícil de crer, esta rapariga non sabía o que tiña que facer para medrar. Era unha alumna excelente, levaba sobresaliente en todo, pero desde o primeiro día que chegou á escola obrigatoria, ou sexa, a 1º de Primaria, e lle puxeron libros gordos diante, e contas, e máis libros e cadernos…, concentrouse tanto nos estudos, que  esqueceu como se medraba. Os primeiros meses ninguén se decatou, nin os propios pais. A nai estaba encantada, servíronlle os mesmos chándales todo o curso; antes, axiña lle quedaban curtos.

Pero xa cerca do remate do curso, as súas amigas, sempre un chisquiño máis baixas ca ela, pasábanlle dous dedos por riba e empezaron a rirse dela:

-Uxía, espabila que che pasamos diante.

-¿E que teño que facer para medrar, se xa non me acordo?

-Pois pregúntallo á mestra, que ela sabe de todo...

E Uxía, con moita educación e respecto, como facía sempre, na clase de Coñecemento do Medio, aproveitando que tocaba o corpo humano, lanzouse:

-Profe, ¿como se medra?

-Pois comendo de todo e facendo exercicio físico, Uxía. Pero iso ti, que es tan aplicada, xa o sabes. ¿Por que mo preguntas?

-Si, si, xa o sei, pero eu xa fago todo iso e non medro. É que non me acordo como se fai, e no libro non vén.

Botaron todos unha gargallada, e á mestra custoulle traballo non rir tamén, pero a súa obriga era facer calar ós alumnos:

-A ver, nenos, non vos riades, hai que respectar os compañeiros.

Calaron á forza, pero cando saíron ó recreo, en vez de xogar, rodearon todos a Uxía. Uns burlábanse, outros arrimábanse a ela para comparar a estatura, e algúns, simplemente, alegrábanse de que, por primeira vez, a máis lista da clase non soubese unha cousa. E ata lle empezaron a querer algo máis.       

Cando chegou aquel día á casa, falou cos pais do tema que a preocupaba, e daquela déronse conta de que, efectivamente, a súa nena parara de medrar.   

Ós poucos días, Uxía faltou á escola. A súa mellor amiga explicoulle á profesora que ía facer unhas probas médicas.

-¿E que son as probas médicas? –preguntou Pepiño, un resabido que só preguntaba por darse a ver.

-¡Cala, Xosé! Colle o caderno dunha vez e ponte a traballar.

Pero as probas médicas deron todas negativo. Ou sexa, que Uxía estaba sa coma un buxo, e non se explicaban os médicos como non medraba. E concluíron:

-Tranquilos, a nena non ten nada. Xa medrará.

Non foi así. Foron pasando os cursos e Uxía seguía co mesmo corpo que tiña con cinco anos. Os pais, desesperados, levárona a canto sitio hai: psicólogos, psiquiatras, acupuntores, fisioterapeutas, á virxe do Corpiño… Pero non houbo remedio para a rapaciña.

Os compañeiros xa se acostumaran a vela e deixaron de meterse con ela. O malo era cando chegaba un mestre substituto ó colexio, sempre lle chamaba a atención:

-Nena, ponte na túa fila. ¿Que fas aquí?

-Esta é a miña fila, eu son de 4º.

Ou de 5º, ou de 6º…

E un día pasou o que tiña que pasar. Cando cursaba 3º da ESO, alá polo mes de febreiro, empezoulle a gustar Román, un compañeiro que chegara novo aquel ano. Pero o rapaz non miraba para ela. ¡A verdade é que case nin a vía! E Uxía empezou a distraerse nas clases, a non poder  concentrarse nos estudos,  a facer faltas de ortografía…

-Uxía, ¿que che pasa? -preguntaban os profesores.

-Uxía, ¿que tes? -preguntaban os pais.

E Uxía non respondía, botábase a chorar.

E chegou o primeiro suspenso. ¡Aquilo xa era moi grave! Reuníronse os mestres, chamaron os pais, falaron todos con Uxía… E ela non daba dado explicacións.

-Será que o cerebro me quedou pequeniño…

-¡Claro!- exclamaron todos á vez, satisfeitos.

Desde aquela, deixárona tranquila, e xa non tiña que xustificar os malos resultados, e ata os compañeiros empezaron a ter mágoa dela, e intentaban axudala, e pasábanlle os deberes, e deixábana copiar nos exames… E Román, tamén. Nunha ocasión ofreceuse para ir á casa dela axudarlle a facer un traballo. Quedaron para o día seguinte. Uxía aquela noite non puido pegar ollo. E non só pola emoción e os nervios, senón pola dor  intensa que sentía en todo o corpo.

Pola mañá, cando súa nai a foi chamar coma todos os días, pegou tal berro que a deberon de oír na Lúa: ¡na cama da súa filla había outra persoa!

-Mamá, tranquila, son eu. Esta noite conseguín acordarme de como se medra e medrei todo xunto. ¡Era ben fácil! Púxenme diante do espello e imaxinei como sería eu se fose grande. E empecei a medrar, a medrar…

MORALEXA: “ Se queres medrar, bótalle imaxinación”


(Imaxe baixada de internet)

Uxía era una niña que no sabía crecer. Sí, aunque sea difícil de creer, esta chiquilla no sabía lo que tenía que hacer para crecer. Era una alumna excelente, llevaba sobresaliente en todo, pero desde el primer día que llegó a la escuela obligatoria, o sea, a 1º de Primaria, y le pusieron libros gordos delante, y cuentas, y más libros y cuadernos..., se concentró tanto en los estudios que olvidó cómo se se crecía. Los primeros meses nadie se percató, ni sus propios padres. La madre estaba encantada, le sirvieron los mismos chándales todo el curso; antes, enseguida le quedaban cortos.

Pero ya cerca del fin de curso, sus amigas, siempre un poquito más bajas que ella, le pasaban dos dedos por encima y empezaron a reírse de ella:

-Uxía, espabila que te pasamos delante.

-¿Y qué tengo que hacer para crecer, si ya no me acuerdo?

-Pues pregúntaselo a la maestra, que ella sabe de todo.

Y Uxía, con mucha educación y respeto, como hacía siempre, en clase de Conocimiento del Medio, aprovechando que tocaba el cuerpo humano, se lanzó:

-Profe, ¿cómo se crece?

-Pues comiendo de todo y haciendo ejercicio físico, Uxía. Pero eso tú, que eres tan aplicada, ya lo sabes. ¿Por qué me lo preguntas?

-Sí, sí, ya lo sé, pero yo ya hago todo eso y no crezco. Es que no me acuerdo cómo se hace, y en el libro no viene.

Echaron todos una carcajada, y a la maestra le costó trabajo no reír también, pero su obligación era hacer callar a los alumnos:

- A ver, niños, no os riáis, hay que respetar a los compañeros.

Callaron a la fuerza, pero cuando salieron al recreo, en vez de jugar, rodearon todos a Uxía. Unos se burlaban, otros se arrimaban a ella para comprobar la estatura, y algunos, simplemente, se alegraban  de que, por primera vez, la más lista de la clase no supiera una cosa. Y hasta le empezaron a querer algo más.

Cuando llegó aquel día a casa, habló con los padres del tema que la preocupaba, y entonces se dieron cuenta de que, efectivamente, su niña había parado de crecer. 

A los pocos días Uxía faltó a la escuela. Su mejor a miga le explicó a la profesora que iba a hacer unas pruebas médicas.

-¿Y qué son las pruebas médicas? -preguntó Pepiño, un resabiado que sólo preguntaba para darse a ver.

-¡Calla, José! Coge el cuaderno de una vez y ponte a trabajar.

Pero las pruebas médicas dieron todas negativo. Es decir, que Uxía estaba como una rosa, y no se explicaban los médicos por qué no crecía. Y concluyeron:

-Tranquilos, la niña no tiene nada. Ya crecerá.

No ocurrió así. Fueron pasando los cursos y Uxía seguía con el mismo cuerpo que tenía con cinco años. Los padres, desesperados, la llevaron a todas partes: psicólogos, psiquiatras, acupuntores, fisioterapeutas, a la virgen del Corpiño... Pero no hubo remedio para la chiquilla.

Los compañeros ya se habían acostumbrado a verla y dejaron de meterse con ella. Lo malo era cuando llegaba un maestro sustituto al colegio, siempre le llamaba la atención:

-Niña, ponte en tu fila. ¿qué haces aquí?

-Esta es mi fila, yo soy de 4º.

O de 5º, o de 6º...

Y un día pasó lo que tenía que pasar. Cuando cursaba 3º da ESO, allá por el mes de febrero, le empezó a gustar Román, un compañero que había llegado nuevo aquel año. Pero el chaval no miraba para ella. ¡La verdad es que casi ni la veía! Y Uxía empezó a distraerse en las clases, a no poder concentrarse en los estudios, a cometer faltas de ortografía...

-Uxía, ¿qué te pasa? -preguntaban los profesores.

-Uxía, que te ocurre? -preguntaban los padres.

Y Uxía no respondía, se echaba a llorar.

Y llegó el primer suspenso. ¡Aquello ya era muy grave! Se reunieron los maestros, llamaron a los padres, hablaron con Uxía... Y ella no sabía dar explicaciones.

-Será que el cerebro me ha quedado pequeñito...

-¡Claro! -exclamaron todos a la vez, satisfechos.

Desde entonces, la dejaron tranquila, y ya no tenía que justificar los malos resultados, e incluso los compañeros empezaron a sentir compasión por ella, e intentaban ayudarla, y le pasaban los deberes, y la dejaban copiar en los exámenes... Y Román, también. En una ocasión, se ofreció para ir á su casa para ayudarle a hacer un trabajo. Quedaron para el día siguiente. Uxía aquella noche no pudo pegar ojo. Y no sólo por la emoción y los nervios, sino por el dolor intenso que sentía en todo el cuerpo.
(Imaxe baixada de internet)


Por la mañana, cuando su madre la fue a llamar como todos los días, dio semejante grito que la debieron de oír en la Luna: ¡en la cama de su hija había otra persona!

-Mamá, tranquila, soy yo. Esta noche he conseguido acordarme de cómo se crece y he crecido todo junto. ¡Era tan fácil! Me puse delante del espejo e imaginé cómo sería yo si fuese grande. Y empecé a crecer, a crecer...

MORALEJA: “Si quieres crecer, échale imaginación”