POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

30 abr 2011

AMOR PROPIO

          “Voume. Un bo mozo coma min non pode tolerar que un intruso orgulloso veña  ocupar o lugar que me corresponde, sen recato ningún, ignorando a miña presenza e desacougo. Estiven a piques de defender o meu honor pelexando, coma macho que son. Pero acabei descartando esa opción porque, anque estou seguro da miña indiscutible superioridade, non podería soportar que un estraño, un rapaz inexperto, chegase a facerme a máis mínima rabuñada. Así que decidín que o mellor é dar media volta e desaparecer coa cabeza ben alta. ¡O que sobran son poliñas novas polo mundo adiante!”
          E marchou. Ata o curral veciño, onde as galiñas o recibiron coas ás abertas; e a dona, co coitelo  na man.




            “Me voy. Alguien tan buen mozo como yo no puede tolerar que un advenedizo orgulloso venga a ocupar el lugar que me corresponde, sin recato alguno, ignorando mi presencia y malestar. A punto estuve de defender mi honor peleándome, como macho que soy. Pero acabé descartando esa opción porque, aun seguro de mi indiscutible superioridad, no podría soportar que un intruso, un jovencito inexperto, me llegara a hacer el más mínimo rasguño. Así que he decidido que lo mejor es dar media vuelta y desaparecer con la cabeza bien alta. ¡Lo que sobran son pollitas por el mundo adelante!”
            Y se fue. Hasta el corral vecino, donde las gallinas lo recibieron con las alas abiertas; y la dueña, cuchillo en mano.

(Imaxe baixada de internet)

26 abr 2011

VERDADES A MEDIAS

Non é verdade o que din.
Non todos somos iguais.
Non quero que me mesturen
cos que maltratan ou matan.
Eu non son igual a eles
(Imaxe baixada de internet)
nin tampouco quero selo.


Non é verdade o que din.
Non hai diferentes cores.
Eu son branco, ti es negro;
estou eu negro, ti tan branco…
E a nosa pura amizade
máis incolora cá auga.


Non é verdade o que din.
As mulleres non son homes.
As mulleres son persoas
e os homes persoas son.
Cada quen é como é
e como tal debe ser.

Nin é verdade o que din
nin tan sequera mentira;
porque afirman sen pensar
e sen pensar non atinan.

Por iso quero que penses.
Por iso quero que opines.
Tamén quero que dubides
da verdade que eu che diga.


No es verdad lo que dicen.
No todos somos iguales.
No quiero que me confundan
con el que mata o maltrata.
Yo no soy igual a ellos
ni tampoco quiero serlo

No es verdad lo que dicen.
No hay distintos colores.
Yo soy blanco, tú eres negro;
(Imaxe baixada de internet)
estoy yo negro, tú tan blanco...
Y nuestra pura amistad
más incolora que el agua.

No es verdad lo que dicen.
Las mujeres no son hombres.
Las mujeres son personas
y los hombres personas son.
Cada cual es como es
y como tal debe ser.

Ni es verdad lo que dicen
ni tan siquiera mentira;
porque afirman sin pensar
y sin pensar no se atina.

Por eso quiero que pienses.
Por eso quiero que opines.
Por eso quiero que dudes
de la verdad que yo diga.

22 abr 2011

CALAS


(Imaxe baixada de internet)

 Capa esmeralda,
ouro na branca copa:
a cala en flor.



Capa esmeralda,
oro en la blanca copa:
la cala en flor.



17 abr 2011

MISIVA IMAXINARIA / MISIVA IMAGINARIA

              Querido Xe:
              Perdóame o de querido, que será o único que me teñas que perdoar. En cambio eu…Os meus ollos, por fin, confirmaron o que os oídos se negaron a escoitar durante tanto tempo. Vinvos. Era tan certo o que todos pregoaban coma falsas as túas palabras. Quixera estar cega para seguir créndote. Quixera estar corda e poder odiarte. Máis cá túa traizón, dóeme seguir amándote. Pero iso será a miña vinganza.
              Adeus.

             
              Querido Equis:
              Perdóname lo de querido, que será lo único que tengas que perdonarme. En cambio yo...Mis ojos, por fin, han confirmado lo que los oídos se negaron a escuchar durante tanto tiempo. Os he visto. Era tan cierto lo que todos pregonaban como falsas tus palabras. Quisiera estar ciega para seguir creyéndote. Quisiera estar cuerda y poder odiarte. Más que tu traición, me duele seguir amándote. Pero eso será mi venganza.
              Adiós.

12 abr 2011

VIDA CHEA / VIDA LLENA

A morte está sempre á espreita
agardando que teñas a vida chea.
Chea de vida ou de futuro;
de feridas, dor ou desenganos;
xuventude, anos ou rutinas;
esperanzas, soños ou proxectos;
desamor, cariños ou fracasos...
(Imaxe baixada de internet)

A miña está acugulada de ocos.
Vaime  estoupar como unha bincha.
Xa sinto o seu alento na caluga.



La muerte está siempre alerta
esperando que tengas la vida llena.
Llena de vida o de futuro;
de heridas, dolor o desengaños;
juventud, años o rutinas;
esperanzas, sueños o fracasos...
La mía está colmada de huecos.
Me va a reventar como un globo.
Ya siento su aliento en la nuca.

9 abr 2011

5 abr 2011

INIMIGAS PAR SEMPRE / ENEMIGAS PARA SIEMPRE

(Imaxe baixada de internet)




Eran íntimas amigas.
Tanto quixeron compartir que se lles foi a man.
Agora xa só comparten odio e un home traidor.





Eran íntimas amigas. En su afán por compartirlo todo, se les fue la mano. Ahora ya sólo comparten odio y un hombre traidor.

1 abr 2011

DOR ANIMAL / DOLOR ANIMAL

Nada máis cruel ca arrincar de golpe
os fillos todos a unha nai.
Nada máis triste ca vivir de cerca
as angustias maternas, os lamentos,
a súa desesperación, a busca inútil,
a inocencia da esperanza posta en min,
verdugo anónimo.


Que ninguén me xulgue.
Na vivencia desa dor
está a miña condena.
¡Pobre gatiña!.


recitado

Nada más cruel que arrancar de golpe
todos los hijos a una madre.

Nada más triste que vivir de cerca
las angustias maternas, los lamentos,
su desesperación, la inútil búsqueda,
la inocencia de la esperanza puesta en mí,
verdugo anónimo.

Que nadie me juzgue.
En la vivencia de su dolor
está mi condena.
¡Pobre gatita!