POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

27 mar 2011

INUNDACIÓN

(Rio Ulla)
Cubrindo campos
un mar de chocolate:
o río fóra.



Non recoñezo
o meu río de sempre.
Fíxose malo.
Goza afogando leiras
convertido en xigante.


  
Cubriendo campos
un mar de chocolate:
el río crece.
No reconozco
a mi río de siempre.
Hace de malo.
Goza ahogando fincas
convertido en gigante.
 

25 mar 2011

REENCARNACIÓN

           Máis ca prudente, sixilosa. Vive arrastrada mendigando esmola de aloumiños e comprensión; apégase ó chan como a unha balsa no océano buscando a salvación que nunca chega; sente frío crónico que só contrarresta co antídoto da calor allea, sempre escasa e fuxidía; quéixase a diario de vellas e novas dores, que a fan aletargar por veces; ataca envelenada a quen se cruce no seu camiño...
           Vendería a alma ó diaño por entender o que lle pasa, ignorante da súa verdadeira identidade: pel de muller sobre interior de serpe negra.


(Imaxe obtida modificando a orixinal baixada de internet, de Álvarez Debans)

                Más que prudente, sigilosa. Vive arrastrada mendigando limosna de caricias y comprensión; se pega al suelo como a una balsa en el océano buscando la salvación que nunca llega; siente frío crónico que sólo contrarresta con antídoto de calor ajeno, siempre huidizo y escaso; se queja a diario de viejos y nuevos dolores, que la hacen aletargar a veces; ataca envenenada a quien se cruce en su camino…
           Vendería el alma al diablo por comprender lo que le pasa, ignorante de su verdadera identidad: piel de mujer sobre interior de serpiente negra.


22 mar 2011

ESCOLA DE CORES

A escola era triste.
Os libros, en branco e negro.
As pizarras, negras.
A roupa da mestra, negra.
A fame, negra.
(Imaxe baixada de internet)

 Agora a escola brilla.
De América chegou o Sol
e de África, a calor.
Asia está tamén aquí.
¡A escola ten color!

Caras novas, novas linguas,
nenos novos, pero iguais.
Iguais porque xogamos xuntos.
Iguais porque sentimos todos.
Iguais porque nos une a risa.


La escuela era tirste.
Los libros, en blanco y negro.
Las pizarras, negras.
La ropa del maestro, negra.
El hambre, negra.
Ahora la escuela brilla.
De América, llegó el Sol
y de África, el calor.
Asia está también aquí.
¡La escuela es multicolor!

Caras nuevas, nuevas lenguas,
niños nuevos, pero iguales.
Iguales porque jugamos juntos.
Iguales porque sentimos todos,
porque son iguales nuestras risas.

19 mar 2011

CAMELIAS

                                                
                                     
  Como unha geisha
  de porcelana fina,
  tentas, camelia.         



 Nunha camelia,
Oriente. E Galicia
    en todas elas. 




Como una geisha
de porcelana fina,
tientas, camelia. 
                       
  
En una camelia,
Oriente. Galicia
en todas ellas.


15 mar 2011

IMPOTENCIA



(Imaxe baixada de internet)



Como non a deixaban vivir, decidiu morrer.
E tampouco a deixaron.






Como no la dejaban vivir, decidió morirse.
Y tampoco la dejaron.

11 mar 2011

PREDESTINADO

        De rapaz, seu pai levábao a navegar para que fose aprendendo o oficio, coma tódolos homes da familia. Pero Roque amaba tanto os animais, que non daba soportado a loita agonizante dos pobres peixes na rede. E decidiu que non sería pescador. O malo era que levaba o mar gravado nos xenes...
        De grande, atopou a solución: fíxose pirata.

(Imaxe baixada de internet)

        De niño, su padre lo llevaba a navegar para que fuese aprendiendo el oficio, como todos los hombres de la familia. Pero Roque amaba tanto a los animales, que no podía soportar la lucha agonizante de los pobres peces en la red. Y decidió que no sería pescador. Lo malo era que llevaba el mar grabado en los genes...
        De mayor, encontró la solución: se hizo pirata.

6 mar 2011

GAIOLA / JAULA

(Imaxe baixada de internet)

Síntome presa
nunha gaiola aberta
da que non fuxo.
Atan os teus afagos
a miña liberdade.


Me siento presa
en una jaula abierta
de la que no huyo.
Atas con tus halagos
mi ansia de libertad.

1 mar 2011

TI / TÚ

                                                                                                            recitado
Non é preciso ter ás para voar
nin voar para tocar as nubes.
Nada mellor ca inxección en vea
de sobredose de palabra amiga.
(Imaxe baixada de internet)
Nada mellor ca inhalación profunda
de aire fresco de sorriso alleo.
Non é preciso coñecer para saber
nin saber se me coñeces para dar.         




No hacen falta las alas para volar
ni volar para tocar las nubes.
Nada mejor que inyección en vena
de sobredosis de palabra amiga.
Nada mejor que inhalación profunda
de aire fresco de sonrisa ajena.
No hace falta conocer para saber
ni saber si me conoces para dar.