POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 sept 2012

¡VAIA CURA! / ¡VAYA CURA!


Relixiosamente, cada mañá ás oito en punto, introdúcese no confesionario máis recóndito da catedral, o que evitan case todos os sacerdotes por ser algo frío e tan escuro que impide distinguir os rostros. Esta discreción é, precisamente, o que el busca. Aínda ben non se acomoda no interior, dispón o seu iPhone para gravar ós pobres pecadores arrepentidos. O papel de confesor permítelle, ademais, realizar preguntas que serán respondidas coa sinceridade que o acto require. O final da sesión determínao a batería do aparello. Daquela, D. Manolo sae do templo a toda présa; xa no seu cuarto, conecta o móbil á rede eléctrica e escoita durante varias horas, con oídos de profesional, as declaracións do día, agardando descubrir algunha pista que o leve ata un tesouro, aínda que non sexa tan valioso coma o Códice Calixtino que agocha no garaxe…


(Imaxe baixada de internet)
Religiosamente, cada mañana a las ocho en punto, se introduce en el confesionario más recóndito de la catedral, el que evitan casi todos los sacerdotes por ser algo frío y tan oscuro que impide distinguir los rostros. Esta discreción es, precisamente, lo que él busca. Nada más acomodarse en el interior, dispone su iPhone para grabar a los pobres pecadores arrepentidos. El papel de confesor le permite, además, realizar preguntas que serán contestadas con la sinceridad que el acto requiere. El final de la sesión lo determina la batería del aparato. Entonces, D. Manolo sale del templo con premura; ya en su cuarto, conecta el móvil a la red eléctrica y escucha durante varias horas, con oídos de profesional, las declaraciones del día, esperando descubrir alguna pista que lo lleve hasta un  tesoro, aunque no sea tan valioso como el Códice Calixtino que esconde en el garaje…


22 sept 2012

EDITIÑO 6

Vivo pousada na hamaca
pasmada co vaivén
pensando que toco as nubes
porque miro cara ó ceo.
Mal asunto:
se vira, caio no chan.


(Imaxe baixada de internet)


Vivo posada en la hamaca
disfrutando el vaivén.
Pienso que toco las nubes
sólo por mirar al cielo.
Mal asunto:
si da la vuelta, caigo.

18 sept 2012

NUBES / CLOUDS


Sobre azul ceo,
(Imaxe baixada de internet)
vaporoso algodón
de nube errante.






Sobre azul cielo,
vaporoso algodón
de nube errante.





Over a blue sky,

the vaporous cotton

of a flying cloud.



14 sept 2012

UNHA TRAXEDIA / UNA TRAGEDIA


(Imaxe baixada de internet)
Ela, fermosa, atractiva, tentadora… El, sobrio, elegante, lanzal… Ámbolos dous admirábanse desde novos, na distancia. Pero o destino quixo que coincidiran no mesmo habitáculo, aínda que separados por razóns de seguridade. Ela, camiño dunha exposición; el, cara a unha comellada. Por un descoido da persoa responsable ou, se cadra, pola forte atracción que os imantaba, rozáronse, xuntáronse, mesturáronse… Ela, máis coqueta ca nunca; el, derretíase. Cando se decataron, xa era tarde: o relucente vestido da Srta. Amanita Muscaria estaba inservible. Do culpable, D. Coprinus Comatus, só quedaba unha gran mancha negra, desaparecera misteriosamente.



(Imaxe baixada de internet)
Ella, preciosa, atractiva, tentadora… Él, sobrio, elegante, esbelto… Ambos se admiraban desde jóvenes, en la distancia. Pero el destino hizo que coincidieran en el mismo habitáculo, aunque separados por razones de seguridad. Ella, camino de una exposición; él, hacia una comilona. Por un descuido de la persona responsable o, quizás, por la fuerte atracción que los imantaba, se rozaron, se juntaron, se mezclaron… Ella, coqueta como nunca; él, se derretía. Cuando quisieron darse cuenta, era tarde: el reluciente vestido de la Srta. Amanita Muscaria estaba inservible. Del culpable, D. Coprinus Comatus, sólo quedaba una gran mancha negra, había desaparecido misteriosamente.

(Seleccionado e publicado no Segundo Certamen de MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

9 sept 2012

REALIDADE INCONSCIENTE / REALIDAD INCONSCIENTE



Sofre alzheimer. Nunca sae da casa, pero esta vez a súa filla empeñouse en levala de vacacións. Non sabe como chegaron ó hotel. Está instalada, completamente soa, nunha habitación estraña. Dálle angustia o silencio absoluto. Non logra abrir a ventá. A través das vidreiras enreixadas, só pode ver hedras asfixiando os ferros e árbores arrepiantes. Non atopa a porta de saída nin a do baño. Intenta berrar  e non lle sae a voz. Golpea as paredes, pero o material esponxoso que as recobre amortece as débiles labazadas. De súpeto, ábrese unha trapela no chan e emerxe unha bandexa con tapa abovedada. Ten fame. Ergue o testo e observa que a comida ¡está viva! Horrorizada, agáchase nun recuncho. Chégalle, desde lonxe, un feble son que lle resulta familiar. Cada vez sénteo máis preto e máis forte...

Desperta sobresaltada. Apaga o espertador e bícao.



(Imaxe baixada de internet)

Sufre alzheimer. Nunca sale de casa, pero esta vez su hija se ha empeñado en llevarla de vacaciones. No sabe como han llegado al hotel. Está instalada, completamente sola, en una habitación extraña. Le agobia el silencio absoluto. No logra abrir la ventana. A través de los cristales enrejados, sólo puede ver hiedras asfixiando los hierros y árboles siniestros.  No encuentra la puerta de salida ni la del baño. Intenta gritar y no le sale la voz.  Golpea las paredes, pero el material esponjoso que las recubre amortigua sus débiles manotazos. De repente, se abre una trampilla en el suelo y emerge una bandeja con tapa abovedada. Tiene hambre. Levanta la tapadera y observa que la comida ¡está viva! Horrorizada, se agazapa en una esquina. Le llega, desde lejos, un tenue sonido que le resulta familiar. Cada vez lo oye más cerca y más fuerte…

Despierta sobresaltada. Apaga el despertador y lo besa.


5 sept 2012

DALIAS



Gañou a cor.
Concurso de beleza
sen perdedora.






Ganó el color.
Concurso de belleza
sin perdedora.







2 sept 2012

DUBITATIVO

(Imaxe baixada de internet)


Deulle tantas voltas á cabeza, que se lle mesturaron as ideas.



De tanto darle vueltas a la cabeza, se le mezclaron las ideas.