POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

28 jul 2010

MEU AMIGO / AMIGO MÍO /

Amigo meu.
(Imaxe baixada de internet)
O mellor dos compañeiros.
Un dos mellores cachos
dos poucos cachos bos
da miña vida.
Fáiseme pequeno o tempo
se estou contigo,
e sen querer, e quero,
estás comigo en soños.
Tamén estou contigo
a carón dos teus desexos,
que son os meus.
Quixera que soubeses                                      recitado
todo isto e algo máis.
Quixera que me oíses pensar                       
e que entendeses sen falar
que estou contigo,
meu amigo.


Amigo mío.
El mejor compañero.
Uno de los mejores trozos
de los pocos trozos buenos
de mi vida.
Se me hace pequeño el tiempo
si estoy contigo,
y sin querer, y quiero,
estás conmigo en sueños.
También estoy contigo
pegada a tus deseos,
que son los míos.
Quisiera que supieras
todo esto y algo más.
Quisiera que me oyeras pensar
y que entendieras sin hablar
que estoy contigo,
amigo mío.

19 jul 2010

NA BEIRA / EN LA ORILLA / ON THE BANK

(Río Ulla)

Vía pasar a vida coma a auga dun río: tentadora, fuxidía, irreversible… Sempre arelou mergullarse nela, pero nunca soubo pasar da beira. A friaxe da corrente foino ensumindo e xa non queda del máis ca unha sombra enferruxada.


Veía pasar la vida como el agua de un río: tentadora, huidiza, irreversible... Siempre anheló sumergirse en ella, pero nunca supo rebasar la orilla. La frialdad de la corriente lo fue consumiendo y ya no queda de él más que una sombra oxidada.


Life would go by before his eyes like the water of a river: tempting, elusive, irreversible... He always longed to dive into it, but could never go beyond the bank. The coldness of the current kept eating away at him, and all that remains is but a rusty shadow.

18 jul 2010

EPITAFIOS


(Imaxe baixada de internet)
Viviu como quixo.
Morreu como puido.


Vivió como quiso.
Murió como pudo.

..................................................

Inmigrante. Buscándose a vida, atopou a morte.


Inmigrante. Buscándose la vida se encontró la muerte.
...............................................................................

O medo á morte non me deixou vivir.


El miedo a la muerte me impidió vivir.

..............................................................................

Daría a miña vida por non estar morto.


Daría mi vida por no estar muerto.

..............................................................................

Se o fin da vida é a morte, non quero nin imaxinar o que me agarda ó final da morte…


Si el fin de la vida es la muerte, no quiero ni imaginar lo que me espera al final de la muerte…
.............................................................................

Sigo buscando a Deus. Cando o atope, aviso.


Sigo buscando a Dios. Cuando lo encuentre, aviso.

12 jul 2010

O DERRADEIRO / EL ÚLTIMO

(Foto de Irene. Verdes)

E sentíndose protagonista da súa propia película, desenfundou a palabra disposta a retar ó mundo; pero, oxidada por mal uso, esfarelóuselle nas mans, e a dor das estelas volveuna á realidade. FIN.



Y creyéndose la protagonista de su propia película, desenfundó la palabra dispuesta a retar al mundo; pero, oxidada por desuso, se le deshizo en las manos, y el dolor de las astillas la volvió a la realidad. FIN