POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

29 nov 2010

INCOMUNICADOS

(Pintura de Margarita Matus.- Internet.)

Se che falo, non me oes; se me oes, non me escoitas; se me escoitas, non me entendes; se me entendes, non te creo. Calo.




Si te hablo, no me oyes; si me oyes, no me escuchas; si me escuchas, no me entiendes; si me entiendes, no te creo. Me callo.

23 nov 2010

A PRIMEIRA VEZ / LA PRIMERA VEZ

Pensei que soñaba.
          Freguei ben os ollos
                    e seguía a tentarme.

                               Pensei que morrera
                                         e que estaba no ceo.
                                                   ¿Será Deus azul?

                                                              Freguei ben os ollos
                                                    e seguía ós meus pés.

                                         Botei a correr
                               tirei os zapatos
                     metinme na auga
           deixeime enchoupar
 chorei de emoción…

          Estaba no mar
                    por primeira vez.

                              E vestinme de sal.



Pensé que soñaba.
Restregué los ojos
y seguía tentándome.

Imaginé la muerte
y que estaba en el cielo.
¿Será Dios azul?

Restregué los ojos
mas seguía a mis pies.

Eché a correr
perdí los zapatos
entré en el agua
me dejé calar
lloré de emoción...

Estaba en el mar
por primera vez

Y me vestí de sal.

20 nov 2010

VENTO / VIENTO

(Imaxe baixada de internet)

O vento funga.
Renxen as pólas vellas
dos castiñeiros.


O vento dorme.
Quedou tan esgotado
de facer mal…




El viento silba.
Crujen las ramas viejas
de los castaños.


El viento duerme.
Quedó tan agotado
de maltratar...

14 nov 2010

MALA ENTRAÑA

- ¡Se te moves, disparo!
Notou a presión do frío metal entre as súas vértebras. Quixo virarse, pero un ameazante estalo aconselloulle volverse pétrea. Rebuscou no seu cerebro algún truco para fuxir e só atopou pánico. O pasado e o futuro anoáronse na súa gorxa e viviu nun segundo unha vida eterna. Dispúxose a esperar: o roubo, a violación, a morte… O que menos agardaba era a ferida dunha sarcástica gargallada e un cochiño de xoguete rodando entre os pés. Quixera mellor unha pistola cargada. Chorou de noxo.

  
(Imaxe baixada de internet)
 - ¡Si te mueves, disparo!
Notó la presión del frío metal entre sus vértebras. Quiso volverse, pero un amenazante chasquido le aconsejó quedarse pétrea. Rebuscó en su cerebro algún truco para huir y solo encontró pánico. El pasado y el futuro se anudaron en su garganta y vivió en un segundo una vida eterna. Se dispuso a esperar: el robo, la violación, la muerte... Lo que menos se esperaba era la herida de una sarcástica carcajada y un cochecito de juguete rodando entre sus pies. Hubiera preferido una pistola cargada. Lloró de asco.

9 nov 2010

NON ME ACUBILLES TANTO / NO ME PROTEJAS TANTO

                                                                                                                      
Sobria beleza, sen florituras.                                                       
Impoñente, pero fráxil.                                                                                           
A túa cor, o verde:
de esmeralda, de esperanza.
Ou simple provocación.
Puro contraste.
Feminina. Nai xenerosa
de doces e tenros fillos
que te redimen.
Cos pés na terra.
Amplas e rudas mans,
brazos de serpe.
Tentas
atraes
envolves
protexes
asombras…
Obsesiónasme.

Adórote, figueira miña.
Quero reencarnarme en ti.



                    Sobria belleza, sin florituras.
                         Imponente, pero frágil.
                              Tu color, el verde:
                                   de esmeralda, de esperanza.
                                        O simple provocación.
                                             Puro contraste.
                                                  Femenina. Madre abnegada
                                                       de dulces y tiernos hijos
                                                            que te redimen.
                                                                 Pies en la tierra.
                                                                      Amplias y rudas manos,
                                                                           brazos serpiente.
                                                                                Tientas
                                                                                     atraes
                                                                                          envuelves
                                                                                               proteges
                                                                                                    asombras...
                                                                                                         Me obsesionas.

                                                                            Te adoro, higuera mía.
                                                                            Quiero reencarnarme en ti.

NA FIGUEIRA / EN LA HIGUERA



Sempre foi un pouquiño estraña. Quería estudar para costureira, casou nun prado, faloulles galego ós fillos, tiña fe no horóscopo celta…
Pero ninguén sospeitaba que chegaría a tanto: desde hai un tempo, vive debaixo dunha figueira sen máis acubillo cá súa sombra.
A xente di que toleou. Ela ri.



Siempre fue un poco extraña. Quería estudiar para costurera, se casó en un prado, les habló gallego a los hijos, tenía fe en el horóscopo celta...
Pero nadie sospechaba que llegaría a tanto: hace ya cierto tiempo que vive debajo de una higuera, sin más cobijo que su sombra.
La gente dice que está loca. Ella se ríe.

6 nov 2010

OUTONO / OTOÑO


Pólas espidas.
(Imaxe baixada de internet)
Ouro na lama. Sol.
Morna friaxe.




Ramas desnudas.
Oro en el barro. Sol.
Cálido frío.


4 nov 2010

NAI ETERNA /MADRE ETERNA

(Imaxe baixada de internet)

Meu filliño, non paras de fender o cordón umbilical. Ten compaixón de min, que levo trinta anos remenda que te remenda...


Hijo mío, no paras de darle hachazos al cordón umbilical. Ten compasión de mí, que llevo treinta años zurce que zurce…