POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

29 dic 2012

TRISTURA RENOVADA / TRISTEZA RENOVADA



(Imaxe baixade de internet. De Jorge Trujillo)
Precisaba de ti para ser eu
para volver a pisar  terra
para sentir fame e non ter gana de comer.
Botaba en falta o teu alento,
estrañaba a túa presenza nos escritos
que se viraban amables ou graciosos.
Xa pensaba que te esqueceras de min
que me tocaba ser feliz sen remedio.
Pero ti nunca me fallas,
es unha sombra incombustible
que sempre apareces polo mesmo lado
azoutando sempre no mesmo sitio.
¿Por que os fillos doen tanto sempre?




Precisaba de ti para ser yo
para volver a pisar tierra
para sentir hambre y no tener ganas de comer.
Echaba en falta tu aliento,
extrañaba tu presencia en los escritos
que empezaban a ser amables o graciosos.
Pensaba que ya me habías olvidado
que me tocaba ser feliz sin remedio.
Pero tú nunca me fallas,
eres una sombra incombustible
que siempre apareces por el mismo lado
azotando siempre en el mismo sitio.
¿Por qué duelen tanto los hijos siempre?


28 dic 2012

INOCENTE…


Aínda que sexa xa o día 28 de decembro, non pode resistir máis a chamada queixosa do seu vello cesto. Quédanlle moitos meses de repouso obrigado. Así que, coa escusa de sacudir o exceso de turróns, sae. A intuición lévaa a un pequeno souto, bastante a monte, entre fincas con cans impertinentes que a delatan, moi ó seu pesar. Houbo sorte: uns hydnum repandum pasados e tres cantharellus cibarius raquíticos, ¡os primeiros do ano!. Segue remexendo, entusiasmada, entre as follas secas. Xa non oe os ladridos, nin se acorda da comida que deixou ó lume.



(Imaxe baixada de internet)
Aunque sea ya el día 28 de diciembre, no puede resistir más la llamada lastimosa de su viejo cesto. Le esperan muchos meses de reposo obligado. Así que, con la escusa de sacudir el exceso de turrones, sale. La intuición la lleva a un pequeño bosque de frondosas, bastante a monte, entre fincas con perros impertinentes que la delatan, muy a su pesar. Hubo suerte: unos hydnum repandum pasados y tres cantharellus  cibarius raquíticos, ¡los primeros del año! Sigue revolviendo, entusiasmada, entre la hojarasca. Ya no oye los ladridos, ni se acuerda de la comida que dejó al fuego.



                                                                      (Seleccionado e publicado no  Segundo Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

23 dic 2012

¡POBRIÑOS! / ¡POBRECITOS!



(Imaxe baixada de internet)
Créanme, non queremos arruinarlle a vida a ningún cidadán, quentarlle a cabeza, chuparlle o sangue…; e aínda menos, que se sinta excluído da sociedade, coma apestado. Preocúpanos especialmente o dano que poidamos causar ós nenos, que case sempre acaban sendo os que sofren as peores consecuencias. Sentimos moito non poder evitar o incremento do gasto farmacéutico, polo sacrificio que lles supón ás familias máis humildes. Comprendemos os ataques verbais que nos dedican, e ata xustificamos algunhas agresións físicas ou químicas.  Pero… ¿pensou alguén en que nós tamén temos familia? Os piollos só intentamos sobrevivir…



(Imaxe baixada de internet)
Créanme, no queremos arruinarle la vida a ningún ciudadano, comerle el coco, chuparle la sangre…; y mucho menos, que se sienta excluido de la sociedad, como apestado. Nos preocupa especialmente el daño que podamos causar a los niños, que casi siempre acaban siendo los que sufren las peores consecuencias. Sentimos mucho no  poder evitar el incremento del gasto farmacéutico, por el sacrificio que supone a las familias más humildes. Comprendemos los ataques verbales que nos dedican, y  hasta justificamos algunas agresiones físicas o químicas. Pero… ¿ha pensado alguien en que nosotros también tenemos familia? Los piojos sólo intentamos sobrevivir…

14 dic 2012

LARANXEIRA / NARANJO



(Imaxe baixada de internet)


Verde charón,
branco azar e laranxa.
Cor perfumada.
Cítrica tentación
que espabila os sentidos.





Verde charol,
azahar y naranja.
Color y aroma.
Cítrica tentación
que aviva los sentidos.


8 dic 2012

POBRE INOCENTE


Querido papá:
Estouche escribindo no meu caderno de Lingua porque a profe púxonos de deberes unha carta a un familiar que estea fóra. ¿Ti onde estás, cerca ou lonxe? Xa hai varios días que non vés pola casa. Cada vez que lle pregunto a mamá por ti, ponse a chorar. Xa ten os ollos negros. Chora seguido. Eu creo que lle doe o beizo rompido e o brazo que leva enxesado. Díxome que caeu. ¿Ti sabes como ocorreu?
Se cadra estás enfadado polo que pasou o outro día. Perdóame, papá, foi sen querer. Eu entrei no voso cuarto sen chamar porque me espertaron os berros de mamá. Estabades xogando ás pelexas pero eu non o sabía e asusteime. Non te preocupes polo golpe que me deches, a culpa foi miña. Dóeme moito menos ca aquela vez que tiveches que pegarme co cinto porque fun mala. ¿Por que mamá me levou correndo á casa da veciña? Durmimos alí as dúas, e pola mañá, cando volvemos, ti xa non estabas. ¿Sentouche mal que te deixaramos soíño, non si?
Vouche contar unha cousa que me pasou onte na escola. ¿Acórdaste de Miguel, o máis listo da clase? Estabamos no recreo e díxome que ti non podes estar con nós porque es un maltratador. Como non o entendín, funllo preguntar á mestra e castigouno. Debe ser algo malo, un taco ou así.
Papá, por favor, volve axiña. Os avós tamén están moi tristes sen ti.
(Imaxe baixada de internet)
Moitos bicos da túa nena Madoé.


Querido papá: 
Te estoy escribiendo en mi cuaderno de Lengua porque la profe nos ha puesto de deberes una carta a un familiar que esté fuera. ¿Tú en dónde estás, cerca o lejos? Ya hace varios días que no vienes por casa. Cada vez que le pregunto a mamá por ti, se pone a llorar. Ya tiene los ojos negros. Llora seguido. Yo creo que le duele el labio roto o el brazo que lleva escayolado. Me ha dicho que se cayó. ¿Tú sabes cómo ocurrió?
A lo mejor estás enfadado por lo que pasó el otro día. Perdóname, papá, fue sin querer. Yo entré en vuestro dormitorio sin llamar porque me despertaron los gritos de mamá. Estabais jugando a las peleas pero yo no lo sabía y me asusté. No te preocupes por el golpe que me diste, la culpa fue mía. Me duele mucho menos que aquella vez que tuviste que pegarme con el cinturón porque fui mala. ¿Por qué mamá me llevó corriendo a casa de la vecina? Dormimos allí las dos, y por la mañana, cuando volvimos, tú ya no estabas. ¿Te sentó mal que te hubiéramos dejado solito, verdad?
Te voy a contar una cosa que me pasó ayer en el colegio. ¿Te acuerdas de Miguel, el más listo de la clase? Estábamos en el recreo y me dijo que tú no puedes estar con nosotras porque eres un maltratador. Como no lo entendí, se lo fui a contar a la maestra y lo ha castigado. Debe ser algo malo, un taco o así.
Papá, por favor, vuelve pronto. Los abuelos también están muy tristes sin ti.
Muchos besos de tu niña Madoé.

3 dic 2012

PENUMBRA / GLOOM



Brétema, fume, nube. Luz.
Luz, resplandor, día. Temor.
Temor, negrura, noite. Ver.
Ver, soñar, sorrir. Chorar.
Chorar, pensar, calar… Eu.


(Imaxe baixada de internet)



Neblina, humo, nube. Luz.
Luz, resplandor, día. Temor.
Temor, negrura, noche. Ver.
Ver, soñar, reír. Llorar.
Llorar, pensar, callar... Yo.





Mist, smoke, cloud. Light.
Light, brightness, day. Dread.
Dread, darkness, night. Seeing.
Seeing, dreaming, smiling. Crying.
Crying, thinking, hushing... Me.


28 nov 2012

LARPEIRADA / DULCE



Masa de pan,
tona sen dor e azucre:
bola de nata.
Un pantrigo explosivo
(Imaxe baixada de internet)
que mata a gula a bicos.






Masa de pan
con manteca y azúcar:
torta de nata.
Pan de trigo explosivo,
mata la gula a besos.


23 nov 2012

POR NECESIDADE / POR NECESIDAD




(Imaxe baixada de internet)

Tivo que suicidarse para demostrar que sufría.



Tuvo que suicidarse para demostrar que sufría.


                                                                

18 nov 2012

DESENCONTRO ESPACIAL / DESENCUENTRO ESPACIAL



A última vez que se despediu de Marte, pareceulle ver nos poligonais olliños da súa marciana favorita un brillo esmeralda diferente; humidade, se cadra. Sabía que ese sería a última viaxe, a misión no planeta vermello rematara. Pero, desde o seu regreso á estación espacial, non deixou de pensar nela. Cando se viu incapaz de esquecela, loitou sen tregua contra a crise e os poderes públicos ata conseguir unha nova expedición; nesta ocasión, a Xúpiter. Teno todo programado: a nave sufrirá unha avaría ficticia e terá que facer unha amartizaxe de emerxencia no deserto ferruxinoso que tan ben coñece: ¡Miña xoia! Ignora que a rapaza dos ollos esmeralda, desesperada por non obter resposta ó seus incontables intentos de comunicación telepática, mudouse de hemisferio na procura dunha situación cósmica favorable que lle permita o imposible.


(Imaxe baixada de internet)

La última vez que se despidió de Marte, le pareció ver en los poligonales ojitos de su marciana favorita un brillo esmeralda diferente; humedad, tal vez. Sabía que ese sería su último viaje, la misión en el planeta rojo había finalizado. Pero, desde su regreso a la estación espacial, no dejó de pensar en ella. Cuando se vio incapaz de olvidarla, luchó sin tregua contra la crisis y los poderes públicos hasta conseguir una nueva expedición; en esta ocasión, a Júpiter. Lo tiene todo programado: la nave sufrirá un percance ficticio y tendrá que hacer un amartizaje de emergencia en el desierto ferruginoso que tan bien conoce. ¡Pobre! Ignora que la chica de los ojos esmeralda, desesperada por no obtener respuesta a sus incontables intentos de comunicación telepática, se ha mudado de hemisferio en busca de una situación cósmica favorable que le permita lo imposible.


13 nov 2012

MOITA GATA / MUCHA GATA / A LOTTA KITTY





Mica non fala
porque non lle dá a gana.
Pero vai ó váter.





Mica no habla
porque no le da la gana.
Pero va al váter.





Mica doens't speak, 
because she won't,
but goes to the toilet.



12 nov 2012

FANTASMAS


(Imaxe baixada de internet)
Os fantasmas sempre volven.
Pensas que os tes atrapados,
pechados nun caixón.
Esqueces que teñen a chave,
que poden saír se queren.
Cando os ves, non das creto,
porque veñen camuflados,
disfrazados con traxe novo.
Sempre acaban dando a cara.
Pero é  tarde:
xa te invadiron,
xa non podes facer nada;
só enchoupalos con bágoas
e agardar que retornen,
polo seu pé,
ó caixón do que saíron.
Volverán.
Sabes ben que volverán.



Los fantasmas siempre vuelven.
Piensas que están atrapados,
(Imaxe baixada de internet)
encerrados a cal y canto.
Olvidas que tienen la llave,
que pueden salir si quieren.
Cuando los ves, te sorprendes,
porque vienen camuflados,
disfrazados con traje nuevo.
Acaban por dar la cara.
Pero es tarde:
ya te han invadido,
ya no puedes hacer nada;
sólo empaparlos con lágrimas
y esperar que retornen,
por su propio pie,
al cajón del que han salido.
Volverán.
Sabes bien que volverán.




2 nov 2012

PLACEBO



(A. Phalloides. Imaxe baixada de internet)
Chegou a xeada e, con ela, o final das escapadas ó monte. Xa sabe, por outros anos, en que orde se presentarán os síntomas: ansiedade, apatía, depresión… Tamén coñece a menciña: doses altas de fotografía micolóxica a toda cor. Primeiro, cada doce horas; despois, cada vez máis espazadas. Pero, sobre todo, halle axudar a seguridade do antídoto que garda no conxelador, por se acaso, entre boletus variados e lactarius deliciosus: unha fermosa amanita phalloides, en anacos, etiquetada en clave, lista para unha eventual recaída. Se soubese que a súa parella lla substitúe cada outono por unha citrina…




A. Citrina
Llegaron las heladas y, con ellas, el final de las escapadas al monte. Ya sabe, por otros años, en que orden se presentarán los síntomas: ansiedad, tristeza, apatía, depresión…También conoce la medicina: dosis altas de fotografía micológica a todo color. Al principio, cada doce horas; después, cada vez más espaciadas. Pero, sobre todo, le ayuda la seguridad del antídoto que guarda en el congelador, por si las moscas, entre boletus variados y lactarios deliciosus: una hermosa amanita phalloides troceada, etiquetada en clave, lista para una eventual recaída. Si supiera que su pareja la sustituye cada otoño por una citrina…

(Seleccionado e publicado no  Segundo Certamen MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

26 oct 2012

A DESTEMPO / A DESTIEMPO / AT THE WRONG TIME


CÁLIDO OTOÑO (Acuarela, de Carmen López)
Outono quente:
un demo encantador.
Falsa ilusión.



Otoño cálido:
demonio encantador.
Falsa ilusión



The warmth of autumn:
Oh, what a charming demon.
But still a false hope.


25 oct 2012

A VINGANZA DO XAMÓN / LA VENGANZA DEL JAMÓN


Atragoouse engulindo o seu manxar preferido: xamón ibérico. Perdeu o sentido, pero a rápida intervención do seu home salvoulle a vida. Espertou nun hospital, aínda que ignora totalmente a situación. Unha estraña secuela neurolóxica impídelle ver a realidade. Os familiares que a rodean son para ela unha rolada de porcos que lle aportan placidez. Esboza un xesto semellante a un sorriso e roña de satisfacción. Os demais, abraiados, interpretan os acenos como un sinal de recuperación e fálanlle con agarimo. Agora é ela a sorprendida, non recoñece esa forma tan rara de gruñir dos seus conxéneres.



(Imaxe baixada de internet)

Se atragantó devorando su manjar preferido: jamón ibérico. Perdió el conocimiento, pero la rápida intervención de su esposo le salvó la vida. Despertó en un hospital, aunque ignora totalmente la situación. Una extraña secuela neurológica le impide ver la realidad. Los familiares que la rodean son para ella una piara que le aporta placidez. Esboza una mueca semejante a una sonrisa y gruñe de satisfacción. Los demás, impresionados, interpretan sus gestos como una señal de recuperación y le hablan cariñosamente. Ahora es ella la sorprendida, no reconoce esa forma tan rara de gruñir de sus congéneres.


20 oct 2012

REGRESIÓN



Ata bater cunha pila de leña non foi consciente da insólita realidade: desprazábase involuntariamente cara atrás. A velocidade de retroceso era tan insignificante que só se facía perceptible se permanecía longo tempo parada, como acababa de ocorrer. Co lombo pegado á madeira, que a retiña e lle aportaba  seguridade, puido, ó fin, dar explicación ós estraños acontecementos dos últimos meses. Comezara a ser impuntual sen xustificación, custáballe incorporarse ás escaleiras mecánicas, chegaba esgotada do paseo habitual, dicíanlle que cada vez estaba máis nova... Palideceu. ¡Non quería chegar ó pasado!



(Imaxe baixada de internet)
Hasta chocar contra una pila de maderos no fue consciente de la insólita realidad: se desplazaba involuntariamente hacia atrás. La velocidad de retroceso era tan insignificante que solo se hacía perceptible si permanecía largo tiempo parada, como acababa de ocurrir. Con la espalda pegada a la madera, que la retenía y le aportaba seguridad, pudo, al fin, dar explicación a los extraños acontecimientos de los últimos meses. Había empezado a ser impuntual sin justificación, le costaba incorporarse a las escaleras mecánicas, llegaba agotada del paseo habitual, le decían que cada vez estaba más joven... Palideció. ¡No quería llegar al pasado!



15 oct 2012

HEDRA / HIEDRA




                            Con pés de gata
                desde a terra ó ceo
      ascende a hedra.







                    Con pies de gata
                              desde la tierra al cielo
                                              trepa la hiedra.




11 oct 2012

POR NARICES


Estendeu un brazo e decatouse da súa ausencia. Brincou da cama buscando unha resposta. Atopouna no garaxe, onde comprobou que tamén faltaba o coche. Estaba claro que era unha fuxida voluntaria; só lle quedaba agardar ou chorar. Optou por ámbalas dúas cousas, alí mesmo. Cando amañecía, apareceu el, feliz. Pero esvaeuse toda a súa ledicia ó ver as bágoas da muller. Non era a primeira vez que o facía sen que ela o soubese. Foi difícil convencela de que o despediran do choio e gañaba a vida recollendo cogomelos de madrugada. Menos mal que ulía a níscalo…







Extendió un brazo y notó su ausencia. Saltó de la cama en busca de una respuesta. La halló en el garaje, donde comprobó que también faltaba el coche. Estaba claro que era una huida voluntaria, sólo le quedaba esperar o llorar. Optó por ambas cosas, allí mismo. Cuando amanecía, apareció él, feliz. Pero toda su alegría se esfumó al encontrarse con las lágrimas de su mujer. No era la primera vez que lo hacía sin que ella se enterara. Fue difícil convencerla de que lo habían despedido y se ganaba la vida recogiendo setas de madrugada. Menos mal que olía a níscalo…

                                                                    (Seleccionado e publicado no Segundo Certamen de MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

10 oct 2012

CARA ATRÁS / HACIA ATRÁS



(Imaxe baixada de internet)

Quería sorprender á muller. As vodas de prata ben merecían unha viaxe especial. Comezou por percorrer varias axencias. Nada novo, as ofertas de sempre. Mergullouse en internet e ó fin deu cun titular que captou a súa atención: “Levámoste ó tempo que desexes”. Pareceulle un slogan orixinal e informouse. Custoulle moito crer o que lle contaron, pero arriscouse e contratou unha viaxe para dous todo incluído. Lugar de saída, a data exacta do vixésimo quinto aniversario; destino, o día de onte. O axustado presuposto non daba para máis.  A aventura ofrecía escalas en tódalas horas con degustación de tempos mozos; paseos relaxantes polos minutos mais destacados do camiño; vistas panorámicas desde os segundos mais excitantes... Cando chegaron ó final do percorrido, decatáronse de que o billete era só de ida. E alí seguen, instalados nun día de onte de 1.987.




(Imaxe baixada de internet)
Quería sorprender a su esposa. Las bodas de plata bien merecían un viaje especial. Empezó por recorrer varias agencias. Nada nuevo, las ofertas de siempre. Buceó en internet y al fin dio con un titular que captó su atención: “Te llevamos al tiempo que desees”. Le pareció un eslogan original y se informó. Le costó mucho creer lo que le contaron, pero se arriesgó y contrató un viaje para dos todo incluido. Lugar de salida, la fecha exacta del vigésimo quinto aniversario; destino, el día de ayer. El ajustado presupuesto no daba para más. La aventura  ofrecía escalas en todas las horas con degustación de tiempos mozos; paseos relajantes por los minutos más destacados del camino; vistas panorámicas desde los segundos más excitantes… Cuando llegaron al final del recorrido, se percataron de que el billete era sólo de ida. Y allí siguen, instalados en un día de ayer de 1.987.

6 oct 2012

ILUSIÓN


A mediados de setembro, co angazo da praia que o seu neto pequeno deixou esquecido e o mango extensible dunha fregona inútil da teletenda, deseñou un novo prototipo de busca-cogomelos para a campaña próxima. Baleirou o cesto que levaba uns meses facendo de revisteiro. Afiou a navalla. Localizou a lupa. Limpou as súas botas impermeables. Repasou libros, apuntamentos e fotografías. Busca a todas horas información sobre o tempo, que segue seco e sen previsión de chuvia. ¡Desesperante! Os preparativos e a ansiedade por saír ó monte, fixéronlle esquecer que leva máis de medio ano en cadeira de rodas irreversible.





A mediados de setiembre, con el rastrillo de playa que su nieto pequeño dejó olvidado y un mango extensible de fregona inútil de teletienda, diseñó un nuevo prototipo de busca-setas para la campaña próxima. Vació el cesto que llevaba unos meses haciendo de revistero. Afiló la navaja. Localizó la lupa. Limpió sus botas impermeables. Repasó libros, apuntes y fotografías. Busca a todas horas información sobre el tiempo, que sigue seco y sin previsión de lluvias. ¡Desesperante! Los preparativos y la ansiedad por salir al monte, le han hecho olvidar que lleva más de medio año en silla de ruedas irreversible.

1 oct 2012

CASTAÑAS / CHESTNUTS



(Imaxe baixada de internet)

Ourizos verdes
e verdes castiñeiros:
marrón futuro.





Erizos verdes,
y verdes los castaños:
marrón futuro.



The green echini
and the green chestnut trees
have a brown future.

27 sept 2012

¡VAIA CURA! / ¡VAYA CURA!


Relixiosamente, cada mañá ás oito en punto, introdúcese no confesionario máis recóndito da catedral, o que evitan case todos os sacerdotes por ser algo frío e tan escuro que impide distinguir os rostros. Esta discreción é, precisamente, o que el busca. Aínda ben non se acomoda no interior, dispón o seu iPhone para gravar ós pobres pecadores arrepentidos. O papel de confesor permítelle, ademais, realizar preguntas que serán respondidas coa sinceridade que o acto require. O final da sesión determínao a batería do aparello. Daquela, D. Manolo sae do templo a toda présa; xa no seu cuarto, conecta o móbil á rede eléctrica e escoita durante varias horas, con oídos de profesional, as declaracións do día, agardando descubrir algunha pista que o leve ata un tesouro, aínda que non sexa tan valioso coma o Códice Calixtino que agocha no garaxe…


(Imaxe baixada de internet)
Religiosamente, cada mañana a las ocho en punto, se introduce en el confesionario más recóndito de la catedral, el que evitan casi todos los sacerdotes por ser algo frío y tan oscuro que impide distinguir los rostros. Esta discreción es, precisamente, lo que él busca. Nada más acomodarse en el interior, dispone su iPhone para grabar a los pobres pecadores arrepentidos. El papel de confesor le permite, además, realizar preguntas que serán contestadas con la sinceridad que el acto requiere. El final de la sesión lo determina la batería del aparato. Entonces, D. Manolo sale del templo con premura; ya en su cuarto, conecta el móvil a la red eléctrica y escucha durante varias horas, con oídos de profesional, las declaraciones del día, esperando descubrir alguna pista que lo lleve hasta un  tesoro, aunque no sea tan valioso como el Códice Calixtino que esconde en el garaje…


22 sept 2012

EDITIÑO 6

Vivo pousada na hamaca
pasmada co vaivén
pensando que toco as nubes
porque miro cara ó ceo.
Mal asunto:
se vira, caio no chan.


(Imaxe baixada de internet)


Vivo posada en la hamaca
disfrutando el vaivén.
Pienso que toco las nubes
sólo por mirar al cielo.
Mal asunto:
si da la vuelta, caigo.

18 sept 2012

NUBES / CLOUDS


Sobre azul ceo,
(Imaxe baixada de internet)
vaporoso algodón
de nube errante.






Sobre azul cielo,
vaporoso algodón
de nube errante.





Over a blue sky,

the vaporous cotton

of a flying cloud.



14 sept 2012

UNHA TRAXEDIA / UNA TRAGEDIA


(Imaxe baixada de internet)
Ela, fermosa, atractiva, tentadora… El, sobrio, elegante, lanzal… Ámbolos dous admirábanse desde novos, na distancia. Pero o destino quixo que coincidiran no mesmo habitáculo, aínda que separados por razóns de seguridade. Ela, camiño dunha exposición; el, cara a unha comellada. Por un descoido da persoa responsable ou, se cadra, pola forte atracción que os imantaba, rozáronse, xuntáronse, mesturáronse… Ela, máis coqueta ca nunca; el, derretíase. Cando se decataron, xa era tarde: o relucente vestido da Srta. Amanita Muscaria estaba inservible. Do culpable, D. Coprinus Comatus, só quedaba unha gran mancha negra, desaparecera misteriosamente.



(Imaxe baixada de internet)
Ella, preciosa, atractiva, tentadora… Él, sobrio, elegante, esbelto… Ambos se admiraban desde jóvenes, en la distancia. Pero el destino hizo que coincidieran en el mismo habitáculo, aunque separados por razones de seguridad. Ella, camino de una exposición; él, hacia una comilona. Por un descuido de la persona responsable o, quizás, por la fuerte atracción que los imantaba, se rozaron, se juntaron, se mezclaron… Ella, coqueta como nunca; él, se derretía. Cuando quisieron darse cuenta, era tarde: el reluciente vestido de la Srta. Amanita Muscaria estaba inservible. Del culpable, D. Coprinus Comatus, sólo quedaba una gran mancha negra, había desaparecido misteriosamente.

(Seleccionado e publicado no Segundo Certamen de MICO MICRO RELATOS SAN JORGE)

9 sept 2012

REALIDADE INCONSCIENTE / REALIDAD INCONSCIENTE



Sofre alzheimer. Nunca sae da casa, pero esta vez a súa filla empeñouse en levala de vacacións. Non sabe como chegaron ó hotel. Está instalada, completamente soa, nunha habitación estraña. Dálle angustia o silencio absoluto. Non logra abrir a ventá. A través das vidreiras enreixadas, só pode ver hedras asfixiando os ferros e árbores arrepiantes. Non atopa a porta de saída nin a do baño. Intenta berrar  e non lle sae a voz. Golpea as paredes, pero o material esponxoso que as recobre amortece as débiles labazadas. De súpeto, ábrese unha trapela no chan e emerxe unha bandexa con tapa abovedada. Ten fame. Ergue o testo e observa que a comida ¡está viva! Horrorizada, agáchase nun recuncho. Chégalle, desde lonxe, un feble son que lle resulta familiar. Cada vez sénteo máis preto e máis forte...

Desperta sobresaltada. Apaga o espertador e bícao.



(Imaxe baixada de internet)

Sufre alzheimer. Nunca sale de casa, pero esta vez su hija se ha empeñado en llevarla de vacaciones. No sabe como han llegado al hotel. Está instalada, completamente sola, en una habitación extraña. Le agobia el silencio absoluto. No logra abrir la ventana. A través de los cristales enrejados, sólo puede ver hiedras asfixiando los hierros y árboles siniestros.  No encuentra la puerta de salida ni la del baño. Intenta gritar y no le sale la voz.  Golpea las paredes, pero el material esponjoso que las recubre amortigua sus débiles manotazos. De repente, se abre una trampilla en el suelo y emerge una bandeja con tapa abovedada. Tiene hambre. Levanta la tapadera y observa que la comida ¡está viva! Horrorizada, se agazapa en una esquina. Le llega, desde lejos, un tenue sonido que le resulta familiar. Cada vez lo oye más cerca y más fuerte…

Despierta sobresaltada. Apaga el despertador y lo besa.


5 sept 2012

DALIAS



Gañou a cor.
Concurso de beleza
sen perdedora.






Ganó el color.
Concurso de belleza
sin perdedora.







2 sept 2012

DUBITATIVO

(Imaxe baixada de internet)


Deulle tantas voltas á cabeza, que se lle mesturaron as ideas.



De tanto darle vueltas a la cabeza, se le mezclaron las ideas.


28 ago 2012

ADICCIÓN INOFENSIVA


Acabáronse as competicións e as medallas. Casou, pariu e cambiou de vida como se cambiase de planeta. Enganouse ó pensar que o amor e as responsabilidades familiares apagarían os rescaldos da súa paixón polo deporte. Cada noite de insomnio acrecenta a morriña. Desesperada, inventa un deporte de alto risco. O medo a ser descuberta devólvelle a emoción e o nivel de adrenalina axeitado. Como material, unha simple corda que mantén oculta. Cando os seus dormen, engánchaa no balcón da terceira planta onde vive e descólgase por ela. Camiña en pixama un par de horas e regresa á casa agatuñando pola soga. Con  sumo coidado, déitase a carón do seu marido, preparada para durmir placidamente. Non sabe que agora o insomne é el, que finxe ignorancia e sono profundo para que ela sexa feliz.


(Imaxe baixada de internet)

Se acabaron las competiciones y las medallas. Se casó, parió y cambió de vida como si hubiera cambiado de planeta. Se equivocó al pensar que el amor y las responsabilidades familiares apagarían los rescoldos de su pasión por el deporte. Cada noche de insomnio  acrecenta la nostalgia. Desesperada, inventa un deporte casero de alto riesgo. El miedo a ser descubierta le devuelve la emoción y el nivel de adrenalina adecuado. Como material deportivo, una simple cuerda que mantiene oculta. Cuando los suyos duermen, la engancha en el balcón de la tercera planta en la que vive y se descuelga por ella. Camina en pijama un par de horas y regresa a casa trepando por la soga. Con sumo cuidado, se acuesta al lado de su marido, preparada para dormir plácidamente. No sabe que ahora el insomne es él, que finge ignorancia y sueño profundo para que ella sea feliz.