POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

26 oct 2012

A DESTEMPO / A DESTIEMPO / AT THE WRONG TIME


CÁLIDO OTOÑO (Acuarela, de Carmen López)
Outono quente:
un demo encantador.
Falsa ilusión.



Otoño cálido:
demonio encantador.
Falsa ilusión



The warmth of autumn:
Oh, what a charming demon.
But still a false hope.


25 oct 2012

A VINGANZA DO XAMÓN / LA VENGANZA DEL JAMÓN


Atragoouse engulindo o seu manxar preferido: xamón ibérico. Perdeu o sentido, pero a rápida intervención do seu home salvoulle a vida. Espertou nun hospital, aínda que ignora totalmente a situación. Unha estraña secuela neurolóxica impídelle ver a realidade. Os familiares que a rodean son para ela unha rolada de porcos que lle aportan placidez. Esboza un xesto semellante a un sorriso e roña de satisfacción. Os demais, abraiados, interpretan os acenos como un sinal de recuperación e fálanlle con agarimo. Agora é ela a sorprendida, non recoñece esa forma tan rara de gruñir dos seus conxéneres.



(Imaxe baixada de internet)

Se atragantó devorando su manjar preferido: jamón ibérico. Perdió el conocimiento, pero la rápida intervención de su esposo le salvó la vida. Despertó en un hospital, aunque ignora totalmente la situación. Una extraña secuela neurológica le impide ver la realidad. Los familiares que la rodean son para ella una piara que le aporta placidez. Esboza una mueca semejante a una sonrisa y gruñe de satisfacción. Los demás, impresionados, interpretan sus gestos como una señal de recuperación y le hablan cariñosamente. Ahora es ella la sorprendida, no reconoce esa forma tan rara de gruñir de sus congéneres.


20 oct 2012

REGRESIÓN



Ata bater cunha pila de leña non foi consciente da insólita realidade: desprazábase involuntariamente cara atrás. A velocidade de retroceso era tan insignificante que só se facía perceptible se permanecía longo tempo parada, como acababa de ocorrer. Co lombo pegado á madeira, que a retiña e lle aportaba  seguridade, puido, ó fin, dar explicación ós estraños acontecementos dos últimos meses. Comezara a ser impuntual sen xustificación, custáballe incorporarse ás escaleiras mecánicas, chegaba esgotada do paseo habitual, dicíanlle que cada vez estaba máis nova... Palideceu. ¡Non quería chegar ó pasado!



(Imaxe baixada de internet)
Hasta chocar contra una pila de maderos no fue consciente de la insólita realidad: se desplazaba involuntariamente hacia atrás. La velocidad de retroceso era tan insignificante que solo se hacía perceptible si permanecía largo tiempo parada, como acababa de ocurrir. Con la espalda pegada a la madera, que la retenía y le aportaba seguridad, pudo, al fin, dar explicación a los extraños acontecimientos de los últimos meses. Había empezado a ser impuntual sin justificación, le costaba incorporarse a las escaleras mecánicas, llegaba agotada del paseo habitual, le decían que cada vez estaba más joven... Palideció. ¡No quería llegar al pasado!



15 oct 2012

HEDRA / HIEDRA




                            Con pés de gata
                desde a terra ó ceo
      ascende a hedra.







                    Con pies de gata
                              desde la tierra al cielo
                                              trepa la hiedra.




11 oct 2012

POR NARICES


Estendeu un brazo e decatouse da súa ausencia. Brincou da cama buscando unha resposta. Atopouna no garaxe, onde comprobou que tamén faltaba o coche. Estaba claro que era unha fuxida voluntaria; só lle quedaba agardar ou chorar. Optou por ámbalas dúas cousas, alí mesmo. Cando amañecía, apareceu el, feliz. Pero esvaeuse toda a súa ledicia ó ver as bágoas da muller. Non era a primeira vez que o facía sen que ela o soubese. Foi difícil convencela de que o despediran do choio e gañaba a vida recollendo cogomelos de madrugada. Menos mal que ulía a níscalo…







Extendió un brazo y notó su ausencia. Saltó de la cama en busca de una respuesta. La halló en el garaje, donde comprobó que también faltaba el coche. Estaba claro que era una huida voluntaria, sólo le quedaba esperar o llorar. Optó por ambas cosas, allí mismo. Cuando amanecía, apareció él, feliz. Pero toda su alegría se esfumó al encontrarse con las lágrimas de su mujer. No era la primera vez que lo hacía sin que ella se enterara. Fue difícil convencerla de que lo habían despedido y se ganaba la vida recogiendo setas de madrugada. Menos mal que olía a níscalo…

                                                                    (Seleccionado e publicado no Segundo Certamen de MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

10 oct 2012

CARA ATRÁS / HACIA ATRÁS



(Imaxe baixada de internet)

Quería sorprender á muller. As vodas de prata ben merecían unha viaxe especial. Comezou por percorrer varias axencias. Nada novo, as ofertas de sempre. Mergullouse en internet e ó fin deu cun titular que captou a súa atención: “Levámoste ó tempo que desexes”. Pareceulle un slogan orixinal e informouse. Custoulle moito crer o que lle contaron, pero arriscouse e contratou unha viaxe para dous todo incluído. Lugar de saída, a data exacta do vixésimo quinto aniversario; destino, o día de onte. O axustado presuposto non daba para máis.  A aventura ofrecía escalas en tódalas horas con degustación de tempos mozos; paseos relaxantes polos minutos mais destacados do camiño; vistas panorámicas desde os segundos mais excitantes... Cando chegaron ó final do percorrido, decatáronse de que o billete era só de ida. E alí seguen, instalados nun día de onte de 1.987.




(Imaxe baixada de internet)
Quería sorprender a su esposa. Las bodas de plata bien merecían un viaje especial. Empezó por recorrer varias agencias. Nada nuevo, las ofertas de siempre. Buceó en internet y al fin dio con un titular que captó su atención: “Te llevamos al tiempo que desees”. Le pareció un eslogan original y se informó. Le costó mucho creer lo que le contaron, pero se arriesgó y contrató un viaje para dos todo incluido. Lugar de salida, la fecha exacta del vigésimo quinto aniversario; destino, el día de ayer. El ajustado presupuesto no daba para más. La aventura  ofrecía escalas en todas las horas con degustación de tiempos mozos; paseos relajantes por los minutos más destacados del camino; vistas panorámicas desde los segundos más excitantes… Cuando llegaron al final del recorrido, se percataron de que el billete era sólo de ida. Y allí siguen, instalados en un día de ayer de 1.987.

6 oct 2012

ILUSIÓN


A mediados de setembro, co angazo da praia que o seu neto pequeno deixou esquecido e o mango extensible dunha fregona inútil da teletenda, deseñou un novo prototipo de busca-cogomelos para a campaña próxima. Baleirou o cesto que levaba uns meses facendo de revisteiro. Afiou a navalla. Localizou a lupa. Limpou as súas botas impermeables. Repasou libros, apuntamentos e fotografías. Busca a todas horas información sobre o tempo, que segue seco e sen previsión de chuvia. ¡Desesperante! Os preparativos e a ansiedade por saír ó monte, fixéronlle esquecer que leva máis de medio ano en cadeira de rodas irreversible.





A mediados de setiembre, con el rastrillo de playa que su nieto pequeño dejó olvidado y un mango extensible de fregona inútil de teletienda, diseñó un nuevo prototipo de busca-setas para la campaña próxima. Vació el cesto que llevaba unos meses haciendo de revistero. Afiló la navaja. Localizó la lupa. Limpió sus botas impermeables. Repasó libros, apuntes y fotografías. Busca a todas horas información sobre el tiempo, que sigue seco y sin previsión de lluvias. ¡Desesperante! Los preparativos y la ansiedad por salir al monte, le han hecho olvidar que lleva más de medio año en silla de ruedas irreversible.

1 oct 2012

CASTAÑAS / CHESTNUTS



(Imaxe baixada de internet)

Ourizos verdes
e verdes castiñeiros:
marrón futuro.





Erizos verdes,
y verdes los castaños:
marrón futuro.



The green echini
and the green chestnut trees
have a brown future.