POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 ago 2011

REFLEXIÓN

(Imaxe baixada de internet)
recitado
Un vidro transparente atravesa o camiño.   
Esnáfrome e recúo. Reflexiono. 
Achégome e intento esnaquizalo
disparando palabras ó aire.
Inútil. Pero queda fendido e toldado.
Xa non vexo a fermosa paisaxe
que antes albiscaba desde lonxe.
Reflexiono. Desandar un camiño incerto
ou avanzar. Decido rodealo
e seguir sen présa, en silencio.
Miro cara atrás e non hai vidro.
Converteuse en muro de pedra infindo.
Imposible retroceder. ¡Adiante!



Un vidrio transparente atraviesa el camino.
Me estrello y reculo. Reflexiono.
Me acerco e intento quebrarlo
(Imaxe baixada de internet)
disparando palabras al aire.
Inútil. Pero queda agrietado y opaco.
Ya no veo el hermoso paisaje
que antes divisaba a lo lejos.
Reflexiono. Desandar un camino incierto
o avanzar. Decido rodearlo
y seguir sin prisa, en silencio.
Miro hacia atrás y no hay vidrio.
Se ha vuelto muro de piedra infinito.
Imposible retroceder. ¡Adelante!

23 ago 2011

TERAPIA DE GRUPO

 

(Imaxe baixada de internet)



Estaba enfermo de soidade. O psiquiatra receitoulle frecuentar lugares concorridos. E curou: aprendeu a vivir só entre moita xente soa.






Estaba enfermo de soledad. El psiquiatra le recetó frecuentar lugares concurridos. Y se curó: aprendió a vivir solo entre mucha gente sola.

18 ago 2011

AMENCER / AMANECER

(Imaxe baixada de internet)



Xa vén o día
sen recato ningún
ata o meu cuarto.



Ya viene el día,
Perico por su casa,
hasta mi alcoba.

14 ago 2011

PROHIBIDO SOÑAR


(Imaxe baixada de internet, editada)

Estrañoume o silencio absoluto. Non oía a ducha de miña nai, nin os xogos do meu irmán pequeno, nin o gato, nin a tose de papá... Asusteime moito e peguei un berro tremendo. Entón si que houbo estrondo: acababa de espertar, unha noite máis, á casa enteira.
Desde aquela, teño prohibido soñar.




          Me extrañó el silencio absoluto. No oía a mi madre en la ducha, ni los juegos de mi hermano pequeño, ni el gato, ni la tos de papá... Me asusté mucho y di un grito tremendo. Entonces sí que hubo estruendo: acababa de despertar, una noche más, a todo el mundo.
          Ahora tengo prohibido soñar.

9 ago 2011

SE OS PAXAROS FALASEN.../SI LOS PÁJAROS HABLARAN...


A calor da tarde tomboume medio espida debaixo da figueira. Algúns raios ousados coáronse entre as follas para bicarme a pel e facerme pechar os ollos. Pouco a pouco, envolta en rechouchíos e fantasías, quedei durmida.

Espertoume unha lingua coñecida rubindo polos meus pés. Coma unha estatua, sen mover nin as pálpebras, deixeime invadir. E seguiu avanzando. E sentía as cóxegas do bigote nas inguas e as uñas contidas nos peitos. E outra vez a lingua. E descendía o seu peso polo meu ventre, e elevábame eu cara ás nubes...

Un paxaro inoportuno distraeuna e interrompeu o meu voo. Tiven que rematar á man o que a gata deixara a medias.






          El calor de la tarde me tumbó medio desnuda bajo la higuera. Algunos rayos osados se colaron entre las hojas para besarme la piel y hacerme cerrar los ojos. Poco a poco, envuelta en trinos y ensoñaciones, me quedé dormida.
          Me despertó una lengua conocida trepando por mis pies. Como una estatua, sin mover los párpados siquiera, me dejé invadir. Y siguió avanzando. Y sentía las cosquillas del bigote en las ingles, y las uñas contenidas en los pechos. Y otra vez la lengua. Y descendía su peso por mi vientre, y me elevaba yo hacia las nubes…
          Un pájaro inoportuno atrajo su atención e interrumpió mi vuelo. Tuve que rematar a mano lo que la gata había dejado a medias.

5 ago 2011

VERÁN TÓRRIDO / VERANO TÓRRIDO


(Imaxe baixada de internet)
Dentro da flor
a bolboreta espida.
Fóra, o inferno.




Entre las flores
mariposas desnudas.
Afuera infierno.