POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 jun 2012

SOL Á SOMBRA / SOL A LA SOMBRA







Por entre as follas
á sombra da figueira
bicos de Sol.








                                   Entre las hojas
                                   a la sombra de la higuera
                                   besos de Sol.


27 jun 2012

¡CRIATURAS...!


Disque a fame é moi lista. No meu caso fixo falta toda unha gran recesión económica para descubrir que tiña imaxinación. Despois de perder o traballo, de correr risco de desafiuzamento por non poder pagar a hipoteca e de dar moito ó zoco buscando emprego, chegaron varias noites de posición horizontal e ollos abertos. Por fin, empezaron a xurdir algunhas ideas; toleadas, segundo a familia, que xa empezaba a temer pola miña saúde mental. Daquela decidín obrar en silencio e só dar explicacións cando chegase o éxito. E chegou: acabo de recibir os primeiros honorarios pola miña nova profesión: berrador. Cada vez que acudía a un supermercado ou calquera lugar público onde houbese  familias con cativos, sempre oía a mesma música: “ Neno, baixa de aí que che vai berrar o señor. Non collas iso que se te ve o señor vaiche berrar. Aí che vén o señor”. Pero o home non aparecía por ningures, e tocaba seguir aguantando rapaces maleducados e pais imbéciles. Uns e outros foron a miña fonte de inspiración. Presentei o meu plan en varios centros comerciais. Colléronme a proba nun par deles e os resultados foron fantásticos. O meu traballo consiste en poñer cara de ferreiro, arrimarme a eses pequenos descontrolados e dicirlles ó oído, sen que os pais se decaten, que eu son o señor. A maioría deles corre a acachouparse detrás dun familiar. Despois dedicanse a seguir os meus pasos coa mirada, ó mesmo tempo que empezan a choromicar e repetir con insistencia que queren marchar. Por suposto, os adultos “responsables” aceleran as compras, enchen o carro ás toas e vanse  canto antes. O resto da clientela segue mercando tranquila e feliz.


(Imaxe baixada de internet)




Dicen que la necesidad agudiza el ingenio. En mi caso hizo falta toda una gran recesión económica para descubrir que tenía imaginación. Después de perder el trabajo, de correr riesgo de desahucio por impago de hipoteca y de gastar mucha suela buscando empleo, llegaron varias noches de posición horizontal y ojos abiertos. Por fin empezaron a surgir algunas ideas, a cual más descabellada según mi familia, que ya empezaba a preocuparse por mi salud mental. Decidí entonces obrar en silencio y solo dar explicaciones cuando llegara el éxito. Y ha llegado: acabo de recibir los primeros honorarios por mi nueva profesión: reñidor. Cada vez que acudía a un supermercado o cualquier lugar público donde hubiera familias con gente menuda, siempre oía la misma música: “Cariño, bájate de ahí que te va a reñir el señor. No cojas eso que si te ve el señor te va a reñir. Ahí te viene el señor”. Pero el susodicho no aparecía por ningún lado, y tocaba aguantar a los peques maleducados y a los padres imbéciles. Unos y otros fueron mi fuente de inspiración. Presenté mi plan en diversos centros comerciales. Me cogieron a prueba en un par de ellos y los resultados han sido fantásticos. Mi trabajo consiste en poner cara de ogro, acercarme  a esos pequeños descontrolados y decirles al oído, sin que los padres se enteren, que yo soy el señor. La mayoría de ellos corre a agazaparse a la sombra de un familiar. Luego se dedican a seguir mis pasos con la mirada, al mismo tiempo que empiezan a lloriquear y repetir insistentemente que se quieren ir. Por supuesto,  los adultos “responsables” aceleran las compras, llenan el carro al tuntún y se van lo antes posible. El resto de la clientela sigue comprando tranquilamente y feliz.


22 jun 2012

O MEU GATO / MI GATO


Acabo de enterralo. Tería un mes cando o atopei chorando no xardín. Deille cariño, comida e berce. Chameille Bicho, pero non honrou o seu nome: compartía almorzo cos paxaros, as toupas minaban a horta tranquilamente e os ratos divertíanse xogando con el ás agachadas. Onte á noitiña, vendo onde se escondía un ratiño, collino no colo e aproximeino ó burato. O pobre roedor defendeuse cun berro estridente e o valente do meu gato fuxiu das miñas mans coma un lóstrego, arrepiado. O coche do veciño machucoulle de golpe as súas sete vidas. Síntome culpable.



Acabo de enterrarlo. Tendría un mes cuando lo encontré llorando en el jardín. Le di cariño, comida y cama. Lo llamé Bicho pero no hizo honor a su nombre: compartía el pienso con los pájaros, los topos minaban la finca a sus anchas y los ratones jugaban a esquivarlo. A noche,  viendo donde se escondía un ratoncillo, lo llevé en brazos hasta él.  Este salió chillando y mi valiente gato huyó despavorido. El coche del vecino le aplastó de golpe sus siete vidas. Me siento culpable.



17 jun 2012

CAMIÑO DE SANTIAGO / CAMINO DE SANTIAGO



(Imaxe baixada de internet)


               Falan idiomas
                    as pedras do camiño
                         por onde vou.





                              Hablan idiomas
                         las piedras del camino
                    por donde voy.





11 jun 2012

DEPENDENCIA



(Imaxe baixada de internet)
Colgueime dunha estrela.
Se a sigo, queimareime.
Se a solto, vou caer.





Me colgué de una estrella.
Si la sigo, me abraso.
Si la suelto, me caigo.



5 jun 2012

PENA DOBRE/ PENA DOBLE (IN MEMORIAM)



A primeira vez que se viu no espello coas gafas novas, horrorizouse: “¡Que vella, se parezo a tía Carme!”. Desde entón, evita mirarse en calquera superficie puída que poida reflectir a súa cara. Pero hoxe, despois de ducharse, co cabelo mollado e retirado da fronte, sen pensalo, coloca as gafas e queda abraiada: no vidro, lixeiramente toldado, aparece a faciana da irmá de seu pai, coas pálpebras caídas, peiteada cara atrás coma toda a vida; aquela que sempre lle facía lembrar o moito que se asemellaban. Os seus xestos provocan na imaxe torpes acenos que pretenden imitalos. Intenta, inutilmente, controlar un tremor repentino da súa man esquerda. Asustada, tira os lentes e comeza a vestirse. Antes de rematar, soa o móbil: a tía Carme, a que padecía párkinson, acaba de falecer.

"Mujer en el espejo" (Picasso)







La primera vez que se vio en el espejo con las gafas nuevas, se horrorizó: “¡Qué vieja, si parezco la tía Carmen!”. Desde entonces, evita mirase en cualquier superficie pulida que pueda reflejar su cara. Pero hoy, después de ducharse, con el cabello mojado y retirado de la frente, sin pensarlo, se coloca las gafas y queda estupefacta: en el cristal, ligeramente empañado, aparece el rostro de la hermana de su padre, con sus párpados caídos, peinada hacia atrás como toda la vida; aquella que siempre le recordaba lo mucho que se parecían. Sus gestos provocan en la imagen torpes muecas que pretenden imitarlos. Intenta, inútilmente, controlar un temblor repentino de su mano izquierda. Asustada, tira las lentes y empieza a vestirse. Antes de terminar, suena el móvil: la tía Carmen, la que padecía párkinson, acaba de fallecer.