POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

31 may 2012

HOTEL, CUTRE HOTEL

(Imaxe baixada de internet)


Ambientador
máis hotel sen estrela
comparten penas.
Non tapan cen perfumes
a merda do ruído





Ambientador
más hotel sin estrella
comparten penas.
No tapan cien perfumes
la mierda del ruido.

26 may 2012

POBRE HOME / POBRE HOMBRE

Por sendas esgrevias,
entre gabias e fervenzas,
aba arriba vai xemendo
o pastor cheo de medo.

Nunca soubo de temores,
máis valente nunca houbo,
e agora foxe asustado.

Agora quere agocharse,
máis aínda: gorecerse
no cume dalgún outeiro.


Manuel está afeito ós tronos,
ó estalido dos ramallos secos,
ó chirlo dos paxaros todos,
ó zunido das árbores co vento,
ó ronquido do seu can vello…
Pero este monótono rumor,
este continuo fungar
desespérao, faino rabiar.


-Tranquilo, Manuel. É o mar.
-¿Qué mar? Aquí non hai.
Eu nunca o vin, 
nin sequera o sentín.
-É o teu mar.
Está na túa imaxinación, 
no teu medo a morrer…sen velo.


Manuel cala descrido
e cantaruxa lixeiro
para afogar a pena
e disfrazar sentires.
Calan todos.
Todos saben de que pé coxea…


(Imaxe baixada de internet)





Por sendas abruptas
entre zanjas y cascadas,
cuesta arriba va gimiendo
el pastor lleno de miedo.

 Jamás supo de temores,
más valiente nunca hubo,
y ahora huye asustado.

Ahora quiere esconderse,
mejor aún: guarecerse
en la cumbre de un otero.

Manuel controla los truenos,
el estallido de ramaje seco,
el gorjeo de los pájaros todos,
el zumbido de áboles al viento,
el ronquido de su perro viejo…
Pero este monótono rumor,
este continuo bufido
lo desespera, lo hace rabiar.

-Tranquilo, Manuel. Es el mar.
-¿Qué mar? Aquí non hay.
Yo nunca lo vi,
ni siquiera lo sentí.
-Es tu mar.
Está en tu imaginación,
en tu miedo a morir…sin verlo.
  
Manuel calla receloso
y canturrea ligero
para ahogar la pena
y disfrazar sonidos.
Callan todos.
Todos saben de que pie cojea…



21 may 2012

LAPSUS



(Imaxe baixada de internet)


Enganouse o político e dixo unha verdade.




Se equivocó el político y dijo una verdad.




16 may 2012

VIDA



(Imaxe baixada de internet)
A vida pasa
a fume de carozo
¡Sopra e que arda!




La vida arde
como estopa al viento.
¡Sopla y que abrase!




12 may 2012

NOVA REVOLUCIÓN /NUEVA REVOLUCIÓN


(Imaxe baixada de internet)
14 de xullo do 2.013. París é unha ola a presión. Numerosos batallóns de franceses e españois, autonomeados “Novos Revolucionarios do Terceiro Estado”, invaden a cidade, fartos de reprimir a fame de pan e xustiza. Armados ata os dentes con móbiles botando fume, buscan desaforados unha nova Bastilla onde simbolizar a súa furia. O Arco do Triunfo parece que será ó fin o elixido, vendo as riadas de indignados que o van rodeando. Presidente da república, altos cargos políticos de cores varias, financeiros sen escrúpulos e outros ladróns de guante branco, foxen aterrados. Sen dúbida, temen máis á nova máquina de matar cá antiga guillotina. Nos últimos meses, as redes sociais encargáronse de difundir o prototipo: unha afiada tarxeta bancaria en números vermellos. As autoridades europeas non souberon ou non quixeron ver a inminente ameaza. Hoxe ninguén dubida de que van en serio. 




(Imaxe baixada de internet)
14 de julio de 2.013. París es una olla a presión. Numerosos batallones de franceses y españoles, autonominados “Nuevos Revolucionarios del Tercer Estado”, invaden la ciudad, hartos de reprimir el hambre de pan y de justicia. Armados hasta los dientes con móviles echando humo, buscan desaforados una nueva Bastilla donde simbolizar su furia. El Arco del Triunfo parece que será al fin el elegido, viendo las riadas de indignados que lo van rodeando. Presidente de la república, altos cargos políticos de colores varios, financieros sin escrúpulos y otros ladrones de guante blanco, huyen despavoridos. Sin duda, temen más a la nueva máquina de matar que a la antigua guillotina. En los últimos meses, las redes sociales se encargaron de difundir el prototipo: una afilada tarjeta bancaria en números rojos. Las autoridades europeas no supieron o no quisieron ver la inminente amenaza. Hoy nadie duda de que van en serio.

6 may 2012

POBRE MACHO…



(Imaxe baixada de internet)


Nunca pensou verse así. El, que era incapaz de matar unha mosca… Ollou as mans cheas de sangue  e compadeceuse. ¡A culpa fora dela, por provocalo!






Nunca lo hubiera creído. Él, que era incapaz de matar una mosca…
Miró sus manos ensangrentadas y se compadeció. ¡Ella lo había provocado!



2 may 2012

FLOR



ACUARELA SOBRE PAPEL, de Carmen López


Rosa encarnada.
Ata o traxe de espiñas
lle senta ben.







Rosa carmín.
Hasta el traje de espinas
le sienta bien.