POR QUE


ISTO NON É UN LIBRO. Se o fose, levaría ese título. O prólogo e a sinopse serían estes:

“ISTO NON É UN LIBRO por dous motivos, fundamentalmente:
Primeiro, porque nunca pretendeu selo. Ningún dos textos se escribiu pensando na posible publicación. Se chegaron ata aquí, foi grazas ós empurróns de persoas que os leron e que me queren ben. Algúns foron rescatados do fondo da hucha; outros, aínda fumean. Hainos que saíron directamente do corazón; tamén os hai feitos por encarga cerebral. Todos, de escasas palabras; pero de longa elaboración. E segundo, porque estrutura, contidos, prosa e poesía enceréllanse adrede coa humilde intención de sorprender ó lector. Confío na súa boa vontade para deixarse levar”.

“Isto non é un libro. É un feixe de faíscas con formas caprichosas de poemas, relatiños ou ocorrencias, amarradas por unha fráxil trenza de palabra, sentir e vida. Nas mans do lector queda a decisión de outorgarlles ou non a liberdade”.

8 mar 2024

MEDIDAS DRÁSTICAS

 

Imaxe procedente de internet

Implantoulle un microchip para tela controlada en todo momento. Só regresaba á casa se recibía  no seu receptor as coordenadas dos fogóns. Cando ela descubriu a estrataxema, decidiu non volver entrar na cociña: prefire morrer de fame ca de noxo.

 


Le implantó un microchip para tenerla controlada en todo momento. Solo regresaba a casa si recibía  en su receptor las coordenadas de los fogones. Cuando ella descubrió la estratagema, decidió no volver a entrar en la cocina: prefiere morir de hambre que de asco.


29 ene 2024

O PENAS / EL PENAS

 

Román Pena Ríos é triste de nacemento. A súa nai xura que, en vez de patadas, daba suspiros; que saíu cos olliños inchados de tanto chorar dentro do útero. Desde a época escolar, soporta con resignación o alcume correspondente, resultado obvio ó  sumar apelido paterno máis aspecto aflixido. Felizmente, pronto saca rendemento á desgraza conxénita e ó alcuño adquirido, transformando este en pseudónimo literario: sen ilusión por xogar ou divertirse, a forza de ler, convértese no escritor novel mellor valorado polos editores. Os seus textos abarcan todos os xéneros, desde poesía sentimental ata traxedia, sempre coa amargura de materia prima. Pero certa mañá marzal do 2020, sen vir a conto, levántase cantaruxando unha melodía alegre. A partir de entón, non deixa de cantar e sorrir; apenas logra descansar tres ou catro horas diarias. Como está irrecoñecible debido á transfiguración sufrida, xa ninguén o alcuma. O grave é que non consegue escribir nin unha liña. Aburado polas presións editoriais, busca axuda terapéutica. O psiquiatra dálle esperanzas de melloría porque observa en Román unha nostalxia incipiente cara á súa antiga tristeza. Para conseguir a recuperación total, deberán reforzar ese sentimento.

Imaxe procedente de internet
 


Román Pena Ríos es triste de nacimiento. Su madre jura que, en vez de patadas, daba suspiros; que salió con los ojitos hinchados de tanto llorar dentro del útero. Desde la época escolar, sobrelleva con resignación el mote correspondiente, resultado obvio al sumar apellido paterno más aspecto afligido. Felizmente, pronto saca rendimiento a la desgracia congénita y al apodo adquirido, transformando este en seudónimo literario: sin ilusión por jugar o divertirse, a fuerza de leer, se convierte en el escritor novel mejor valorado por los editores. Sus textos abarcan todos los géneros, desde poesía sentimental hasta tragedia, siempre con la amargura de materia prima. Pero cierta mañana marzal del 2020, sin venir a cuento, se levanta tarareando una melodía alegre. A partir de entonces, no deja de cantar y sonreír; apenas logra descansar tres o cuatro horas diarias. Como está irreconocible debido a la transfiguración sufrida, ya nadie lo moteja. Lo grave es que no consigue escribir ni una línea. Acuciado por las presiones editoriales, busca ayuda terapéutica. El psiquiatra le da esperanzas de mejoría porque observa en Román una nostalgia incipiente hacia su antigua tristeza. Para conseguir la recuperación total, deberán reforzar ese sentimiento.


20 dic 2023

AS DESCOÑECIDAS PRETENSIÓNS DUNHA MOMIA VULGAR /// LAS DESCONOCIDAS PRETENSIONES DE UNA MOMIA VULGAR


Estaba empeñado en pasar á historia. Non coma Fraga, coa faraónica Cidade da Cultura inconclusa; quería facelo ó grande, igual ca un descubridor científico. O complicado era dar co asunto oportuno, e máis vivindo nunha época na que xa todo está inventado. 

Durante anos, cada mañá descartaba o que ideara a véspera. Ata que o visitou a inspiración nunha noite de insomnio: crearía unha arte nova; unha na que puidesen expresarse tódolos artistas frustrados, aquelas persoas que aseguraban levar un Dalí ou un Neruda dentro, por exemplo, e que non eran capaces de expulsalo. 

E empezou a deseñar o seu proxecto. Primeiro, empregando para a causa tódalas horas de lecer, incluídas as vacacións; despois, vendo que o tempo se lle botaba enriba, solicitando a redución de xornada, pero terminou abandonando o traballo para dedicarlle o día enteiro. Aínda así, parecíalle que non avanzaba o suficiente e viuse obrigado a roubarlle horas ó sono. Confundía o ocaso co albor, e mesmo deixou de comer. 

Cando os veciños levaban meses sen velo, deron parte ás autoridades. Atopárono momificado entre montañas de estraños bosquexos que ninguén soubo descifrar.

Imaxe procedente de internet
Estaba empeñado en pasar a la historia. No como Fraga, con la faraónica Ciudad de la Cultura inconclusa; quería hacerlo a lo grande, igual que un descubridor científico. Lo complicado era dar con el asunto oportuno, y más viviendo en una época en la que ya todo está inventado. 

Durante años, cada mañana descartaba lo que había ideado la víspera. Hasta que una noche de insomnio, lo visitó la inspiración: crearía un arte nuevo; uno en el que pudieran expresarse todos los artistas frustrados, aquellas personas que aseguraban llevar un Dalí o un Neruda dentro, por ejemplo, y que no eran capaces de expulsarlo. 

Y empezó a diseñar su proyecto. Primero, empleando para la causa todas las horas de ocio, incluidas las vacaciones; después, viendo que el tiempo se le echaba encima, solicitando la reducción de jornada, pero terminó abandonando el trabajo para dedicarle el día entero. Aún así, le parecía que no avanzaba lo suficiente y se vio obligado a robarle horas al sueño. Confundía el ocaso con el alba, e incluso dejó de comer. 

Cuando los vecinos llevaban meses sin verlo, dieron parte a las autoridades. Lo encontraron momificado entre montañas de extraños bosquejos que nadie supo descifrar.


25 nov 2023

SUFOCACIÓNS / SOFOCOS

 

Cartóns. Xaneiro. Sigo tendo frío. Vaia merda de menopausa!

(Imaxe procedente de internet)
 

Cartones. Enero. Sigo teniendo frío. ¡Vaya mierda de menopausia!


20 nov 2023

EXECUCIÓN EN DIFERIDO / EJECUCIÓN EN DIFERIDO

 

(Imaxe procedente de internet)


Leva unha semana sen saír por chegar borracha de madrugada. E agora retíralle o móbil porque enviou unhas fotos espida. Súa nai vaillas pagar! Antes de que lle quite o ordenador tamén, pensa colgala nunha páxina de contactos. Xa se encargará seu pai do traballo sucio.

 

Lleva una semana sin salir por haber llegado borracha de madrugada. Y ahora le retira el móvil porque envió unas fotos desnuda. ¡Su madre se las pagará! Antes de que le quite el ordenador también, la va a colgar en una página de contactos. Ya se encargará su padre del trabajo sucio.

 

26 ago 2023

CRIATURIÑA / CRIATURITA


(Imaxe procedente de internet)

Devecía polos seus ollos, pero non atopou un lapis afiado para picarllos. Contrariado, arrincoulle o cabelo; esfarrapou a súa roupa; conseguiu dislocarlle un brazo… Despois lanzouna ó lixo. Iso si, o neno preguntou primeiro á nai cal era o caldeiro das bonecas rotas.




Se moría por sus ojos, pero no encontró un lápiz afilado para pinchárselos. Contrariado, le arrancó el cabello; hizo trizas su ropa; consiguió dislocarle un brazo… Luego la arrojó a la basura. Eso sí, el niño preguntó primero a la madre cuál era el cubo de las muñecas rotas.



19 ago 2023

A DEFENSA / LA DEFENSA

 

Non podía deixar de chorar. O xuíz suplicáballe que se calmase, pero era inútil. A fiscal detallara o horror dos feitos; o letrado da acusación relataba os episodios máis escabrosos do infanticidio. A acusada confesa seguía salaiando mentres miraba de esguello ó seu avogado, en espera de que este lle dese a orde de desmaiarse.


(Imaxe procedente de internet)


No podía dejar de llorar. El juez le suplicaba que se calmase, pero era inútil. La fiscal había detallado el horror de los hechos; el letrado de la acusación relataba los episodios más escabrosos del infanticidio. La acusada confesa seguía sollozando mientras miraba de reojo a su abogado, en espera de que este le ordenara desmayarse.


15 ago 2023

DEDICATORIA


Ó meu esposo, porque sen el todo sería diferente. 

Ós meus veciños, por mirar sempre cara ó outro lado.

Ós fillos que nunca tiven, grazas a Deus. 

Ós meus pais, porque me fixeron o favor de irse antes para que puidese suicidarme sen remordementos.


(Imaxe procedente de internet)


A mi esposo, porque sin él todo habría sido diferente. 

A mis vecinos, por mirar siempre hacia otro lado. 

A los hijos que nunca tuve, gracias a Dios. 

A mis padres, por haberme hecho el favor de irse antes para que pudiera suicidarme sin remordimientos.




31 jul 2023

TRÁNSITO


Imaxe procedente de internet


Ó final do andadeiro escuro, destacaba unha porta iluminada. Non puido evitalo: dirixiuse a ela e traspasouna sen abrila. Alén non había nada.




Al final del pasillo oscuro, destacaba una puerta iluminada. No pudo evitarlo: se dirigió a ella y la traspasó sin abrirla. Más allá no había nada.


11 jul 2023

ANTES MORTA CA SEN VIDA / ANTES MUERTA QUE SIN VIDA

 

"Mujer en el balcón" (Rosa Saavedra)


Aburrida de aburrirse e non ter a quen contarllo, toma unha drástica decisión: converterse en titular dos informativos. Ordena o piso, dúchase, viste o traxe novo e despídese dos peluches lonxevos e do consolador en desuso, os seus mellores amigos. Sae ó balcón. Cerra a porta vidreira cun golpe preciso. Usa enxeño e gran esforzo para empolicarse na varanda. Está a piques de realizar o acto máis importante da súa vida. Treme de emoción. Xusto cando se vai lanzar, lembra que non sacou a roupa da lavadora. Retrocede, pero o peche de seguridade, que tiña a función de evitar o acceso a intrusos desde o exterior, impídelle entrar na casa. Ese contratempo desaléntaa. Empeza a dubidar. Reconsidera o asunto. Mira ó redor. Hai varias plantas ben coidadas, algunha mesmo ten flores. Sempre quixo facerse vegana, aínda que lle faltou valor. Esta é a ocasión perfecta. Alimentarase de follas e pétalos mentres non veñan rescatala; espera que tarden moitos días en descubrila para que a súa imaxe desmellorada cause impresión. Tódolos programas falarán dela. Pensa narrar unha historia inaudita. Escoitarana pasmados. Será feliz por fin.

 


Aburrida de aburrirse y no tener a quien contárselo, toma una drástica decisión: convertirse en titular de los informativos. Ordena el piso, se ducha, viste el traje nuevo y se despide de los peluches longevos y del consolador en desuso, sus mejores amigos. Sale al balcón. Cierra la puerta vidriera con un golpe preciso. Usa ingenio y gran esfuerzo para encaramarse a la barandilla. Está a punto de realizar el acto más importante en su vida. Tiembla de emoción. Justo cuando va a lanzarse, recuerda que no ha sacado la ropa de la lavadora. Retrocede, pero el cierre de seguridad, cuya función era evitar el acceso a intrusos desde el exterior, le impide entrar en casa. Ese contratiempo la desalienta. Empieza a dudar. Reconsidera el asunto. Mira alrededor. Hay varias plantas bien cuidadas, alguna incluso tiene flores. Siempre quiso hacerse vegana, aunque le faltó valor. Esta es la ocasión perfecta. Se alimentará de hojas y pétalos mientras no vengan a rescatarla; espera que tarden muchos días en descubrirla para que su imagen desmejorada cause impresión. Todos los programas hablarán de ella. Piensa narrar una historia inaudita. La escucharán boquiabiertos. Será feliz por fin.


30 jun 2023

IRRECOÑECIBLE / IRRECONOCIBLE


Precisaba afastarse do último desastre electoral e do acoso mediático. Aproveitou o tráfico da primeira ponte festiva para camuflarse nun vehículo alugado. Fuxía a ningures perseguindo o amparo do anonimato.

Esta vez, tivo sorte: o accidente foi tan brutal que non houbo maneira de identificalo.

 

Imaxe procedente de internet

Necesitaba alejarse del último batacazo electoral y el acoso mediático. Aprovechó el tráfico del primer puente festivo para camuflarse en un vehículo alquilado. Huía a ninguna parte persiguiendo el amparo del anonimato.

Esta vez, tuvo suerte: el accidente fue tan brutal que no hubo manera de identificarlo.


17 jun 2023

EDITIÑO 14


           Non terá que baixar Deus         

   a borrarnos do mapa,  

nin subirá Satanás

  armado de tirria e lume.

Non. Un virus

  ha de ser suficiente.



Imaxe procedente de internet

No tendrá que bajar Dios                      

a borrarnos del mapa,

ni subirá Satanás 

armado de tirria y fuego.

No. Un virus

ha de ser suficiente.




14 jun 2023

LÚCIDO

 

Imaxe procedente de internet


Cada vez que se acende unha luz no seu cerebro, as sombras atorméntano. Por iso decidiu apagarse para sempre.

 



Cada vez que se enciende una luz en su cerebro, las sombras lo atormentan. Por eso ha decidido apagarse para siempre.

 

11 jun 2023

MIRÓN / VOYERISTA

 

A calor de agosto aliouse coas sufocacións menopáusicas para facerlle a vida imposible. Pasa as noites deambulando pola súa casa en busca do recuncho máis fresco; poucas veces logra durmir antes do albor. A falta de descanso agreoulle tanto o carácter que a veciñanza apenas a saúda. 

Pero atopou solución: á hora da sesta, segura de que ninguén se decata, baixa ata a beira do río. Alí, case espida e tombada á sombra, consegue unhas felices horas de sono profundo.

Está satisfeita porque só pasaron catro días e o veciño da porta xa lle sorrí.

 


El calor de agosto se alió con los sofocos menopáusicos para hacerle la vida imposible. Pasa las noches deambulando por su casa en busca del rincón más fresco; pocas veces logra dormir antes del alba. La falta de descanso le agrió tanto el carácter que el vecindario apenas la saluda. 

Pero ha encontrado solución: a la hora de la siesta, segura de que nadie se entera, baja hasta la orilla del río. Allí, casi desnuda y tumbada a la sombra, consigue unas felices horas de sueño profundo.

Está satisfecha porque solo han pasado cuatro días y el vecino de al lado ya le sonríe.



4 jun 2023

REALITY

 

Imaxe procedente de internet

Perde dous puntos de audiencia. Deberán matar máis concursantes.

  


Pierde dos puntos de audiencia. Deberán matar más concursantes.


31 may 2023

RECURSOS TEÑO / RECURSOS TENGO

 

Non me arrastra a necesidade de coñecer mundos exóticos, a emoción aventureira ou a ansia obsesiva por desconectar da rutina; nin sequera me ilusiona a envexa que lles produza ós veciños. Rotundamente, odio viaxar. Semanas antes, o meu sobrepeso increméntase sen control posible, debido ó estrés que os preparativos ocasionan. Só unha cousa satisfactoria atopo ó ausentarme: volver.

Ata o de agora, funme escapulindo sempre que puiden: os nenos pequenos, o marido enfermo, a estreiteza económica… Pero desde que vivo soa e as ofertas do Inserso son tentadoras, non consigo zafarme do acoso social e familiar, tanto que me vin obrigada a engraxar as neuronas para idear un plan.

No faiado, teño sempre disposta unha maleta chea de farrapos. Dous ou tres veces ó ano, navego por internet (os cursos de informática deron os seus froitos) e adquiro todo o necesario: información turística, fotografías e souvenirs. Deseguido comunico ós fillos que marcho, pero péchome na casa. Días despois, avísoos para que  me vaian recoller a calquera estación ou aeroporto, onde, previamente, cheguei en taxi desde o meu domicilio, sempre de noite. Reparto tantos bicos como agasallos e… ata a próxima.

 

 

Imaxe procedente de internet

No me arrastra la necesidad de conocer mundos exóticos, la emoción aventurera o el ansia obsesiva por desconectar de la rutina; ni siquiera me ilusiona la envidia que les produzca a los vecinos. Rotundamente, odio viajar. Semanas antes, mi sobrepeso se incrementa sin control posible, debido al estrés que los preparativos ocasionan. Solo una cosa satisfactoria hallo al ausentarme: volver.

Hasta ahora, me fui escabullendo siempre que pude: los niños pequeños, el marido enfermo, la estrechez económica… Pero desde que vivo sola y las ofertas del Imserso son tentadoras, no consigo zafarme del acoso social y familiar, tanto que me he visto obligada a engrasar las neuronas para idear un plan.

En el trastero, tengo siempre dispuesta una maleta llena de harapos. Dos o tres veces al año, navego por internet (los cursillos de informática dieron sus frutos) y adquiero todo lo necesario: información turística, fotografías y souvenirs. Luego comunico a los hijos que marcho, pero me encierro en casa a cal y canto. Días después, los aviso para que  vayan a recogerme a cualquier estación o aeropuerto, a donde, previamente, he llegado en taxi desde mi domicilio, siempre de noche. Reparto tantos besos como regalos y… hasta la próxima.


31 ene 2023

EDITIÑO 13

 

A pena volveuse crónica

pingando sen parar

sempre polo mesmo sitio.

Pero agora só supura

letras rancias.

Non saen as palabras.

(Imaxe procedente de internet)



La pena se volvió crónica

brotando sin parar

siempre por el mismo sitio.

Pero ya solo supura

letras rancias.

No salen las palabras.



1 ene 2023

DESFEITA /DESASTRE

  

(Imaxe procedente de internet)

Miro o belén

con figuriñas rotas.

Despois suspiro.




Miro el belén

con figuritas rotas.

Después suspiro.



18 dic 2022

VÍSCERAS




O guiso ole ben, pero a nena está entretida buscando o seu gatiño e non quere comer. A nai insiste: non pode ir para a cama morta de frío e co estómago baleiro. O micho segue sen aparecer.

 


El guiso huele bien, pero la niña está entretenida buscando a su gatito y no quiere comer. La madre insiste: no puede irse a la cama muerta de frío y con el estómago vacío. El minino sigue sin aparecer.



9 dic 2022

MENÚ NAVIDEÑO / MENÚ DO NADAL

  

(Imaxe procedente de internet)


Este ano, conseguirei despexar a casa en poucas horas. Será sinxelo, pero contundente: ovos á salmonela.

  


Este año, conseguiré despejar la casa en pocas horas. Será sencillo, pero contundente: huevos a la salmonela.


21 nov 2022

AZULADA


(Imaxe procedente de internet)
Esperabamos un neno e foi recibida en azul. O presuposto familiar non daba para improvisar un enxoval rosa e tivo que empezar a vivir entre roupas e paredes celestes. Presentámola á familia como Mario. Ata ben entrado o inverno, non a sacamos a pasear no seu carriño para poder tapala totalmente, evitando así que algún espelido de máis descubrise a trampa. Ó chegar á casa e liberala do envoltorio, comprobamos que a súa cariña compartía cor coa manta protectora. Non lle demos importancia: a tea, sen lavar previamente, igual destinguira. Iso si, estráñanos que, pasados xa varios días, siga sen respirar...



Esperábamos un niño y fue recibida en azul. El presupuesto familiar no daba para improvisar una canastilla rosa y tuvo que empezar a vivir entre ropas y paredes celestes. La presentamos a la familia como Mario. Hasta bien entrado el invierno, no la sacamos a pasear en su carrito para poder taparla totalmente, evitando así que algún espabilado descubriera la trampa. Al llegar a casa y liberarla del envoltorio, comprobamos que su carita compartía color con la manta protectora. No le dimos importancia: la tela, sin lavar previamente, habría desteñido. Eso sí, nos extraña que, habiendo pasado ya varios días, siga sin respirar... 


17 nov 2022

PREDISPOSICIÓN NEGATIVA

 

─Que sexa o que teña que ser.

 Agachou a cabeza e esperou que o destino lle atizase, como facía sempre.

 ─Sexa

 E foi unha soberana contractura cervical de tanto tempo agardando co pescozo dobrado.

(Imaxe procedente de internet

 

─Que sea lo que tenga que ser.

 Agachó la cabeza y esperó que el destino le atizase, como hacía siempre.

 ─Sea

 Y fue una soberana contractura cervical de tanto tiempo aguardando con el cuello doblado.


12 nov 2022

CASCALLOS / ESCOMBROS

Os sobreviventes resisten amoreados no único soto do barrio esquecido polas bombas. Cando as sirenas e os mísiles se cansan de berrar, saen durante o menor tempo posible á busca de víveres, que non sempre conseguen. Os nenos aproveitan para xogar fóra; gaña o que atopa algo interesante que non sexa  un cascote. En caso de dúbida, consultan ós adultos. Esta vez non hai debate, Kateryna é a gañadora. Chora porque non lle deixan baixar ó refuxio o seu tesouro: un pé medio descalzo, cunha zapatilla da mesma marca cás dela. Súa nai salaia.

(Imaxe procedente de internet)

Los supervivientes resisten hacinados en el único sótano del barrio olvidado por las bombas. Cuando las sirenas y los misiles se cansan de chillar, salen durante el menor tiempo posible en busca de víveres, que no siempre consiguen. Los niños aprovechan para jugar fuera; gana el que encuentra algo interesante que no sea  un cascote. En caso de duda, consultan a los adultos. Esta vez no hay debate, Kateryna es la ganadora. Llora porque no le dejan bajar al refugio su tesoro: un pie medio descalzo, con una zapatilla de la misma marca que las suyas. Su madre solloza.

4 nov 2022

AS MIÑAS COMPAÑEIRAS DE PISO / MIS COMPAÑERAS DE PISO

Son orfa materna de nacemento. Meu pai malcrioume durante medio século. Comodidades urbanas e paseos polos bosques da contorna foron as miñas ocupacións relevantes. Unha noite, foise de súpeto ó outro mundo, sen ensinarme primeiro a vivir soa e de rendas. Desde aquela traxedia, compenso ausencias e medos con actitudes estrañas, din uns; obsesivas, aseguran outros. 

En agosto, xa vareo ourizos completamente verdes. As miñas mans, aínda que perforadas e doridas, escaravellan entre as súas espiñas. A experiencia advírteme que non madurarán antes de tempo por máis que o intente, pero insisto coma posesa. Ó fin, en outubro, tinguidos de outono, van soltando perlas marróns coa boca aberta; quizais ríndose de min. Incluso algúns, kamikazes, estrélanse adrede contra a miña cabeza. Nin así conseguen aplacarme a ansia por recoller castañas: día tras día, deixo a cidade e percorro os soutos da comarca co único obxectivo de almacenar na casa as ditosas sementes a toneladas. Moitas veces, sorpréndeme o amencer sen deitarme aínda, dispoñéndoas adecuadamente segundo o seu grao de humidade e categoría, para que se sintan o máis a gusto posible comigo; deben aguantar en perfectas condicións ata a colleita do ano seguinte. Só entón, poderei desfacerme das vellas.


(Imaxe procedente de internet)

Soy huérfana materna de nacimiento. Mi padre me malcrió durante medio siglo. Comodidades urbanas y paseos por los bosques del entorno fueron mis ocupaciones relevantes. Una noche, se fue de repente al otro mundo, sin enseñarme primero a vivir sola y de rentas. Desde aquella tragedia, compenso ausencias y miedos con actitudes extrañas, dicen unos; obsesivas, aseguran otros.

En agosto, ya vareo erizos completamente verdes. Mis manos, aunque perforadas y doloridas, hurgan entre sus espinas. La experiencia me advierte que no madurarán antes de tiempo por más que lo intente, pero insisto como posesa. Al fin, en octubre, teñidos de otoño, van soltando perlas marrones con la boca abierta; tal vez riéndose de mí. Incluso algunos, camicaces, se estrellan adrede contra mi cuero cabelludo. Ni así consiguen aplacarme el ansia recolectora: día tras día, dejo la ciudad y recorro los castañares de la comarca con el único  objetivo de almacenar en casa las dichosas semillas a toneladas. Muchas veces, me sorprende el alba aún sin acostarme, disponiéndolas adecuadamente según su grado de humedad y categoría, para que se sientan lo más a gusto posible conmigo; deben aguantar en perfectas condiciones hasta la cosecha del año siguiente. Solo entonces, podré deshacerme de las viejas.


29 oct 2022

GRAZAS, AMIGA / GRACIAS, AMIGA

                RECITADO

Son muíño devastado

tentando moer en seco 

hostias que a vida me trae.

E chegas ti de ben lonxe

dando un brinco de mil anos

con aroma a mar de infancia

e confidencias arcaicas.

Empurras con auga morna

este meu rodicio canso;

lubricas con aloumiños

a maquinaria de pedra,

nula inspiración defunta

que se ve resucitando:

moitos días e máis noites

esfarelando palabras

tan só para dicir GRAZAS.


(Imaxe procedente de internet)

Soy molino devastado

buscando moler en seco 

hostias que la vida trae.

Y llegas tú de muy lejos

dando un salto de mil años

con aroma a mar de infancia

y confidencias arcaicas.

Empujas con agua tibia

este rodezno cansado;

lubricas con alabanzas

la maquinaria de piedra,

nula inspiración difunta

que se ve resucitando:

muchos días y más noches

desmigajando palabras

solo para decir GRACIAS.

 

27 sept 2022

NEGRURA

 

(Imaxe procedente de internet)

Cortou as árbores do xardín; cambiou o céspede por cemento; tirou as macetas ó lixo; deixou de comer verdura... Non quere nada que lle lembre que algún día tivo a esperanza de que o seu fillo curase.

 


Cortó los árboles del jardín; cambió el césped por cemento; tiró las macetas a la basura; dejó de comer verdura… No quiere nada que le recuerde que algún día tuvo la esperanza de que su hijo se curase.


24 sept 2022

CORPO DE MULLER / CUERPO DE MUJER


Dá, por fin, a última pincelada e arrédase do lenzo para admiralo. Encántalle. Esta vez si elixiu a modelo e a postura perfectas. Malia estar esgotado despois de tantas horas traballando intensamente, a excitación non o abandona, e iso que intenta reprimila. Xa haberá tempo para gozar da súa obra ou facer tolemias; agora urxe desfacerse do corpo antes de que amañeza.

(Imaxe procedente de internet)

Da, por fin, la última pincelada y se aleja del lienzo para admirarlo. Le encanta. Esta vez sí ha elegido la modelo y la postura perfectas. Aunque está agotado después de tantas horas trabajando intensamente, la excitación no lo abandona, y eso que intenta reprimirla. Ya habrá tiempo para disfrutar de su obra o hacer locuras; ahora urge deshacerse del cuerpo antes de que amanezca. 



17 sept 2022

ERRO BÁSICO / ERROR BÁSICO

 

Empezou polo tellado. Cando, ó fin, decidiu fixar os cimentos, xa era tarde: a estrutura de toda unha vida en falso veu abaixo e esmagouno.


(Imaxe procedente de internet)

Empezó por el tejado. Cuando, al fin, decidió fijar los cimientos, ya era tarde: la estructura de toda una vida en falso se vino abajo y lo aplastó.



14 sept 2022

ATERRAXES / ATERRIZAJES


Laura namorouse do seu anxo da garda, pero ninguén a cre. Traballador, discreto, sempre atento... É a parella ideal. Cando Felipe descobre quen é o seu rival, non pode parar de rir. Laura desgústase, non por ela, senón polo pobre querubín que sempre está presente. O noivo continúa actuando coma se nada: convídaa a cear, quere que sigan durmindo xuntos... Ela rexéitao, mais non consegue afastalo. Toma unha drástica decisión: escapará a un lugar onde non cuestionen a súa nova relación. Solicita a baixa laboral e compra un billete de avión para Oslo. Volve á casa e sobe lixeira as escaleiras; debe ultimar algunhas cuestións da viaxe. Ó pisar o último chanzo, dá un tropezón e roda ata o fondo. Dóelle todo. Onde está o seu custodio? Nunca antes lle fallara. Outro que foxe do compromiso! Chora desconsolada. Desde arriba, o anxo míraa con pena. Sente deixala, pero aclimatouse a planear baixo e agora non desexa voar sobre as nubes nin aguantar o frío escandinavo. Na vivenda contigua esperan un bebé, e xa solicitou ó xefe que lle reserve o posto de protector da criatura. Felipe, casualmente, aparece no portal e auxilia a Laura.

(Imaxe procedente de internet)



Laura se ha enamorado de su ángel de la guarda, pero nadie la cree. Trabajador, discreto, siempre atento... Es la pareja ideal. Cuando Felipe descubre quién es su rival, no puede parar de reír. Laura se disgusta, no por ella, sino por el pobre querubín que siempre está presente. El novio continúa actuando como si nada: la invita a cenar, quiere que sigan durmiendo juntos... Ella lo rechaza, mas no consigue alejarlo. Toma una drástica decisión: se escapará a un lugar donde no cuestionen su nueva relación. Solicita la baja laboral y compra un billete de avión para Oslo. Vuelve a casa y sube rauda las escaleras; debe ultimar algunas cuestiones del viaje. Al pisar el último escalón, da un traspié y rueda hasta el fondo. Le duele todo. ¿Dónde está su custodio? Nunca antes le había fallado. ¡Otro que huye del compromiso! Llora desconsolada. Desde arriba, el ángel la mira con pena. Siente dejarla, pero se ha aclimatado a planear bajo y ahora no desea volar sobre las nubes ni aguantar el frío escandinavo. En la vivienda contigua esperan un bebé, y ya ha solicitado al jefe que le reserve el puesto de protector de la criatura. Felipe, casualmente, aparece en el portal y auxilia a Laura.


11 sept 2022

SECUELAS

 

(Imaxe procedente de internet)


Tantas amarguras lle fixo tragar a vida que se volveu adicta ó sufrimento. O peor é que cada vez necesita doses maiores de tristeza para conciliar o sono. O único fillo que lle queda vivo empeza a protestar porque ve como súa nai se arruína mercando desgustos alleos.




Tantas amarguras le hizo tragar la vida que se ha vuelto adicta al sufrimiento. Lo peor es que cada vez necesita dosis mayores de tristeza para conciliar el sueño. El único hijo que le queda vivo empieza a protestar porque ve como su madre se arruina comprando disgustos ajenos.


6 sept 2022

ESCOLA DE IDIOMAS / ESCUELA DE IDIOMAS

 

(Imaxe procedente de internet)
                      

Hai un colexio no fondo do mar para que os nenos inmigrantes estuden vocabulario. A primeira lección di que patera e morte son sinónimos. 




Hay un colegio en el fondo del mar para que los niños inmigrantes estudien vocabulario. La primera lección dice que patera y muerte son sinónimos. 


5 sept 2022

HOXE NON ME DOU ERGUIDO/ HOY NO ME PUEDO LEVANTAR


Ódiasme. Cada atardecer, atrancas portas e ventás cando me ves roldando a túa casa. Sabes que entraría, mesmo en contra da túa vontade. Paso as frías noites á intemperie enchendo de bicos húmidos as paredes; deambulo entre as árbores do xardín; intento protexer o teu sono cun manto de silencio. Aínda que din, e dóeme, que non podes durmir  plácidamente se percibes a miña presenza; que recuperas a alegría cando me  esfumo pola mañá. Non podo máis. Hoxe será distinto: máis ca néboa, síntome chumbo, e non haberá sol ou brisa que me levante. Síntoo.

(Imaxe procedente de internet)

Me odias. Cada atardecer, atrancas puertas y ventanas cuando me ves rondando tu casa. Sabes que entraría, incluso en contra de tu voluntad. Paso las frías noches a la intemperie plagando de besos húmedos las paredes; deambulo entre los árboles del jardín; intento proteger tu sueño con un manto de silencio. Aunque dicen, y me duele, que no puedes dormir plácidamente si percibes mi presencia; que recuperas la alegría cuando me esfumo por la mañana. No puedo más. Hoy será distinto: más que niebla, me siento plomo, y no habrá sol o brisa que me levante. Lo siento.

 .......................................................................................................................................

Publicado no libro  “Ahí están…las puertas de Boal / Ei tan… as portas de Boal“ pertencente ó proxecto fotográfico-textual no que as portas de Boal (Asturias) son protagonistas. 

Coautores: Begoña Martín (proxecto e fotografía) e Quique Roxíos (tradutor ó galego de Asturias).


3 sept 2022

PRATO FRÍO POR EXCELENCIA / PLATO FRÍO POR EXCELENCIA

 

─Que porcallada de prato é este?

─É unha sopa fría moi saborosa. Saquei a receita dun libro.

─Dun libro, di... Pero necesitas estudar para facer unha puta sopa? Non podes botarlle fideos como fixo miña nai toda a vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─Pois conseguíchelo, abofé! Só con verlle a cor, xa dá gana de cuspirlle!

─Porque está feita á pementa rosa. Proba, verás como che gusta.

─É que teño eu pinta de maricas ou que? Iso comeralo ti, inútil!  A min posme comida normal!

─Perdoa, meu amor. Agora che traio o teu manxar favorito, que hoxe é o noso aniversario, lembras?

─Xa me parecía a min que algo pasaba, porque aínda estás máis parva ca de costume.

A muller retira a suculenta crema antes de que voe polo aire, como ocorrera noutras ocasións. Abnegada e submisa igual ca sempre, volve á cociña buscar o segundo prato, o definitivo: rabo de touro estufado no seu punto, condimentado para a ocasión cun toque de exquisito cianuro.

(Imaxe procedente de internet)

─¿Qué porquería de plato es este?

─Es una sopa fría riquísima. Saqué la receta de un libro.

─De un libro, dice… ¿Pero necesitas estudiar para hacer una puta sopa? ¿No puedes echarle fideos como hizo mi madre toda la vida?

─Claro, cariño, pero quería sorprenderte.

─¡Pues lo has conseguido, no te quepa duda! ¡Sólo con verle el color, ya dan ganas de escupirle!

─Porque está hecha a la pimienta rosa. Prueba, verás como te gusta.

─¿Es que tengo yo pinta de mariquita o qué? ¡Eso lo comerás tú, inútil! ¡A mí me pones comida normal

─Perdona, mi amor. Ahora te traigo tu manjar favorito, que hoy es nuestro aniversario, ¿recuerdas?

─Ya me parecía a mí que algo pasaba, porque estás todavía más tonta que de costumbre.

La esposa retira la suculenta crema antes de que vuele por los aires, como había ocurrido en otras ocasiones. Abnegada y sumisa igual que siempre, regresa a la cocina a buscar el segundo plato, el definitivo: rabo de toro estofado en su punto, condimentado para la ocasión con un toque de exquisito cianuro.